İngilizce İçerik

Evde buluştuğumuzda herkeste bir sessizlik sakinlik hakimdi. Doktor ilk altı ay çok önemli demiş, – ne olabilirdi ki altı ayda?- daha iyi ya da daha kötü? Sonuca giden “en kötüyü” düşünüyorsun ilk olarak tabii ama o süreç, bilinmezlik…
Evde normalleştirilmeye çalışılan bir durum var, boğazlarda bir düğüm, ama herkes bir anda bir kaç yaş birden büyüyen çocuk gibi, çayını bile yudumlarken biraz daha sorumluluk sahibi oluverdi, bir saat öncesinden farklı olarak…

O gün hiçbir şey konuşmadık, ertesi gün babam, Demir ve eniştemle vakit geçirsinler diye ablamlara gittik; “Alışveriş yapıp gelicez.” deyip biz de annem, ablam ve ben evden çıkıp bir cafeye gittik konuşmaya…

Doktor olabilecek her şeyi en açık ve sert şekilde söylemişti kendimizi hazırlamamız için:
“Yürümeyi, konuşmayı, belki görmeyi belki de duymayı zamanla unutabilir, süreci kestiremiyoruz; beş ayda da olabilir beş yılda da, ama genç hastalarda genelde çabuk ilerlediğine çok şahit olduk istemesek de…
Bunlar buz dağının görünen kısımları, bir de görmek istemeyeceklerimiz var, söylemesem sizi kandırmış yalan söylemiş olurum…
Sizi bile unutacak…
Bu davranış yavaş yavaş gösterecek kendini; önce belki de en sevdiği yemeğin adını hatırlamayacak sonra yemeği gördüğünde “çok değişmiş tadı” diyecek ve sonra “ben bunu hiç sevmezdim” deyip yemeyecek…
Ne demek istediğimi anlatabilmişimdir umarım…
Şuan kontrol edilebilir düzeydeyken dikkat etmeniz gereken bir kaç önemli şey var; ilaçlarını kesinlikle içtiğinden emin olalım, çünkü bunlar çok ağır ilaçlar. Hastamızın ilaçlara alışma süresi tam altı ay alacak ve herhangi birinin aksaması bizi en başa ya da hiç başlamadığımız noktalara geri götürür…
Bu süreçte her şey değişecek; alışkanlıklar, karakter, sevdiğimiz sevmediğimiz, inandığımız inanmadığımız her şey…
Bugünden itibaren kesinlikle yalnız bırakmamalısınız; her yere birlikte gitmelisiniz. Alışık olduğu mekanlara gidin, yabancı bir yer asla önermiyorum çünkü panik olacaktır ve bu da hastalığı tetikleyebilecek bir etken. Gittiğiniz yerlerde “lavaboya gidiyorum” deyip uzaklaşın ya da onun gitmesine izin verin, fakat onu uzaktan gözetleyin, davranışlarındaki değişiklikleri not alın. Herhangi bir şekilde araç kullanmaması gerekiyor, her an kaza yapabilir, yolu kesinlikle bulamayabilir. Bu tarz hastaların yer değiştirmesi hastalığı ilerletir, bilmediği yerlere gitmemelisiniz; yeni yerleri hafızaya kaydetmek isteyecek fakat kaydedemediğinden stres, korku ve kaygı hissedecektir, bu da isteyeceğimiz en son şey olur çünkü hastalığı ciddi şekilde ilerletir. Bol bol yürüyüş yapmalısınız; kendinize rutin bir rota belirleyip her gün aynı yerlerde hatta uygunsa aynı saatlerde yürüyün; bu zaman kavramını unutmasını yavaşlatacaktır ama eninde sonunda onu da unutacaktır; Tüm bunları söylerken eklemek isterim ki onunla geçirebileceğiniz zamanları çoğaltın; belki söylediklerimle pek örtüşmeyen bir şey ama bu zamanlar geri gelmeyecek bunu da biliyoruz, “en sevdiği” şeyleri yapın, isteklerini geri çevirmeyin. İlk olarak söylediği eylemleri, kelimeleri sanki hiç söylememişsiniz/yapmamışsınız gibi “kısa kısa” unutkanlıklarla baş gösterecek; örneğin yemek yiyeceksiniz, aradan üç saat geçtiğinde “Akşam yemeğini ne zaman yiyeceğiz?” diyecek ya da eve geldiniz anahtarı koyduğu yeri bulamayacak, ki bu anlattıklarınıza göre sizin hastanızda başlayan davranışlardan biri. Ona sert tepkiler kesinlikle vermemelisiniz; beraber anahtarı arayabilirsiniz; koyduğu yeri unuttuğundan sizi suçlayacaktır “sen koydun!” diye “Evet, gözümden kaçmış…” deyip geçin; kendi unuttuğunu kabul edemediği her şeyi size suçlayacak ya da soracak; bazen üç kez bazen otuz kez aynı cevabı vereceksiniz; olayların süresi kısalırken sorular sıklaşacak, on saniye öncesini hatırlamayacak… günler geçtikçe geçmiş anıları daha çok hatırlayacaktır; geçmişten konuşun, eski anılarınızı anlatın, eski fotoğraflara bakın, eski arkadaşlar dostlarla bir araya gelin, bunların her biri kıymetli. Bu süreçte Emre Bey’e de devam edelim, bu hastaların muhakkak psikolojik yardım almaları gerekiyor, bende Emre ile sürekli haberleşiyor olacağım. Aynı şekilde sizlerde Emre’den veya başka bir doktordan kendiniz için destek almalısınız; bu hastalık öyle ki yanında olanı çeker, ona bağımlı hale gelirsiniz, bunu yapmamalı kendi hayatlarınızı devam ettirmelisiniz, süreçteki en önemli şey budur, çünkü sizin güçlü olmanız gerekiyor ki kontrol edilebilir bir süreç yaşayalım, siz kendinizi bırakırsanız başarılı olamayız…
Yeni bir Hayri Reyhan; yeni bir eş ve yeni bir baba…
O unutmadan siz unutun, sürece alışmanız daha kolay olacaktır…”

