İngilizce İçerik

Bir sabah uyandım; babam çocuk oldu ben ise bir nevi ebeveyn…
Önümü, arkamı, sağımı, solumu, ilk adımlarımı öğreten adam yer/yön duygusunu bilmediğini söylüyor bana ve tüm bunlara inanmamı bekliyor…!
“İlgi çekmekten başka ne olabilir ki?” olamaz tabii ki de! Bir de karşıma geçmiş “Annen beni aldatıyor.” diyen bir adam var! İçimden “Asıl sen onu aldatıyorsun bence.” demek istiyorum ama diyemiyorum, ikisi için de ihtimal vermiyorum! 

Ağzımdan çıkan cümleler, inanmak istemediklerim bu kadarla kalmayacak kadar çirkindi… Değil bir babaya söylemek, ağza asla alınmayacak kelimeler döküldü o sabah… 
Ama insan böyle kaçıyor işte gerçeklerden; kabullenip inanmaya başladığında “büyümek” diye adlandırıyorsun ama yaşça büyüdüğün zaman aslında kerametin büyümekte değil gerçekler olduğunu anlıyorsun ve onlarla yaşamayı öğreniyorsun…

Bilenler çok iyi bilir ki babam yıllarca tüm Dünya’yı “Passiflora” ve “bir kadeh şarap” ile gezmiştir; çünkü uçaktan çok korkardı ama, işi sebebiyle dünyada gitmediği yer neredeyse kalmadığından bu iki arkadaş yıllarca ona eşlik etmiştir tüm seyahatlerinde. 🙂 

Mini hikaye: Hikayenin başlamasından tam bir sene önce sanki tüm olacakları hissetmiş gibi ablamla beraber anne ve babamızın evlilik yıldönümleri için yurt dışı tatili ayarlamıştık; onlara yıllanmış dostları Hanife Teyzem ve İnal Amcam eşlik edecekti, [bakın bu ekip yıllarca çocukları sokağa salıp ya da beşikte sallayıp erkenden uyutup sabahlara kadar konkene düşen gerçek ekiptir, neyse şimdi orayı karıştırmayım çok :)] fakat unuttuğumuz bir şey vardı ki babamın uçak fobisi… Yıllarca yalvardık uçağa binip bir yerlere gitmek için ama cevap hep aynıydı “Ben size bütün Türkiye’yi karış karış gezdiricem arabayla, Dünyanın neresine isterseniz ben sizi arabayla götürürüm oraya da ya da bensiz gidin, gezin.”… Ta ki o güne kadar… ” Sakine on beş gün önce ilaca başlıcam, o tatile gidelim ve çok eğlenelim.” diyip gittiler… Geri döndüklerinde ise ” Çok rahat geçti, seneye hep beraber Amerika’ya Fahri’nin yanına gidicez” dedi…

Evet “Amerika’ ya gidelim.” dedi, eve gelemedi…
Babam kaybolmuştu ve kaybolmaya devam edecekti…
O zamanlar annem araba kullanmayı bilmiyordu ve benim de İstanbul’a iş için dönmem gerektiğinden, uçakla onları Ankara’ya göndermeye çalıştık ama nafile; babam asla uçağa binmeyeceğini arabayla gideceğini söylemeye başladı…
Bir terazi alıp son zamanları tarttığımda adına “risk” dediğimiz davranışı sergilemek daha az riskli olduğundan; sırf arabayla Ankara’ya gitmesinler, yolda başlarına bir şey gelir diye -ki annem de bunu destekledi çünkü babam aşırı inat yapacaktı- sabah erkenden arabaya atlayıp İstanbul’a yola çıktım…
Onlar da babamın bir kaç saat itirazının üzerine otobüsle Ankara’ya gitmek üzere yola çıktılar… 

