İngilizce İçerik

Tarihe not…
İlk hatırladığım yazın en sıcak günü olduğun, sonrasında ‘’gün‘’ olma kavramını kaybettin bende… 

İstanbul’dan İzmir’e gelip yaz mevsiminde eve erken girmek bizde yasaktır; Ege’de yaz mevsimleri ezelden beri ebeveynlerin sabahlara kadar taş (okey), konken (bin çeşit kağıt oyunu hepsine de konken derler) oynayarak balkonlarda veya bahçelerde çiğdem çitleyerek (eh bunu herkes biliyor ki biz çekirdeğe çiğdem deriz…) geçer; çocuklar da sabahlara kadar sokakta gezer oyunlar oynar; ilk ‘’disco‘’suna on beş yaşında Çeşme’ye kaçarak gider. 🙂 Neyse, ben o zamanlar yirmi beş yaşındayım, bayram tatili için İstanbul’dan İzmir’e geldim, tüm aile beraber olacağız her bayram gibi…
Gelir gelmez herkes öpüldü sarıp sarmalandı, hediyeler verildi, iki üç dedikodu yapıldı ve soluk Çeşme’de alındı…
Gece üç gibi eve geldim, bir tek babam oturuyordu; anımsıyorum hala kulağımda, ‘’Bana Bir Masal Anlat Baba‘’ dizisinin melodisi, neden bilmiyorum çalar ya bazen durup dururken bir şarkı içimizde, öyleli…
Eve ilk geldiğimde babam yoktu. ‘’sabah bol bol sarılır koklaşırız‘’ diyip koca bir “iyi geceler” öpücüğüyle uyudum, şapurdattı diye uffladım…

Ve o sabah, hayatımda ilk defa şarj kablosu için bağıran birinin sesiyle uyandım; ne gariptir ki aradığı kablonun elinde olduğunu on beş dakika sonra fark ediyor ve bir telefonla her şey o anda kalıyor…
Hiç yaşanmamış gibi…
Arayan Hikmet amca…
Telefon kapanır kapanmaz ‘’bugün ayın kaçıydı?‘’ sorusuyla aniden sakinleşti, hepimiz şaşkınız…

Çünkü tarih 19 Temmuz 2015’di, annem ve babamın otuz dördüncü evlilik yıl dönümü; Hikmet amca ve eşi; babam ve annemle aynı gün evlendikleri için her yıl birbirlerine hatırlatır ve eşlerine çiçek alırlar, 🙂 dostlukları dillere destan…
O sene de hatırlatmak için aradığında babamdan yine aynı cümleler; ‘’öyle mi? oldu mu o tarih ya hahaha… e iyi bari tamam‘’ beş dakika önce ortalığı bir kablo için yıkan adam gitti, bambaşka biri geldi… 

Sabah sekiz gibiydi; annem, anneannem ve misafirliğe gelen anneannemin kardeşi (canımızın içi Fatma Teyzem) hıçkıra hıçkıra ağlıyorlar…
Ben küçük cengaver, babamla yaptığım son kavga o gün oldu…
Kimse kimseyi kolay kolay ağlatamaz karşımda, hele yaşlıları asla! Babama olağan tüm gücümle bağırdım, cümlelerimi bağırmaktan ve ağlamaktan hatırlamıyorum bile…
Şimdi olsa bağırır mıydım, asla! Sakince konuşarak onu ikna ederdim, tüm bunlardan sonra hep yaptığım gibi…

Birkaç dakika sonra babam sinirle evden çıktı…
Annem biraz sakinleştikten sonra karşılıklı oturduk ve konuşmaya başladık… 

Annem…
Size nasıl anlatsam ki onu…
Bu dünyaya “iyilik” için gelmiş bir melek…
Ben annemi tanıyıp hakkında bir gram kötü bir şey düşünebilicek hiç kimseyi tanımıyorum. Hayatımda tanıdığım en kudretli kadın; o kadar güçlü ki, o gücü sıradanlaştırmış; hayatta çocukları ve kocası hariç hiç bir şey için övünmez; ne cebindeki parayla ne de o güzel gözleriyle…
Gençliğini dinliyorum eskilerden bazen; “Sakine hep başkaydı, bambaşka…” cümleleri ve içlerini dolduran övgüler…
Mahallenin en güzel kızıymış; hala bugünlerde karşılaştığım mahallelilerden annemin güzelliğini duyup “hayranıydım” cümleleri duyuyorum şaşılacak derecede…
Çok isteyen olmasına rağmen anneannem ve dedem Reyhan’ların okuyan oğlu Hayri’ye verelim demişler ve evlendirmişler, yani görücü usulü…
Onlar da görmüşler ve çok sevmişler birbirlerini, bugün her şeye rağmen yan yanalar…
El eleler…
Babamın her kelimesi “Sakine” ile başlar, annemin hayatı babamla sürer…
Anlatıcak o kadar çok şey var ki, zamanla annemi çok dinlicez babamdan; ve annemin gözünden babamı…