Dilim damağım kuru, söylediğimiz çay-kahve her neyse masada duruyor, hiçbirimiz tek cümle etmeden bu konuşmaları dinledik annemin ses kayıt yaptığı telefondan. Doktor abartmıştı, fazlasıyla! Ne demek yediği yemeği unutmak? Yemek yemeği unutmak? Bugünü unutmak? Cumartesinin cumartesi olduğunu herkes bilir, saatin 11 olduğunu gösterirsin bilir! Ve en sevdiği yemek “biber dolması” ben biliyorum, o mu bilmicek? Hadi unuttu diyelim, hatırlatırız bir şekilde! Benim babamdan bahsediyoruz, bu anlatılanlara o da inanmaz ki biz inanalım! Ufacık bir unutkanlık meselesi buralara kadar nasıl gelebilir, aklım almıyor, almıcak da! Ben inanmıyorum… 

Kimse konuşmaya nerden başlayacağını bilemedi, tutacağımız her dal kırılarak elde kalacaktı o an. Sessizliği nerede bozduk hatırlamıyorum ama “İstanbul’a dönmüyorum sizinle yaşayacağım…” dediğim bir an var; Annem “ Hayır kızım, döneceksin ve hayatına devam edeceksin. Doktor ne dedi bak: “Sizler hayatınıza devam etmek zorundasınız.” Babanın iyi olmasını istiyorsan devam edeceksin hayallerine, hayatına.”

Mini hikaye: “Okuldan mezun olduğum gün İstanbul’a taşınıcam.” derdim; Babam “Asla!” derdi. Çocukluğundan kalma İstanbul’la ilgili kötü bir anısı var; babasıyla çocukken gittiği İstanbul tatilinde kadınların zorla tecavüze uğradığına şahit olmuş çok eskiden… Bu hikayeyi tam olarak anlatmasa da kaldıkları otelde dedemin babamı bırakıp işlerini halletmeye gittiğinde otelde olup biten olaylardan biri olduğunu ve İstanbul’un kötü bir şehir olduğunu söylerdi her zaman ve gitmemi hiçbir zaman istemedi…. PriceWaterhouseCoopers firmasında 3 ay staj yapıp dönmek için İstanbul’a gittim babamın da izniyle; “Nasılsa hevesini alır döner.” diye düşündü fakat üç ay sonunda iş teklifi alıp taşındım ve İstanbul hayatımızın bir parçası oldu ama neredeyse her konuşmamızda “Ne zaman geçecek şu hevesin de döneceksin” dedi, geçmedi…

