İngilizce İçerik

“Neler yaşadık beraber omuz omuza…
Bir konuşsan sende beraber döksek ya anıları beyaz sayfalara; ne dert kalır ne deniz ne de derya…
Doğru, duyduğun gördüğün kadarın fazlası da bende, olduğu bittiği kadar. Yaşadığım her şey boğazımda bir düğüm, bilirim bir ömür sende kalır hepsi; saol be İstanbul, güzel büyüdüm…” 

Eylül 2015

Yazmışım bu satırları o zamanlar; “önümüzdeki altı ay” cümlesini “altı aylık ömür” gibi düşünmüştüm hep, her şeyi sıkıştırdığım bir altı ay…
İyi mi yaptım kötü mü bilmiyorum ama canımın çok yanmaya başladığını ve her acıyan can parçamda biraz daha büyüdüğümü; büyürken güçlenip aslında o kalabalıkta ne kadar yalnız olduğumu öğrendim. Hikayemi kendince “acıtasyon” yapan bir kalabalıkla uğraştım çoğu zaman, o yüzden zamanla güvensizleştim…
Ben acıdan beslenmek yerine kabul edişteydim hep; yaşama arzumu, babamla yaşayamadıklarımızı sığdırabileceğim kalan zamanlarımıza serpiştirirken -ki bu en doğal hakkımdı; insanoğlu “acıtasyon” diye düşündü, oysa ki benim şehirlerarası mesafeleri Beşiktaş-Ortaköy kadar kısa sayışım trafiğe rağmen hala sarılabildiğim bir ”baba”ydı…

O kadar kendine değer vermeyen ve ben değer veriyorum diye deliren hadsiz doluydu ki etrafım, egolarını tatmin etmektense aileme sarılmayı tercih ettim. Sözüm bazı erkeklere de değil; kendini bilmeyen herkese…
Hasta babasıyla tatile gitmek isterken izin vermeyen statü meraklısı bazı kadınlara belki, kim ne alırsa bu yazıdan…
Bende böyleyim işte, hayatıma iyi-kötü dokunanı kabul edip, sayfalarımda yer veriyorum, gerçeklerim bunlar çünkü, İstanbul gibi…

Vazgeçmek istedikçe ben “geçemezsin” dedi bana…
Babamla daha çok vakit geçirmek istiyordum, o altı ay sanki yolun sonuydu, oysa yol daha başlamamıştı bile…
Kurumsal hayatta çalışan biri olarak, izin hakkımı kullanarak “anne ve babamla tatile gitmek için”, “utana sıkıla” izin istedim yöneticimden. Durumu biliyordu, acil bir iş de yoktu, aksine denetim firmalarının en rahat dönemidir Eylül ayı, çalışanlar bilir fakat izin vermedi biliyor musunuz? İzni alma sebebim doktorun önerisi olan tatile gidecek, babamla vakit geçirecek olmamız ve benim de onlarla olmamın iyi olacağını söylemiş olmasıydı ve birilerinin egosu tatmin olacak diye gidemeyecektim, o kadar canım yandı ki o an; ilk defa babam çok haklıydı, “Ben neden burdaydım?” bu belki de beraber tatile gidebilecek son fırsatımızdı ve ben izin alamıyordum. Ağladım, delice ağladım; o kadar göz yaşı döktüm ki, yüzüm acıdı…
O hafta işe gittiğimde arkadaşlarım “Yanakların kızarmış makyaj mı yaptın?” dediler çünkü ben hiç makyaj yapmazdım,olansa; akşamları ağlayarak uyuyordum, yanaklarım kırmızı uyanıyordum. Bir kişi vardı sadece “mutsuz musun?” diye sormuştu, iyi ki sormuştu…

Öğrenmeye başlıyormuşum o günlerde, İstanbul yeni başlıyormuş daha…
Ne göz yaşları, ne egolar varmış, seni öldürmeyen her şey güçlendiriyormuş gerçekten; rest çekip “gideceğim” dedim ve gittim o tatile, kocaman bir ”iyi ki”dir benim için…

Unutulmayan Çanakkale-Bozcaada tatilimiz…
Biriktirdiğiniz her güzel anı size çok iyi bir yol arkadaşıdır bir ömür. Babam ve bizim için de bu gezi öyle oldu…
Aslında planda bir ”cruise” tatili yapmak veya yurt dışına gitmek vardı, yaşayamadığımız ne varsa yaşayalım istiyorduk fakat doktor “Gemiden atlayabilir, uçakta da panik yaşayabilir; mümkünse arabayla gidin ve arabayı da asla Hayri bey kullanmasın.” dediği için planlamamızı bu şekilde yaptık. Uzun zamandır üniversiteden arkadaşı olan Fulya ve Hülya teyzemin yanına Kuzey Ege’ye gitmek; Kaz dağları, Çanakkale, Bozcaada’yı gezmek istiyordu, bunlar sondu belki düşünmedik bile oraya plan yaptık… plana Hanife teyzem ve İnal amcam da dahil olmak istediler, çünkü onlar…