İlk kez, belki de o sabah başladı anlatmaya; ‘’iki gün önce öğle saatlerinde bir gibi Derya ile buluşucam diyip evden çıktı, biraz gergindi sormadım hiç…
Altı gibi aradım sesi gayet keyifli geliyordu, oturup sohbet ediyoruz geç gelirim dedi; on gibi aradım kalkıyoruz şimdi dedi; oniki gibi aradığımda bir gariplik olduğunu anladım‘’;

Sakine: ‘’Naptın?‘’

Hayri: ‘’Napıcam ya napıcam! Geliyorum işte yoldayım.‘’

Sakine: ‘’Tamam, nerdesin diye merak ettim.‘’

Hayri: ‘’Cehennemin dibindeyim…
Yoldayım işte bilmiyorum, ağaçlıklı bir yerdeyim.‘’

Sakine: ‘’Hayri tamam, telefonunda navigasyon var baksana.‘’

Hayri: ‘’Bakamam şimdi bilmiyorum nasıl bakıldığını.‘’ (çok iyi bilmesine rağmen…)

Sakine: ‘’Tamam dikkatli gel, bi benzinlik bul ve sor yolu tarif etsinler sana…‘’

Yarım saat sonra bir benzinlikten kendisi arayıp, ‘’Merak etme, iyiyim bir benzinliğe girdim kağıda yol tarifi çizdiler çıkıcam şimdi yola.‘’ diyor ve annemin içi rahatlıyor biraz da olsa…
Şimdi “kağıda yol tarifi ne garip” diye düşünüyoruz ama yıllarca o alışkanlıkla büyüdüğümüzü hatırlayanlar vardır diye düşünüyorum; kocaman kağıt haritalarla ne yolculuklar yapmışızdır doksan nesli ve öncesi…

Gece ikide annem bir kez daha arıyor ve aynı tepkiyle telefon yine suratına kapanıyor…
‘’YOLU BULAMIYORUM SAKİNE‘’; annem artık paniklemeye başlıyor inceden…

Tam bir saat bekleyişin ardından bir telefon daha geliyor, bu kez babamın telefonundan arayan bir başkası; ‘’Hanımefendi kusura bakmayın gece gece arıyorum, panik yapmanızsa gerek yok, beyfendi iyi ama ufak bir kaza yaptı aracıma vurdu; şu an Karabağlar yolunda sağ tarafta duruyor araçlarımız. Kendisi biraz panik yaşadığından ben aradım sizi, polis bekliyoruz, haber vermemi rica etti.‘’ Annem bu telefonun üzerine yakın bir akrabamız Aytaç abiyi arıyor ve beraber gidiyorlar…

Annem: ‘’neredesiniz?‘’ diye sorduğumda Karabağlar’da olduklarını söyledi, Hemen Aytaç’ı aradım, geldi. Tabii bu sırada annemler de kalktı…
Aytaçla beraber gittik, arabanın sol önü çarpılmış; Allahtan canına bişey olmamış…
Hayri sürekli ‘’Ben suçluyum, ben vurdum, 100 lira verdik biz hallettik.‘’ diyip duruyordu, fakat çarptığı araba ortada yoktu…
Bir de arabanın yönü ev yolunda değil tam ters istikametteydi ve bizim eve çok uzak bir noktadaydı. Arabayı da alıp eve geldik, tabii Hayri oraya nasıl geldiğini hatırlamıyordu…‘’

Ve devam ediyor annem anlatmaya…
‘’Ertesi sabah erkenden uyandı, hiçbir şey olmamış gibi ‘’Dişim ağrıyor, eczaneye gidicem biraz da Optimum’a uğrar gezerim, gelirim.‘’ diyip evden çıktı, itiraz edeceğini bildiğim için hiçbir şey demedim, bir bir buçuk saat kadar sonra geri geldi. Bu sırada hiç konuşmuyor ve çok sakin…
Derken Pervin (babamın kardeşi) arıyor;“