Mini hikaye: Hangi kız çocuğu arabaya atlayıp babadan izinsiz herhangi bir yere gidebilir? Ben… Çünkü on sekiz yaşıma bastığımda, ehliyetimi almama rağmen bana değil ÇEVREDEKİ ARABARALARA güvenmediğinden 🙂 bir ay özel ders aldırmıştı bana… En sonunda hoca “Hayri bey, Miray gayet iyi kullanıyor lütfen bir gün gelin siz de göreceksiniz.” demesiyle hoca ve babam yanımdayken bütün Ankara’yı gezdirmeme rağmen “on beş gün daha çalışın” demişti… Akşam eve geldiğimde ağlayıp bağırıp çağırıp ortalığı yıkmıştım; babam ise “Bana da babam izin vermezdi, gizli gizli kaçırırdım!” demesiyle ertesi gün arabayı kaçırıp okula gitmem bir oldu… Eve geldiğimde önce benzinin durumunu sordu ve sonra da “Tek bir söz ver, hayatın boyunca asla alkollü araç kullanmayacaksın.” dedi ve ben de söz verdim; ve kesinlikle kullanmadım… O günden sonra beraber yaptığımız tüm seyahatlerde şoförlüğü “ben”, radyoculuğu “babam” üstlendi.

Ankara’ya vardıklarında annemle konuştuk;

Annem: Yolda önce gayet sakindi, sonra biraz konuşmaya başlayınca kendi söylediklerine itiraz etmeye başladı; o haklıymış her şeyde ona göre tabii…
Biz onu kaç kere aradık telefonu bile açmadı ama o itiraz ediyor ve ”Ben aradım siz açmadınız telefonu.” diyordu sürekli…
Ablanla da konuştum anlattım olanları az önce, artık sinirlerim bozuldu ağlamaya başladım tabii telefonda…
En iyi doktoru bulacağını söyledi; bir psikiyatri doktoru varmış Emre Bey, yarın hemen randevu alacak gidicez…

“Psikiyatri” diyince cahilce her şey geliyor akla…
Bir yanda “Babam delirdi mi acaba?” sorusu bir yanda ablamla konuştuklarımız geliyor aklıma…
O gece itibariyle altı ay kadar her gece neredeyse hiç uyumadım… 

Ertesi gün Emre Bey’den randevu alındı ve hemen gidildi. Emre Bey önce babamla birebir görüşüyor sonra da annemle…
Annemden babamı dinliyor fakat asıl bizi şaşırtan babamın Emre Bey’e söyledikleri oluyor…
Annemin onu aldattığını ama kimle olduğunu bilmediğini ve babamın bu yüzden bazen bazı şeyleri unutmuş gibi davranıp oyun oynadığını; ve tüm bunları ona uzaylıların söylediği, hatta uzaylıların bizim evi gözetlediğinden bahsediyor.

Yaşanmışlıklar olmadan bunları duyduğunuzda adına “hastalık” bile dense “Senin baban delirmiş!” diye düşünebilecek o kadar arsız, densiz ve cahil insan olur ki etrafınızda…
Boşverin siz onları, bunları yaşadığınızda sevdiklerinizi iyileştirmenin yollarını bulmaya devam edin, biz öyle yaptık…
Annem anlattıkça Emre Bey’in kafasında bir takım şeyler oturmaya başlıyor ve babamı bir nöroloji doktoruna yönlendiriyor.
Ne olup bittiğini anlamadan ertesi gün nöroloji doktoru Ersin Bey’den bir randevu alınıyor ve hemen gidiliyor…

Bizim babamda gördüğümüz son zamanlarda ki belirgin değişikliklerden doktora da bahsediyor annem;