Doktorun söylediklerine inanmak ve inanmamak arasında bir yerde sıkıştık…
Tabii ki de bir doktorla sınırlı kalmayacak ve bir çok doktora gösterecektik tüm raporları! Bunların hiç biri inanılacak şeyler değildi, biz bunları kendimize söyleyemez bir ses kaydıyla dinlerken babama nasıl söyleyebilirdik ki…
Soracaktı, MR sonucum ne oldu diyecekti ve biz “Hiçbir şey yok.” diyemeyecektik ama ne diyecektik… Araba kullanamazsın, dışarı tek başına çıkamazsın…
Özgürlüğünüz elinizden alındığında çırılçıplak hissedersiniz kendinizi, babam çırılçıplak kalmıştı ve biz ne yapacağımızı gerçekten bilmiyorduk…

Bir başka doktora gidene kadar bu doktorun söylediklerine dikkat etmeye ve ilaçlara başlamamaya karar verdik. Şarap gibi, yıllandıkça güzelleşen her anıyı anlatıp gülecek ve yenilerini hep eskisine benzetecektik…
Babamın gözünün içine bakıp yalan söyleyecektik “iyisin” diyecektik, hatta on kere soracaktı biz on kere daha “İYİSİN” diyecektik…
Sesler asla yükselmeyecek, kimse artık birbirini üzmeyecekti, o kadar biz oluvermiştik ki sanki hiç olmamışçasına…
Ben İstanbul’a giderken arabayı da götürecektim çünkü babamın araba kullanmasını önlemenin başka bir yolu yoktu; annem de her gün babamı alıp ablama gidecek ve Demir’e orada bakacaktı, ki babamla beraber yürüyüş yapsınlar diye beraber gitmeyi teklif edecekti; böylece babam her gün her dakika annemle beraber olacak rutin yürüyüş yapacak ve başka bir yere gidemeyecekti…
O hafta hepimiz dört bir yandan doktorlara gidip tüm raporları gösterecek ve “Yoo babanız gayet iyi.” denilmesini bekleyecektik…

İstanbul’a döner dönmez ne kadar doktor varsa ulaşabildiğim, elimde raporlarla kapısını çaldım, aynı şekilde ablam da Ankara’da, ama sonuç hep aynıydı…
Bir doktordan bile farklı tek bir cümle duymadık, hatta “Ersin Bey çok iyi söylemiş size lütfen dediklerini dinleyin.” cümleleri ve bizim inanmak istemeyişlerimiz…
Sürekli annemi arayıp babamı soruyoruz, “Aynı gayet normal arada dışarı çıkmak istiyor bende iş uyduruyorum ona sonra arada kaynıyor.” Böyle başladık sürece…

Tüm bu doktor serüvenlerinin üzerine bir hafta sonra tekrar Ersin Bey’e gittik. O hafta ekstra büyük bir davranış değişikliği olmamıştı ama kısa kısa unutmaları çoğunluktaydı, dışarı çıkmak istediğini, rutine devam etmek istediğini söyledik ve hastalığı söyleyemediğimizi söyledik; Ersin Bey de bir an önce ilaçlara başlamamız gerektiğini, hastalığı söylemek için erken olduğunu, dışarı çıkmasa daha iyi olacağını fakat çok ısrarcıysa toplu taşımayla daha güvenli bir şekilde gidip gelebileceğini, fakat bizim yine de onu takipte olmamızın önemli olduğunu üstüne basa basa söyledi. Ve işte bizim hayatımıza “Demans ilaçları” böyle girdi…
Hayatın değişmeye başladığı o altı ay, dili olsa, ben yazmayı bıraksam, o konuşsa keşke… çok daha kolay olurdu.

Babamı evde tutmak sandığımız kadar kolay olmadı ve o yine de dışarı çıktı. Bir iki hafta boyunca arkadaşlarının yanına toplu taşımayla gidip geliyordu, bu da araba kullanmaması için ve en azından yanında insan olsun diye doktorun önerilerinden biriydi. Her şey o kadar normal ilerliyordu ki sanki babam eskisinden de iyi olacakmış gibi bir izlenime kapıldık bir süre, çünkü keyfi yerinde, daha sakin, tekrar sosyalleşmeye başlamıştı.Tabii bunlar oldukça biz de mutlu oluyorduk. İlaçlar demek ki işe yarıyor ve babamı düzeltmeye başladı diye düşünüyorduk…