Pervin: ‘’Sakine abim geldi mi?‘’

Sakine: ‘’Evet geldi, neden ki?‘’

Pervin: ‘’Bir iki saat önce beni aradı size geliyorum diye, bir saat sonra tekrar arayıp “Yolu bulamadım vazgeçtim, eve dönüyorum.‘’ diyip kapattı, merak ettim.‘’

Annem ne diyeceğini bilemeyip, kapatıyor telefonu çünkü bunlardan hiç haberi bile yok; o babamın eczaneye gidip eve döndüğünü düşünüyor…
O gün babam evden hiç çıkmıyor, annem de ben ve ablam uzaktayız ve bayram için yoldan geleceğiz diye, bizleri panikletmemek için bizlere hiç bir şey söylemiyor…

Ertesi gün, annem arkadaşı Ayşenur teyze ile İzmir Agora AVM’ye gidip birkaç saat alışveriş yapacağını ve döneceğini söylüyor babama. Babam da ‘’Bende çıkarım belki Mehmet’le (dayım)‘’ diyor, annem öyle söyleyince içi rahat bir şekilde çıkıyor evden fakat babam annemin arkasından sanki hiç böyle bir cümle kullanmamış gibi, tek başına bir anda çıkıyor kimseye haber vermeden ve annemin olduğu AVM’ye gidiyor ve annemi arıyor;

Hayri: ‘’Nerdesin Sakine?‘’

Sakine: ‘’Agoradayız Ayşenurla sen nerdesin?‘’

Hayri: ‘’Bende Agora’dayım, otoparktayım fakat arabayı bulamıyorum.‘’

Sakine: ‘’Nasıl arabayı bulamıyorsun?‘’

Hayri: ‘’Bulamıyorum işte, Reyhan’ın önüne gel orda buluşalım.‘’

Sakine: ‘’Tamam geliyorum.‘’

Annemler Reyhan’ın önüne gidiyorlar fakat kimse yok, babamı arıyor, asla açmıyor telefonu…
Garsonlara gelirse haber versinler diye söyleyip otoparka iniyorlar ama babam yok..!
Derken babam arıyor ve bağırarak ‘’NERDESİN SAATLERDİR ARIYORUM SENİ!‘’ diyor, annem anlatmaya çalışsa da asla dinlemiyor ve kabul etmiyor, sürekli bağırıp ‘’YALAN SÖYLÜYORSUN BEN ÖYLE BİR ŞEY DEMEDİM, NERDESİN ŞUAN BEN ÇIKTIM BİLE ORDAN, EVE GİDİYORUM, GEL HEMEN!‘’ diye anneme bağırıyor ve annemin sinirleri bozuluyor ağlayarak eve gidiyor…
Eve geliyor fakat babam yok, saat akşam sekiz…

Annem: ‘’Eve geldim, bahçede misafirler ve annemler oturuyor fakat baban yok…
Hemen aradım, bağırmaya başladı yine;

Sakine: ‘’Nerdesin Hayri?‘’

Hayri: ‘’Bilmiyorum nerde olduğumu Cehennemin dibindeyim! Heralde Ankara’ya gidiyorum.‘’

Sakine: ‘’Gidemezsin Ankara’ya falan nerden çıktı? Dön hemen..!‘’

Hayri: ‘’Dönemem Sakine çünkü yolu bilmiyorum ve bulamıyorum!‘’

Sakine: ‘’Tamam sakin ol Hayri nerdesin şu an tam olarak?‘’

Hayri: ‘’Bilmiyorum dedim ya sana BİLMİYORUM!‘’

Sakine: ‘’Tamam tabelalara bak, ‘Kemalpaşa’ yazıyor mu mesela?‘’

Hayri: ‘’Bilmiyorum, yazarsa napıcam?‘’

Sakine: ‘’Bak ‘Kemalpaşa’ yazan tabelayı görünce hemen bir benzinlik var, oraya gir ve sana İzmir’e nasıl döneceğini tarif edicekler, yavaş yavaş sakin sakin gel lütfen, gel bak Miray da gelmek üzere, beraber gidip havaalanından onu alıcaz sakin sakin gel lütfen.‘’

Hayri: ‘’Tamam geliyorum, arayıp durma sürekli kafam karışıyor!‘’