“Unutkanlığını bir türlü kabul etmiyor, evde çekmeceler alt üst durumda…
Sürekli bir şeylerin yerini değiştiriyor veya bir şeyleri saklıyor ve bulamıyor; bulamadığında “Siz aldınız…” diye suçluyor…
Çorap çekmecesi neresi hatırlamadığını söylüyor, yolda giderken her gün geçtiğimiz yerler için “Burası ne kadar değişmiş.” diyor. Çevresindeki insanlarla sürekli kavga ediyor ve kendi fikirlerinin doğru olduğunu söylüyor, her konuda haklının bir tek o olduğunu düşünüyor, yanlış bile olsa. Gözlerinde görmenin azaldığını söylüyor, yürüyüşünde de bir yavaşlama var ama bunu kabul etmiyor. Beni herkesten kıskanıyor, benden sürekli şüpheleniyor “Başkasıyla berabersin.” diyor, kadın-erkek ilişkilerine gelince konuyu muhakkak cinselliğe getiriyor normal olmayan bir şekilde…
Hayattan kopuk yaşıyor; eskiden yürüyüş yapardı, sürekli bir yerlere gitmek isterdi, yeni hobiler edinmek isterdi, şimdi hiç biriyle ilgisi yok ve ellerinde titremesi var.”

Doktor tüm bu anlatılanlar ve muayeneden sonra babamdan birkaç tetkik ve MR istiyor. Tüm tetkikler yapılıyor fakat MR çekilme kısmı na-mümkün…

Mini hikaye: Babam gençliğinde bir arkadaş grubuyla araba kazası geçiriyor ve koluna çivi takmak zorunda kalıyorlar. Üzerinden kaç yıl geçerse geçsin o çivinin çoktaaaan erimiş olduğuna ne bir doktor ne bir mühendis ne de bizler asla inandıramadık ve yıllarca x-ray cihazlarından dahi geçmedi, MR bizim için “imkansız” demekti… 🙂

Bizim evde en ufak bir hastalıkta benim canım ilkokul arkadaşım Elif’in biricik annesi evimizin doktoru Şerife Teyzem aranır. Annem hemen Şerife Teyzemi arıyor çünkü babamı öyle ya da böyle bu konuda ikna edebilme ihtimali olan tek kişi o. O da hemen oldukları hastaneye geliyor ama nafile…
En sonunda sabah, narkozlu bir MR çekmeye ikna ediyorlar, erken uyanacaklarından sebep “Bize gelin, bizde kalın Galatasaray maçını da beraber izleriz, sabahta hep beraber gideriz.” diyor Şerife Teyzem ve gidip orada kalıyorlar. Babam ve Fazıl Amcam salonda maç izliyor, annem ve Şerife Teyzem de içeride sohbet ediyorlar; babam o akşam üç kez gelip anneme “Bu ev bizim mi? Biz buraya neden gelmiştik?” gibi garip sorular soruyor…
Ahh benim babacım, o kadar dikkatli biriyken bunları yaptığına kimse inanmak istemedi…
Tüm bunları yazarken bile kabullenemiyorum geçen beş seneyi…

Ertesi sabah MR çekiliyor ve iki gün sonra sonuçlar geliyor…
Annemler doktor görüşmesindeyken ben İstanbul’da işten çıkmışım, bir AVM’de yemek yiyip Ankara’ya doğru yola çıkıcam…
Doktor’dan çıkıp beni arıyorlar ve işte o telefon geldiğinde…
Elimde tuttuğum tepsiyi yere düşürdüğüm koca AVM’de her şey sustu bir anda; ve Osman o sesle koşarak yanıma geldi;  “Ne olduğunu konuşuruz, sakin ol, yola çıkalım.” dedi ve beş saat hiç konuşmadan sadece ağlayarak o yolu geldik… 

Osman, altı yıllık erkek arkadaşım; beraber büyüdük diyebilirim, ayrıyız o zaman ama en iyi arkadaşız belki de… 
Babamı çok sever, hala da öyle; babam da onu; Biri koyu Galatasaraylı biri koyu Fenerbahçeli ikisinin arasındaki en ortak özellik “farklı renklerin dostça mücadelesi”ydi. Bazı ilişkiler vardır; beraber büyürsün, büyüdüğünde yollar ayrılabilir, o ayrılıklar o an “en kötüsüdür” ama üzerine bir kaç yaşanmışlık daha girdiğinde ne kadar masumane olduğunu görürsün… “Geri dönüş” değil, hiç gidemediğin kadar “hâla” berabersindir, ama birbirini özgürleştirmek gerekir, ki kişiler “yaşamaya ve Büyümeye” devam etsin diye…
Özgürleşip, özgürleştirmeye başladığınız her aşk sizin için “en iyi dost” olabilir; çünkü “dost, acı söyler” ve o “en acıda” yanında olabilendir.

