İngilizce İçerik

Buraya çok konuşup sizi sıkmaya değil, size babamın dilinden şarkı söylemeye geldim…

Hayatta hepimizin bir melodisi var ki, kimi zaman tempolu kimi zaman yavaş…
Yaşamın bize verdiği hazza ve hıza göre değişen cinsten…

Hiç unutmadığım bir şey var ki; babam ile yanak yanağa dans edişlerimiz, o da unutmuyor…
İlk doğduğum anı unutmadığı gibi…
Kızı olduğumu, canı olduğumu unutmadığı gibi…

Tüm bunlar için onu yalnızca ‘’seviyorum…‘’
Kendi melodimle yıllardır şarkılar söylüyorum ona…

Bazen bakıyorum, babam bambaşka yerlerde…
Ben hemen oraya gidiyorum, hiç bilmediğim diyarlarda, hiç bilmediğim babamı buluyorum ve sadece dinliyorum…
Son iki senedir onun melodisi bambaşka…

Başta canım annem, ben ve ablam hiç bir zaman vazgeçmedik, vazgeçmeyeceğiz de…
O bizim evimizin direği, gözümüzün bebeği; bizim canımız babamız…

Farklı görünüyor herkese ama oda herkesten, hepimizden hatta hepinizden biri…
Tüm alzheimerlı, tüm demanslı hastalar gibi…
Hepimizden daha hisli ve daha vicdanlı. Kötü düşünemiyor mesela, beyni izin vermiyor buna…
Çocuk gibi; şekerse şeker, çikolata ise çikolata…
Siyahı-beyazı da yok; onda beyazlar hep siyah; siyahlar ise alacalı…
Tüm bunlar için tek bir şey bekliyor hayattan ve bizlerden, o da ‘’farkındalık‘’…
Hayatın içinde ona verilen yerde olma duygusu…

En çok sorguladığı şey:
‘’Ben nasıl bu hale geldim? Bu ben ben değilim, ben kimim? Bana neler oldu?‘’
Her soruşunda içimden bir parça kopa kopa cevap veriyorum ona;
‘’Hiçbir şeyin yok babacım. Çok iyisin, çok çokkkk çok iyisin!‘’
Her konuşmamın sonunda, ufflamalar pufflamalar geliyor ve inanmıyor…
Ama ben yılmıyorum! Hemen ona sevdiği bir şeylerden bahsediyorum…
İşte sevgi…
Yine her şeyi çözüyor…

Anlar…
O ‘’an‘’ siliniyor ve sevgiye dönüşüyor…

‘’Sevmek‘’ hiç unutulmayan, hep hatırlanan bir eylem. Her yeni gün, acı-tatlı her şeyi unutturabilirmiş; hatta her yeni gün, kendini bile unutturabilirmiş ama sevmeyi ve sevilmeyi asla unutturmazmış…
Tüm bu anılar silinirken benim en büyük tecrübem bu oldu…

Sanki onun anıları silindikçe biz daha çok ona kaldık; sevmeyi sevilmeyi daha çok sevmeye başladı…
Kendinde bulamadığı her cevabı bizde bulurken daha çok biz oldu, sonsuz güvendi…

İşte…
Ona her sarıldığımda içinde çalan melodisinin bana mırıldandıkları bunlar…
Şarkılara o başlarken ben bitiriyorum son iki senedir…
Şimdi anımsıyorum eski günlerimizi…
Yolculuklarda bağıra bağıra arabada şarkı söylerken son sözleri hep bize bırakırdı, hissedermişcesine bu günleri…

Yirmi yedi yaşımda tüm bildiklerime farklı bir tecrübe ile bir ‘’tik‘’ daha atıyorum, her ne olursa olsun anne ve babalar seni zamana hazırlarken hep bilir, hep hissederlermiş…