Sakine: ‘’Tamam, gel sen bekliyoruz biz.‘’

Bu sırada ben geliyorum fakat annem hiçbir şey söylemiyor paniklememem için…
Babam gece bir gibi eve geliyor ve bende ondan bir iki saat sonra eve giriyorum, zaten herkes çoktan uyumuş, bir tek babam uyanık ve o hiç unutulmayan öpücük…

Annem anlattıkça son zamanlardaki tüm değişik tavırları aklıma gelip durdu, konduramadığım her şey…
İnsanın kabul edemediği durumların başına gelmesi kadar korkunç bir başka şey, o durumların aslında daha kötü sonuçlarının olmasıymış…
Tüm bu konuşmalardan sonra annem kafası dağılsın diye arkadaşıyla biraz dışarı çıktı, bende fırsattan istifade ablamı aradım;

Ablam…
Size onu anlatmak için içimde bir yerlerden başlamam gerekiyor çünkü canımın içi gerçekten…
Hem en sevdiğim hem en çok kavga ettiğim…
Aramızda koskocaman sekiz yaş var fakat biz büyüdükçe o sekiz yaş öyle bir küçüldü ki, zaman zaman ben abla o kardeş oluverdi…
Biz küçükken öyle kavgalar ederdik ki saç saça baş başa denilen cinsten, annem, minnoşum hemen ağlardı; babamsa hemen karşısına alır, bizi önce zorla özür diletir, barıştırır ‘’bak annenizi ne kadar üzdünüz farkında mısınız!‘’ diyip kalplerimize girer, ordan başlardı sözlere ve her konuşmanın sonu şu sözlerle biterdi; ‘’Dünyada bir gün ben olmayabilirim; anneniz olmayabilir, tabii bilemeyiz ne olacağını ama hayatta olduğunuz müddet boyunca, ne beni ne de annenizi değil, en çok birbirinizi seviceksiniz, biz sizi bu hayatta yalnız olmamanız için yaptık; kavga da etseniz, birbirinize sırtınızı da dönseniz orda bi yerde birbirinizin olduğunu bilecek ve sonunda hep sarılıcaksınız, sarılmalısınız da…” ve biz sarılırdık, sonraki geçen üç gün hayatımızın en tatlı anları olurdu, çünkü birbirimiz ne isterse yapardık. 🙂 Yıllar bizi yaş olarak büyütürken aradaki yaş farkını daha da kapattıkça biz daha çok “biz” olduk… Ve Demir’in doğumu; Demir(onu anlatmak için koca bir kitap yazmam gerekebilir ama burada ona “canımın can parçası” olarak yer vereceğim.) doğumunda yaptığım “Hoşgeldin bebek” kurabiyelerini almaya tam eve gittiğimde ablama doktorunun, “doğum başlıyor.” demesiyle onun “Miray gelmeden başlayamaz” demesi üzerine otuz dakikalık yolu on dakika da geri gelip, ablama sarılıp öptüm ve doğum başladı. Hayatımın değiştiği ve Demir’in “canımın can parçası” lakabını aldığı an, o an oldu; ameliyathanenin kapısından Demir’in sesini duyup ağlamaya başladığım o an, dünyada en çok sevdiğim olan kişi bir başka bedenle buluşup iki kişi oluverdi…
Gözümden akan mutluluk yaşları, ölüm ve yaşam arasındaki o ince çizgiyi öğretti bir anda bana; evet hayatımın sonuna kadar bu sevginin bir benzeri daha olamazdı. Ablamla eve çıktıkları ilk gece hiç uyumayıp, Demir’in yatağının yanına gidip durduk ve belki on beş kez annem uyanıp yanımıza gelip bizi zorla yatırdı. 🙂 O gece ablamla kardeşlik menkıbemizin tamamlandığını şu cümlelerle hissettik ikimizde;

Ben: Abla ben Demir’i kadar çok seviyorum ki, sana olan sevgim gibi…
Ve ben sanırım bu hayatta onu sevdiğimden daha çok kimseyi sevemicem, senin canından bir parça koptu ve bir bedende nefes alıyor, inanılmaz bir şey bu…