Doktorun “Kesin olmamakla beraber…” diye başladığı cümlenin sonu “demans” ile bitiyordu. Hastalığın Türkçesi “bunama“…
Yirmi beş yaşındaki ben için “bunama” kelimesi…
Taşımak için o kadar ağırdı ki, ilk altı ay hayatımda neyi nereden tutacağımı şaşırdığım, Tuttuğum her şeyi düşürüp kırdığım, kırmadıysam kıracağımdan korktuğum biri haline dönüştüm… 

İnsanlar kalbime acıyarak bakıyorlardı mesela, ben de güçlü olmak için savaşmaya çalışıyordum sadece… Ne geçmişten medet umabiliyorsun, ne de geleceği anlamlandırabiliyorsun; “Peki şimdi ne olacak?” sorusuyla geçen bir zaman döngüsü…
“Baban nasıl?” sorusunu soran herkese karşı cevabın: “Aynı, iyi gibi ama değil.”  Bir yanda kabul edemediğin gelecek günler, diğer bir yanda “Bugününe şükür…” dediğin o “an“…
Ahh o anlar…
Çerçeveletip duvara asmalıktır her biri…

Bir hastanız varsa “acınıcak halde” olmuyorsunuz…
Ama insanlar size öyle davranıyorlar (bir kısmı); bu insanların acınası bakışlarını öncesinde anlamlandıramıyorsun, sonra asıl bu durumu bir “pandemi”ye döndürmelerine sen acıyarak bakıyorsun. Günümüzün en yaygın hastalığı “alzheimer” bana ilk olarak düştüğümde ayağa kalkabilmeyi öğretmesiyle hayatımıza dahil oldu; evet bu olayla yerle bir oldum; ama babama artık “Dizim acıdı beni hastaneye götür.” diyemedim, ağlayıp ortalığı yıkamadım, şımaramadım; çünkü doktor:
“Onu yeni doğmuş bir bebek gibi düşünün, günden güne her şey gerileyecek…
Bugün görüşü ve yürüyüşü azalırken; yarım yamalak unutuyorken yarınlarda konuşmayı, yemek yemeği, hatta sizi bile unutucak. Babanız artık yok, yeni biri var hayatınızda, helvasını kavurun.” dedi…
Bildiğim en iyi şeyi yaparak kalktım yerden; sevmekten asla vazgeçmedim, sizler de hasta yakınlarınızı sevmekten asla vazgeçmeyin. Çünkü ”sevgi”, bir tedavideki en etkili ilaçtır.

                                                —- 2. Bölüm Sonu —-

Sleepless nights begin …

One morning I woke up My father became a child and I was kind of a parent… The man who taught me my front, back, right, left, first steps tells me that he does not know the sense of place / direction and expects me to believe in all this…! “What could be other than interest?” of course not! I also came across “Your mother is cheating on me.” There is a man who says! I feel like “Actually, you are cheating on him.” I want to say but I can’t say, I don’t think it is possible for either!

The sentences that came out of my mouth, the things I didn’t want to believe were too ugly to end up with this… Not to say to a father, words that would never be put into mouth were spilled that morning… But that’s how one escapes from the truth; When you accept it and start believing, you call it “growing up” but when you get older, you actually realize that the miracle is not growing but the facts and you learn to live with them …

Those who know it know very well that my father has traveled the world for years with “Passiflora” and “a glass of wine”; Because he was very afraid of the plane, but since there is almost no place left in the world because of his work, these two friends accompanied him on all his travels for years.🙂

Mini story: Just one year before the story began, we arranged a holiday abroad for my parents’ wedding anniversary with my sister, as if she felt all that would happen; Their old friends Aunt Hanife and Uncle İnal would accompany them. [Look, this team is the real team that let the children out on the street for years or shake the children in the cradle and fall to sleep early in the morning, anyway, I don’t mess it up now :)] but there was something we forgot that my father had a phobia of aircraft … We have begged him to go somewhere with plane, but the answer was always the same “I will drive you around Turkey inch by inch, Anywhere in the world I will take you by car or go without me, travel navigate.” … Until that day … “Sakine I will start medicine fifteen days ago, let’s go on that vacation and have a lot of fun.” they said and left …When they came back, he said, “It was very comfortable, we will go to America to see Fahri together next year.”