Ta ki bir gün annemi arayıp “Sakine sanırım kayboldum, otobüsten indim fakat evi bulamıyorum.” diyene kadar…
Annem yine durumu kontrol altına alıp, yakınlarda ne olduğunu öğreniyor ve bir durak önce indiğini fark ediyor…
Tekrar otobüse binip geliyor babam ve otobüste bir adamla sohbet ettiğini, onunla beraber aynı durakta indiğini, fakat yanlış yerde olduğunu fark ettiğini söylüyor. Bunları anlatırken ilk olan olaya göre çok daha soğukkanlı ve çok daha bilinçli olduğundan aynı sakinlikle otobüse binip evin olduğu durakta inip eve gelebiliyor. Bu olay bizi ne kadar korkutsa da ilaçların gerçekten etkisini gösterdiğine ve babamın iyi olacağına inanmaya başladık, doktor “Hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak.” demiş olsa bile… 

Bu olaydan sonra birkaç gün babam dışarı çıkmıyor. Annemin gözlemleri: “Canı sıkkın gibi, bir şey saklıyor ama söylemiyor. Yürüyüş yapsın diye Şenay’a gidelim.” diyorum istemiyor. Bende damardan girdim “Hadi Demir’i de alıp beraber Gordion’a (eve yakın bir AVM) gidelim.” dedim. Önce itiraz etti sonra “Bende Mediamarkt’tan bişey alıcaktım, gidelim.” dedi ve gittik…
Üst katta çocuk oyun alanına çıktık, zaten sürekli gittiğimiz bir yer. Demir oyuncaklara biniyor, bizde yanındayız “Ben bi Mediamartk’a gidip geleceğim.” dedi, içimden garip bir his “Gitmesin” dedi ama “Gitme…” diyemedim o an “Dikkatli ol, istersen beraber gidelim birazdan.” dedim, “Yok gidip gelicem ben.” dedi…
Aradan üç dakika geçti ve AVM’de bir ses;

Hayri: Sakineeee… Sakineee nerdesinnn!
Hemen “Burdayım, Hayriiii!” diye seslendim
Koşarak nefes nefese sesime doğru geldi… 
Sakine: Ne oldu Hayri, iyi misin? Nefes nefesesin ne oldu?
Hayri: Bilmiyorum ne olduğunu, bilmiyorum. Bir yere oturalım, bir anda panik oldum kayboldum sandım seni zor buldum!
Şok oldum, sinirlerim çok bozuldu! ”Kaybolabilirdi!“

O günden sonra daha kontrollü olmaya başlamalıydık…
İlaçlar…
Daha mı kötü yapıyordu? Dışarıda biz yanında yokken yaşadı mı böyle bir an acaba…
Hiç birini bilmiyorduk…
“Bildiklerini unutmak” böyle bir şey miydi? Alışkanlıklarından vazgeçiyordu, bunlar korkuya kaygıya dönüştürüyordu ve bizim bunu engellemeye gücümüz yetmiyordu… “Artık araba kullanmamalısın…” demek ya da “Yalnız başına dışarı çıkamazsın…” demek; bunlar en basitleriymiş, tabii bize göre çünkü sonucunda en kötü bağırabilirdi ve biz onu dizginleyebilirdik. Şimdi fark etmeye başlıyordu, olan biteni…
Hasta olduğunu nasıl söyleyecektik? O zamanlar en çok istediğim hasta olduğunu unutmasıydı, “arafta kalmaya” böyle başladım işte; en kötü de iyiyi görmek veya tam tersi…
Siyah yok, beyaz yok, hep alacalı renkler; tek avantajı her şey rengarenk, biliyorsun ki sağlık yoksa her şey boş…
Keşke yeniden doğmanın bir yolu olsa…

If I was born and come again

When we met at home, everyone was quiet. The doctor said the first six months were crucial, – what could it be in six months? – Better or worse? First of all, you think of the “worst” that has come to a conclusion, but that process is unknown … There is a situation that is trying to be normalized at home, a knot in the throats, but everyone suddenly became a little more responsible while sipping their tea, like a child who grew up a few years later unlike before …

We did not talk about anything that day, and the next day we went to my sister to spend time with my father, Demir and my uncle; “We’ll shop and come.” My mother, sister and I left the house and went to a cafe to talk …