Ablam: Sen doğduğunda ben de buna çok benzer bir şey hissetmiştim… Hatta o zamanlar hayatta en sevdiğim şey bir çizgifilm karakteri olan “Optimus Prime” ‘dı ve adını “Optimus Prime” koymak istemiştim çünkü görür görmez en çok ben sevmiştim seni…
Şimdi hissettiğime çok yakın ama aslında bir o kadar uzak…
Ve seveceksin, senin çocuğun olduğunda sen benim şu an hissettiğimi hissedeceksin ve ben de senin şu an hissettiğini hissedicem; çünkü oda benim Can’ımın can parçası olacak…

Ve o gün de tıpkı bu konuşma gibi hiç unutamayacağımız bir konuşma gerçekleştirdik telefonda, nerden bilebilirdik ki o konuşmanın bu günlere gelebileceğini…
İkimizin de kafasında aynı soru-cevap: ‘’Babam neden böyle sabah gidip akşamın bir körü eve dönmeye çalıştı? Ertesi gün de ilgi çekmeye çalışmak olamazdı yapmaya çalıştığı…
Neden? Emin miyiz, emin olmayalım, olmamalıyız da…‘’
ve cevap; “Annemi aldatmış olabilir mi…” 

‘’Hayır…
Benim babam yapmaz ki!‘’ diyorum, konduramıyorum…
Ya yaptıysa…?

…………..İLK BÖLÜM SONU…………..

And that morning…

Note to history… The first thing I remember is that you are the hottest day of summer, and then you lost the concept of being “the day”…

Coming from Istanbul to Izmir and entering the house early in the summer is prohibited for us; In the Aegean, the summer seasons have been spent by the parents playing stones (okey), “conquian” (they call all a thousand kinds of card game “conquian”) until the morning and fencing crocus in balconies or gardens (well everyone knows that we call the sunflower seed :crocus…); children also walk around the streets and play games until the morning; They to “Çeşme” at the age of fifteen to their first “disco”.🙂Anyway, I was 25 years old at that time, I came to Izmir from Istanbul for the holiday, we will be together with the whole family like every holiday… As soon as we arrive, everyone was kissed and hugged, gifts were given, two or three gossips were made and the pale was taken in Çeşme… The night I came home like three, only my father was sitting; I remember still in my ears, the melody of the TV series “Tell Me a Fairy Tale Father“, I don’t know why I don’t know why, sometimes a song is in us, so it is… When I first came home, my father was not. I said, “We will hug a lot in the morning, we smell each other a lot” and sleep with a big “good night” kiss, and I was ashamed of being smacked …

Mini story:
Since childhood, I wiped my father’s smacking kisses with my hands because he was kissing wet.
Of course you don’t understand how sweet that kiss was at that time …

And that morning, for the first time in my life, I woke up to the sound of someone shouting for the charging cable; oddly enough, fifteen minutes later he realizes that the cable he is looking for is in his hand and everything stays in that moment with a phone… As if it never happened… The caller is uncle Hikmet… As soon as the phone is turned off, he suddenly calmed down with the question “What was the month today?”, we are all surprised.

Because it was July 19, 2015, the thirty-fourth wedding anniversary of my mother and father; Uncle Hikmet and his wife; They remind each other and buy flowers for their wives every year because they got married on the same day as my father and mother,🙂their friendship is legendary… When he called to remind him that year, the same sentences from my father; ”is that so? okay, that date hahaha … well at least okay ” The man who destroyed the mess for a cable five minutes ago left, someone else came …

It was about eight in the morning; My mother, my grandmother and my grandmother’s brother (my dear Aunt Fatma) who came to visit me sobbingly… I am little warrior, my last fight with my father was that day… Nobody can make anyone cry easily, especially the old ones! I shouted at my father with all my might, I don’t even remember my sentences of yelling and crying… Would I shout now, never! I would convince him by talking calmly, as I always did after all…

After a few minutes, my father left the house with anger … After my mother calmed down a little, we sat down and started talking…

My mother…
How can I explain it to you …
An angel who came to this world for “good” …
I don’t know anyone who could know my mother and think about a gram bad thing. The most powerful woman I have ever known; so powerful that it has made that power ordinary; She does not brag about anything in life except his children and husband; neither with the money in his pocket nor with his beautiful eyes …
I listen to your youth from the old sometimes; “The calm was always different, completely different …” phrases and compliments filling them …
She was the most beautiful girl in the neighborhood; I still hear the beauty of my mother and say “I was a fan” from the neighborhood residents I come across these days.
Although she wanted a lot, my grandmother and grandfather said let’s give it to Reyhan ‘s son Hayri, and they got married, in other words, by arrangement.
They also saw and loved each other very much, today they are side by side despite everything …
Hand to hand …
Every word of my father begins with “Sakine”, my mother’s life continues with my father …
There are so many things to tell, over time, we listen to my mother very much from my father; and my father through my mother’s eyes …

For the first time, maybe that morning he started to tell; “Two days ago, he said“ I will meet with Derya at noon, ”he left the house, he was a little nervous, I did not ask at all. I called like ten he said we are getting up now; I found something strange when I called like twelve ”;

Sakine: “What were you?”