Bugün burada babasının ‘’mimi‘’si olarak, babamın melodisinden sizlere seslendim… Konuşma boyunca elim kalbimdeydi; tüm sevgileri oraya yüklerim ben, sizlere de bugün kalbimden seslendim…

Sesimle ve kelimelerimle sizin de içinizde çalan melodilere söz olup, kocaman kalplerinize ve hayatlarınıza bir nebze bile olsa dokunabildiysem, siz de sevmekten asla vazgeçmeyin…

Sevginin gücüne inanın…
Onu fark edin…
Onu görmezlikten gelmeyin…
Sadece sevin…

Bir gün bizler de her şeyi unutabiliriz ama sevmeyi ve sevilmeyi asla unutamayız…
Bugün burada, fark edilmeyi bekleyen tüm alzheimer ve demans hastaları adına yazımı sonlandırıyorum…

Yazıyı sonuna kadar okuduğunuz veya dinlediğiniz için teşekkür ediyorum…
Hepinizi tüm hatıralarımla kucaklıyorum…

Eylül/2017

3rd National Alzheimer Awareness and Relatives Symposium

I came here not to talk too much and bore you, but to sing to you in my father’s language…

We all have a melody in life, sometimes paced and sometimes slow… Of the kind that changes according to the pleasure and speed that life gives us…

There is one thing I have never forgotten; The way we danced cheek to cheek with my father, he does not forget… Just as he did not forget the moment I was born… Just as he did not forget that I was a daughter, that I was a soul…

For all this, I only “” love him … “” I’ve been singing songs to him for years with my own melody …

Sometimes I look, my father is in completely different places … I go there right away, I find my father whom I do not know at all, and I just listen … For the last two years, his melody is completely different …

First of all, my dear mother, me and my sister have never given up, and we will never give up… He’s the pillar of our house, the baby of our eyes; our dear father …

It looks different to everyone, but the room is one of everyone, even one of us… Like all patients with Alzheimer’s and all dementia…
He is more sensible and conscientious than all of us. For example, he cannot think badly, his brain does not allow it… Like a child; sugar is sugar, chocolate is chocolate… It does not have black and white either; the whites are always black in him; blacks are mottled… There is only one thing waiting for all this from life and us that is “awareness”… The feeling of being in the place given to it in life…

The thing he questions the most is: “How did I end up like this? This is not me, who am I? What happened to me? ” I answer a piece of my heart whenever he is asked; ” You have nothing, daddy. You are very good, very very very good! ” At the end of every conversation, I get puffs and puffs and don’t believe… But I’m not afraid! I immediately tell him about something he loves… Here is love… It solves everything again…

Moments… that “moment” disappears and turns into love…

“To love” is an action that is never forgotten and always remembered. Each new day could make people forget everything bittersweet; even every new day, he could even forget himself, but he would never forget to love and be loved… While all these memories were erased, this was my biggest experience…

It is as if his memories were erased, the more we stayed with him; He started to love to love and to be loved more… While we found every answer that he could not find in himself, he became more us, he trusted infinitely…

Here’s … These are what his melody mumbles to me every time I hug him … I have been finishing the songs as he started the songs for the last two years … Now I remember our old days … He always left the last words to us when he was singing in the car shouting on our journeys, as if he felt it …

At the age of twenty-seven, I put another checkmark to all I know with a different experience, no matter what happens, mothers and fathers always know and always feel while preparing you for time…

Today, as his father’s “mimi”, I called out to you from my father’s melody… My hand was in my heart throughout the speech; I load all the love there and I called out to you from my heart today…

If I have talked to the melodies played in you with my voice and my words, and I could touch your big hearts and your lives even a little, never stop loving…

Believe in the power of love …
Notice it…
Don’t ignore him…
Just love…

One day we can forget everything, but we can never forget to love and be loved… Today, I am ending my article here on behalf of all Alzheimer’s and dementia patients waiting to be noticed…

Thank you for reading or listening to the article to the end… I embrace you all with all my memories…

September / 2017