The doctor said everything that could be possible in the most clear and harsh way so that we could prepare ourselves: “He may forget to walk, talk, maybe see, maybe hear, in time, we cannot predict the process; It could be in five months or five years, but although we didn’t want to witness that it progressed very quickly in young patients in general …
These are the visible parts of the iceberg, and there are some things you wouldn’t want to see, I would have deceived you if I didn’t say it …
He will even forget you …
This behavior will show itself slowly; first, maybe he will not remember the name of his favorite food, then when he sees the food he will say “its taste has changed a lot” and then he will say “I never liked it” and not eat it.
I hope I could explain what I mean …
While it is controllable now, there are a few important things to consider; Make sure you to drink his medicines Because these are very heavy drugs. It will take our patient to get used to the drugs for exactly six months and the failure of any of them will take us back to the beginning or to the point where we never started …
Everything will change in this process; habits, character, everything we do not like, do not believe in.
From now on, he should never be left alone; you have to go with him everywhere together. Go to the places he is used to, I never recommend a foreign place because there will be panic and this is a factor that can trigger the disease. Go away saying “I’m going to the bathroom” or let him go, but watch him from a distance, note any changes in his behavior. He should not drive in any way, he may crash at any time, he may not find the road at all. The displacement of such patients will advance the disease, you should not go to unknown places; He will want to memorize new places but will feel stress, fear, and anxiety because he is unable to save it, which is the last thing we want because it seriously advances the disease. You should walk a lot; Set yourself a routine route and walk in the same places every day, and at the same times if appropriate; this will slow him forget the concept of time, but eventually he will forget it too; While saying all this, I would like to add that you increase the time you can spend with it; Maybe something that does not match what I said, but it will not come back these times, we know that, do “favorite” things, do not refuse their requests. First of all, the actions and words he / she says will appear as if you never said / did not do it with “short short” forgetfulness; for example, you will eat, when three hours have passed, “When will we have dinner?” He’ll say, or come home and won’t find where he put the key, which is one of the behaviors that started with your patient, according to what you said. You should never react harshly to it; you can search the key together; he will accuse you of forgetting the place he put “you put it!” say “Yes, I missed it…” and pass by; He will blame or ask you anything he cannot admit he has forgotten; sometimes three times, sometimes thirty times; As the duration of the events gets shorter, the questions will become more frequent, he will not remember ten seconds ago… as the days pass, he will remember the past memories more; Talk about the past, tell about your old memories, look at old photos, get together with old friends and friends, each one of them is precious. Let’s continue with Emre Bey in this process, these patients definitely need psychological help, and I will be in constant communication with Emre. Likewise, you should get support from Emre or another doctor for yourself; This disease is such that you attract those with you, you become dependent on it,
A new Hayri Reyhan; a new wife and a new father …
Remember it, it will be easier for you to get used to the process … “

My tongue is dry, whatever the tea and coffee we say are standing on the table, none of us listened to these conversations without a single sentence on the phone my mother recorded. The doctor was exaggerating, too! What do you mean forgetting the food you ate? Forgetting to eat? To forget today? Everyone knows that Saturday is Saturday, you show that it’s 11 o’clock! And his favorite food is “stuffed peppers” I know he won’t know? Let’s say he forgot, we remind you somehow! We are talking about my father, he would not believe what is being told, so we can believe it! How can a tiny matter of forgetfulness come so far, I do not mind, I will not! I do not believe…

Nobody knew where to start the conversation, every branch we would hold would break and remain in that moment. I don’t remember where we broke the silence, but there is a moment when I say “I’m not going back to Istanbul, I will live with you…”; My mother said, “No, my daughter, you will come back and move on with your life. Look what the doctor said: “You have to go on with your life.” If you want your father to be good, you will continue your dreams, your life. “

Mini story: “The day I graduate from school, I will move to Istanbul.” I would say My father said, “Never!” he would say. He has a bad childhood memory of Istanbul; He had witnessed women being raped by force during his holiday in Istanbul when he was a child with his father … Even though he did not tell this story exactly, when my grandfather left my father and went to do his work, he always said that it was one of the events that happened at the hotel and Istanbul was a bad city and he never wanted me to go. …. After doing an internship for 3 months at PriceWaterhouseCoopers, I went to Istanbul to return with the permission of my father; “He takes his enthusiasm anyway.” but at the end of three months, I got a job offer and moved out and Istanbul became a part of our life, but almost every time we talked, “When will you pass and you will return?”