Hayri: “ What will I do! I’m coming here I’m on my way. ”

Sakine: “Okay, I wondered where you are.”

Hayri: ” I am at the bottom of Hell…
I’m on the road, I don’t know, I’m in a wooded place. ”

Sakine: “No, okay, you have navigation on your phone, look.”

Hayri: “I can’t look now, I don’t know how to look.” (Although he knows very well …)

Sakine: “Okay, come carefully, find a petrol station and ask them to guide you …”

Half an hour later, he calls himself from a gas station and says, “ Don’t worry, I am fine, I entered a gas station, they drew directions on paper, I will go out now. ” And my mother is relieved a little … I think there are those who remember that we grew up; What journeys have we made with huge paper maps, ninety generation and before…

My mother calls once more at two o’clock at night and the phone hangs on her face again with the same reaction… “I CAN’T FIND THE WAY SAKİNE”; My mother is starting to panic now …

After a full hour of waiting, another phone call comes, this time someone else calls my father’s phone; “Sorry, ma’am, I’m looking at night, you don’t have to panic, the gentleman is fine but he hit my vehicle in a small accident; Our vehicles are currently standing on the right side of the road to Karabağlar. Since he was experiencing a little panic, I called you, we are waiting for the police, he asked me to inform you.”

My mother said when I asked “where are you?” They were in Karabağlar. I immediately called Aytaç and came. Meanwhile, my mothers also got up… We went with Aytaç, the left front of the car was crashed; Fortunately, nothing happened to his life… Hayri kept saying “I am guilty, I crashed the car, we gave 100 liras, we took care of it”, but the car it hit was not there at all… Also, the direction of the car was not on the way home, it was in the opposite direction and it was far from our home. We took the car and came home, of course Hayri didn’t remember how he got there … ”

And my mother continues to tell …
I said ” I woke up early the next morning, as if nothing had happened ” My tooth hurts, I will go to the pharmacy, I will go to Optimum, I will visit Optimum ” and left the house, I knew that he would object, I did not say anything, he came back after an hour and a half. . Meanwhile, he does not speak at all and is very calm …
Then Pervin (my father’s sister) is calling;“

Pervin: “Did my brother come to the resident?”

Sakine: “Yeah, why?”

Pervin: “He called me a couple of hours ago because I was coming to you, he called me again after an hour and said” I could not find the way, I gave up, I am returning home. “

My mother doesn’t know what to say and hangs up because she doesn’t even know about them; he thinks that my father goes to the pharmacy and returns home… My father never leaves the house that day, my mother and my sister are far away and he does not say anything to prevent us from panicking, just because we will be on the road for the holidays.

The next day, my mother tells my father that she will go to Izmir Agora Shopping Center with her friend Aunt Ayşenur, shop for a few hours and return. My father says, “ Maybe I’ll go out with Mehmet (uncle) ”, my mother leaves the house comfortably when she says so, but my father leaves behind my mother as if she has never used such a sentence, without telling anyone, and at the shopping center where my mother is. going to and looking for my mother;

Hayri: “Where are you, Sakine?”

Sakine: “ We are in the agora, where are you with Ayşenur? ”

Hayri: “I’m in the Agora too, I’m in the parking lot, but I can’t find the car.”

Sakine: “How can you not find the car?”

Hayri: “ I can’t find it, come in front of Reyhan, let’s meet there. ”

Sakine: “OK, I’m coming.”

My parents are going in front of Reyhan, but no one calls my father, he never turns on the phone … They tell the waiters to let them know if they come and go down to the parking lot, but my father does not …! he never listens and does not accept it, constantly calling  my mother and yelling ” YOU ARE LYING , I DID NOT SAY THAT, WHERE ARE YOU KNOW? I HAVE ALREADY LEFT THERE ,I AM GOING HOME, COME QUICKLY! ” and my mother goes home crying … , eight o’clock in the evening …

My mother said: “I came home, guests and my mother are sitting in the garden, but you don’t have a father …
I called immediately, he started screaming again;

Sakine: “Where are you?”