Yes “Let’s go to America.” He said, he could not come home… My father had disappeared and would continue to disappear… At that time, my mother did not know how to drive, and since I had to return to Istanbul for business, we tried to send them to Ankara by plane, but in vain; my father started to say that he would never board a plane and go by car… Since it is less risky to behave what we call “risk” when I buy a scale and weigh it lately; Just because they wouldn’t go to Ankara by car, something might happen to them on the road – and my mother supported it because my father would be too stubborn – I jumped in the car early in the morning and set off for Istanbul.

Mini story: Which girl can jump in the car and go anywhere without the father’s permission? I … Because when I turn eighteen, Because when I turn eighteen, although I got my driver’s license, he doesn’t trust me but the CARS AROUND 🙂He had me take private lessons for a month… Finally, the teacher said, “Hayri Bey, Miray uses it very well, please come one day and you will see it.” He said, “Work for fifteen more days” even though I had walked the whole of Ankara while my teacher and my father were with me… When I came home in the evening, I cried and shouted and destroyed everything; And my father said, “My father wouldn’t let me either, I would sneak up on it!” I missed the car and went to school the next day. When I got home, he first asked about the gasoline condition and then said, “Just one word, you will never drive with alcohol in your life.” he said and I promised; And I definitely did not use it… After that day, in all our travels together, “I” was the driver and “my father” was the radio broadcaster.

We talked to my mother when they arrived in Ankara;

Mom: On the way, he was very calm at first, then when he started talking a little bit he started to object to what he said; he was right in everything according to him of course …
How many times we called him, he didn’t even pick up the phone, but he is objecting and “I called, you did not pick up the phone.” he kept saying…
I talked to your sister as well, I told what happened, I got nervous now, I started crying on the phone of course …
He said he would find the best doctor; There was a psychiatry doctor, Emre Bey, we will make an appointment tomorrow.

When we say “psychiatry”, everything comes to mind in ignorance… On the one hand, “I wonder if my father is crazy?” On the other hand, the question comes to mind about what I talked to my sister… As of that night, I hardly slept every night for six months…

An appointment was made with Emre Bey the next day and they visited immediately. Emre Bey first meets my father one-on-one, and then with my mother… He listens to my father from my mother, but what surprises us is what my father tells Emre Bey… My mother cheated on him but he didn’t know who he was with and my father sometimes pretended to forget some things and played games; And he talks about all this that the aliens told him, even the aliens spying on our house.

When you hear these things without experience, even if it is called “disease”, “Your father is crazy!” There are so many cheeky, reckless and ignorant people around you who can think of it …
Never mind them, continue to find ways to heal your loved ones when you experience these, we did so … As my mother tells Emre, something starts to place in Emre Bey’s head and he directs my father to a neurology doctor.

My mother also talks to the doctor about the recent significant changes we have seen in my father;

“He does not accept his forgetfulness; the drawers are upside down at home… He is constantly moving things or hiding something and cannot find it; when he cannot find it, he accuses him of “You bought it …” …
The sock drawer tells him where he does not remember, for the places we pass every day on the road, “How has this place changed.” says. He is constantly fighting with the people around him and telling them that his ideas are right, he thinks he is the only one who is right about everything, even if it is wrong. He says that the vision in his eyes has decreased, there is a slowdown in his gait, but he does not accept it. He makes me jealous of everyone, constantly suspects me “You are with someone else.” He says, when it comes to male-female relationships, it definitely brings the issue to sexuality in an unusual way.
He lives disconnected from life; He used to walk, always wanted to go somewhere, wanted to learn new hobbies, now it has nothing to do with anyone and has a tremor in his hands.“