We were stuck in a place between believing what the doctor said and not believing… Of course, we would not be limited to one doctor and we would show all the reports to many doctors! None of these things were unbelievable, how could we tell my father while we were listening to them with a voice that we cannot tell ourselves… He would ask, what was my MR result and we said “There is nothing.” We could not say, but what would we say… You cannot drive a car, you cannot go out alone… You feel naked when your freedom is taken away, my father was naked and we really did not know what to do…

We decided to pay attention to what this doctor said and not start taking medications until we went to another doctor. Like wine, we would tell every moment that became more beautiful as we age, and laugh and always compare the new ones to the old ones … We would look in the eye of my father and tell a lie, we would say “you are good”, even ten times, we would say “YOU are GOOD” ten times … The voices would never rise, nobody would upset each other anymore. we had become as if it never happened… I was going to take the car on my way to Istanbul because there was no other way to prevent my father from driving; My mother would take my father and go to my sister and look after Demir there, so she would offer to go together with my father so that they could take a walk; so my dad would take a routine walk with my mom every minute and not go anywhere else… That week, we would all go to the doctors from all sides and show all the reports and say, “Yes, your dad is fine.” we would wait for it to be called …

As soon as I returned to Istanbul, I could reach all the doctors I had, I knocked on the door with the reports in my hand, and my sister was also in Ankara, but the result was always the same… We did not hear a single sentence different from a doctor, even “Mr. Ersin told you very well, please listen to what he said. ” sentences and what we do not want to believe… We constantly call my mother and ask my father, “It is just as normal, she wants to go out every once in a while, I make up a job for her, then it is crawling.” As long as we started like this …

After all these doctor adventures, we went to Ersin Bey again a week later. There were no extra large behavioral changes that week, but short forgetting was the majority, we said that he wanted to go out, he wanted to continue the routine, and we said we couldn’t tell the disease; Mr. Ersin said emphatically that we should start taking medications as soon as possible, that it was early to tell about the disease, that it would be better if he did not go out, but if he is very persistent, he can go and come in a safer way by public transport, but it is important for us to follow him anyway. And that’s how “Dementia drugs” entered our lives… Those six months when life started to change, if it had language, if I stopped writing, it would have been much easier.

Keeping my dad home was not as easy as we thought, and he still went out. For a week or two he was traveling by public transport to and from his friends, which was one of the doctor’s suggestions not to drive and at least to have people with him. Everything was going so normally that we had the impression that my father would be better than before, because he was in good mood, calmer, socializing again. Of course, the more we were happy, the more we were. We thought the medicines were working and my father started to fix it …

Until one day she called my mother and said, “Sakine I think I’m lost, calmly, I got off the bus, but I can’t find the house.” until he says… My mother takes control of the situation again, learns what is happening nearby and realizes that he got off one stop ago… he comes back on the bus and says that he is chatting with my father and a man on the bus, that he got off at the same stop with him, but realized that he was in the wrong place. While telling these, he is much cooler and more conscious than the first case, so he can take the bus with the same calmness and get off at the stop where the house is. As much as this incident frightened us, we began to believe that the drugs really work and that my father would be fine, the doctor said, “It will never be the same.” even if he said …

After this incident, my father does not go out for a few days. My mother’s observations: “She is hiding something but does not say, as if she was upset. Let’s go to Şenay for a walk. ” He says he does not want. I went through the vein, “Let’s take Demir and go to Gordion (a shopping mall close to home) together.” I said. First he objected, then “I was going to buy something from Mediamarkt, let’s go.” He said and we went… We went to the children’s playground upstairs in shopping mall, it is a place where we always go. He gets on the iron toys, we are with us “I will go to a Mediamartk and come.” He said, a strange feeling inside of me said “Don’t go” but I couldn’t say “Don’t go…” at that moment “Be careful, let’s go together if you want.” I said, “No, I will go and come.” he said… Three minutes passed and a voice in the AVM;

Hayri: Sakineeee… Where are you in Sakineee! ”“ I’m here, Hayriiii! ” I shouted, running, gasping, and came to my voice… Sakine: What happened? No, are you okay? What happened? No: I don’t know what happened, I don’t know. Let’s sit somewhere, suddenly I panicked I thought I was lost, I found you hard!
I was shocked, very nervous! “He could have lost!“

After that day, we should have started to be more controlled… The drugs… Was it worse? I wonder if he lived in such a moment when he was not with us outside… We didn’t know any of them… Was it such a thing to “forget what you know”? He was giving up his habits, they were turning fear into anxiety and we could not afford to prevent it… Saying “You shouldn’t drive anymore…” or saying “You can’t go out alone…”; These were the simplest ones, of course for us, because as a result the worst could shout and we could restrain it. Now he was starting to realize, what was happening… How were we going to say he was sick? At that time, what I wanted most was for him to forget that he was sick. That’s how I started to “stay in between”; at worst to see the good or vice versa… No black, no white, always mottled colors; the only advantage is everything is colorful, you know that; if there is not health, everything is empty…

If only there was a way to be born again …