Hayri: “I don’t know where I am, I’m in Hell! I think I am going to Ankara. ”

Sakine: “You can’t go to Ankara or somewhereg, where did it come from? Come back now ..! ”

Hayri: “I can’t return. Calm down because I don’t know the way and I can’t find it!”

Sakine: “Okay, take it easy. Where are you right now?”

Hayri: “ I said I don’t know, I don’t know! ”

Sakine: ‘Okay, look at the signs, does it say’ Kemalpaşa ‘for example?’ ‘

Hayri: “I don’t know,  what will I do  it writes?”

Sakine: Look !When you see the sign that says ” ‘Kemalpaşa’, there is a gas station, get in there and they will describe to you how to return to Izmir, please come calmly, come look Miray is about to come also, we will go and pick him up from the airport together. Please.”

Hayri: “ Okay, I’m coming, don’t call and I’m constantly getting confused! ”

Sakine: “Okay, come, we are waiting.”

Meanwhile, I am coming, but my mother does not say anything so that I do not panic … My father comes home at about one night and I go home a couple of hours after him, everyone is already asleep, only my father is awake and that never forgotten kiss …

As my mother talked about him, all his different attitudes recently came to my mind, everything I could not imagine … Something as terrible as happening to situations that people cannot accept is that those situations actually have worse consequences … After all these conversations my mother went out with her friend a little bit to distract me. I called my sister to benefit;

My sister…
To tell you about it, I have to start somewhere inside of me because my heart is really …
My favorite and the one I fight the most …
There are a huge eight years between us, but as we got older, those eight years became so small that from time to time I became that sister …
When we were little, we used to fight so much that my mother, my little darling cried immediately; My father used to take her right in front of her, and he would first force us to apologize and reconcile, saying “Look how much you upset your mother!” He would enter our hearts, start from there, and end every conversation with the following words; “One day I may not be in the world; Also your mother, of course we do not know what will happen, but as long as you are alive, you will love each other most, not me or your mother. We have made you so that you are not alone in this life; Whether you fight or turn your back on each other, you will know that you have each other somewhere there, and you will always hug, and you should hug… ”and we would hug, the next three days would be the sweetest moments of our lives, because we would do whatever we wanted.🙂As the years made us grow in terms of age, we became more “us” as the age gap became more closed… And Demir’s birth; Demir (I may have to write a whole book to explain him, but I will include it as the “heart of my soul” here.) When I go home to buy the “welcome baby” cookies I made at birth, my sister’s doctor said, “The birth begins.” When he said “Miray cannot start before he arrives”, I came back the thirty-minute journey at ten minutes, hugged and kissed my sister and the birth began. The moment my life changed and Demir took the nickname “the lifeblood of my life” was that moment; When I heard Demir’s voice from the door of the operating room and started crying, the person I love most in the world met with another body and became two.
The tears of happiness flowing through my eyes taught me that fine line between death and life in a moment; yes, this love could not have been similar until the end of my life. The first night my sister and I went home, we didn’t sleep at all, we went to Demir’s bed and stopped, and maybe fifteen times my mother woke up and put us to bed by force.🙂 That night, we both felt that our legend of brotherhood with my sister was completed with these sentences;

Me: Sister I love Demir as much as I love you …
And I guess I can’t love anyone more in this life than I love him, a piece of your life is broken and breathing in a body, it’s an incredible thing …

My sister: I felt something very similar when you were born… Even then, my favorite thing in life was “Optimus Prime”, a cartoon character, and I wanted to name it “Optimus Prime” because as soon as I saw you, I loved you the most …
It is very close to what I feel now but actually that far …
And you will love, when you have a child, you will feel what I am feeling right now and I will feel you are feeling now; because the room will be the lifeblood of my life …

And on that day, just like this speech, we made a speech that we will never forget, how could we know that that conversation could come to these days… The same question and answer in our minds: “Why did my father go home like this in the morning and came back home in the evening? The next day he could not try to attract attention,not trying to do… Why? Are we sure, we shouldn’t be sure, nor should we be … ”
and answer; “Could he have cheated on my mother…”

“No… my father wouldn’t!” I say, I can’t get it done… What if he did…?

………… .. END OF FIRST SECTION ………… ..