After all these explanations and the examination, the doctor asks my father for some tests and MRIs. All examinations are done, but MR is not possible …

Mini story: As a teenager, my dad got into a car accident with a group of friends and they had to put nails in his arm. No matter how many years have passed, neither a doctor, an engineer, nor us could ever believe that that nail had melted long ago, and it has not even gone through x-ray devices for years, MR meant “impossible” for us …🙂

In the slightest illness at our home, my dear primary school friend Elif’s only mother, our home doctor Aunt Şerife, is sought. My mother immediately calls my Aunt Şerife because she is the only one who can convince my father about this one way or another. He comes to the hospital where they are right away, but in vain… Finally, they convince him to have an anesthetized MRI, because they will wake up early. Says Aunt Şerife and they go and stay there. My father and Uncle Fazıl watch the game in the hall, and my mother and Aunt Şerife are chatting inside; My father came to my mother three times that evening and said, “Is this house ours? Why did we come here? ” asks strange questions like …
Ahh my daddy, nobody wanted to believe that he did these things when he was so careful… I can’t even accept the past five years while writing all this…

MRI is taken the next morning and the results are coming two days later… While my mother was at the doctor’s meeting, I left work in Istanbul, I will eat at a shopping mall and go to Ankara …
They came out of the doctor and they call me, and here’s when that phone call… In the big shopping mall, where I dropped the tray I was holding, everything stopped suddenly; and Osman came running to me with that voice; “We’ll talk about what happened, take it easy, let’s hit the road.” He said and we came that way for five hours without talking, just crying …

Osman, my boyfriend of six years; I can say we grew up together, we are apart then, but maybe we are best friends …
He loves my father, and still is; my father also him; The most common feature between the two, one from the dark Galatasaray and the other from the dark Fenerbahçe, was the “friendly struggle of different colors”. There are some relationships; You grow up together, when you grow up, the roads may separate, those separations are the “worst” at that moment, but when you get a few more experiences, you see how innocent you are … Not “return”, you are together “still” as much as you can never go, but it is necessary to liberate each other to continue to live and to grow …
Every love that you liberate and begin to liberate can be the “best friend” for you; because “the friend hurts” and he is the one who can be “with the most pain”.

The sentence in which the doctor started “Although not certain…” ended with “dementia”. The Turkish word for the disease is “dementia”… The word “dementia” for the twenty-five-year-old me … It was so heavy to carry, that I was confused about what to hold in my life for the first six months, I dropped and broke everything I held, and I was afraid that I would break it if I didn’t.

For example, people looked at my heart with pity; I was just trying to fight to be strong… You can neither hope for help from the past nor make sense of the future; “Alright what now?” A time loop with the question… “How’s your daddy?” Your answer to anyone who asks the question: “He’s like good, but he’s not.” On the one hand you cannot accept the upcoming days, on the other hand, that “moment” when you say “Thank you for today …” …
Ahh those moments… Each one is framed and hung on the wall…

If you have a patient you are not in a “painful condition”… But people treat you like that (some of them); You cannot make sense of the pitiful looks of these people first, and then you look at them with pity that they turn this situation into a “pandemic”. Today’s most common disease “alzheimer’s” first came into our lives when it taught me to stand up when I first fell down; yes I was destroyed by this incident; but now to my father, “My knee hurts, take me to the hospital.” I could not say, I could not cry and wash the mess, I could not be spoiled; because the doctor: “Think of him as a newborn baby, day by day everything will regress…
Today his vision and walk is decreasing; He will forget talking, eating, even you tomorrow, while he is half-forgotten. You don’t have a father anymore, you have someone new in your life, roast the halva. He said… I got up from the ground doing the best thing I know; I never stopped loving, and never stop loving your relatives. Because “love” is the most effective medicine in a treatment.

—- End of Chapter 2 —-