Mini Hikaye; Bazı dostluklar vardır ki bize aile olurlar; onlardan bir tanesi Hanife teyzem ve İnal amcamdır bizim için. Babam ve İnal amcam çocukken mahallede top oynayarak arkadaş olup, aynı zamanlarda askere gidip aynı zamanlarda evlenip hatta yetmeyip aynı zamanlarda ikişer çocuk yapıp beraber büyütmüşler bizleri. Mert ve Şenay bizimkilerin acemilik dönemine denk gelip ”konken” oynarlarken erkenden uyutulmuşlar ama Cem ve ben profesyonellik döneminde ”Action-man” ve ”Barbie”lerle oynayarak veya abla-abiye emanet edilerek büyümüşüzdür. Tatiller, yılbaşları, doğum günleri, iyi-kötü her an beraber geçti hepimizde, hala da öyle. Babam hastalandığında ilk koşanlardandır onlar…

Bu tatil bizim için önemliydi çünkü babamın İzmirde kayboluşundan sonra ilk defa beraber uzun yol yapıcaktık. Öncesinde birkaç gün İstanbul’da vakit geçirdik, gezip tozduk, sanki her anımızı bir daha yaşamayacak gibi yaşadık. Gittiğimiz yerlere yine gitsek bile ilk kez gelmişiz gibi fotoğraflar çekiliyorduk; “Daha önce gelmiş miydik?” sorusuna yer vermiyorduk. Gündüzlerim işe giderek geçiyordu, iş çıkışıysa eve gelip hemen yemek yiyorduk ve sonrasında önce boğazda bir yürüyüş yapıp ardından bişeyler daha yapıyorduk, en keyif aldığımız yer ”Bebek Starbucks”tı, baya en ön sandalyeleri kapmak için uğraşırdım; “Vay be İstanbul” derdi babam bende hemen İstanbul’u övmeye başlardım biraz sevsin de hep yanımda kalsın diye ama hiç oralı olmazdı… Bazen Ortaköy’de bir yerlerde bira içer, ara sokaklardaki ”karaoke bar”lardan birine gider şarkılar söylerdik, hafta içi kimse olmazdı Erkin Koray, İlhan İrem derken yine Galatasaray marşlarıyla bitirirdik geceyi…

Sosyal medya’dan Babamın İstanbul’da olduğunu öğrenen arkadaşları hemen arıyor görüşmek istiyorlardı oda buna çok mutlu oluyor ve bir şekilde plan yapıp görüşmek istiyordu. Bazen babamdan gizli arayıp arkadaşlarına bilgi veriyorduk ve “biz seni bırakalım sonra da alalım” deyip organize oluyorduk ve her biriyle görüşmesini sağlıyorduk, çünkü bu anlar çok kıymetliydi.

Bunlardan bir tanesi de hem askerlik arkadaşı hem de uzaktan kuzeni olan Necdet amcamla buluşması oldu… “İstanbul’a gelmişsin, bizde burdayız kızı ziyarete geldik” diye aramıştı babamı…

Mini hikaye: Çocukluğumdan beri bayramları hep anne ve babamla geçiririm ve o yüzden bütün sülalemi iyi tanırım… Necdet amcam, babamın öz kuzeni Emine teyze’min eşi; aynı zamanda da akrabamız bi şekilde uzaktanda kuzenler. İzmirde geçirdiğimiz bayramlarda ziyareti en son onların evde geçirirdik çünkü oraya gittiğimizde artık bayram bitmiş onların askerlik anılarını konuşuyo olurduk… bildiğim en net hikayelerinden birisi: Emine teyzem hamileyken babamın bunu Necdet amcamdan önce öğrenip askeri kantinde “Hadi bugün herkese sigara ısmarla” diyerek baba olduğunu söylemiştir. Bu anıyı ve nicelerini hayat boyu unutmazlar, Necdet amcam babama asla unutturmadı, her fırsatta ona herşeyi defalarca anlattı, hatırlattı… bazen “öyle miydi” cevabını aldı, bir kaç damla göz yaşı döktü ama yine de anlattı… “Dostum Hayri” diyerek girdi her konuşmaya…

Annem Necdet amca ve Emine teyze’mi arayıp durumu anlattı, şok geçirdiler… hemen bir plan organize ettik ve hep beraber buluştuk. Eskilerden yenilerden herşeyden konuşuluyordu çünkü kimse ne konuşacağını bilmiyordu. Necdet amcamın yüzünde bir gülümsemesi hepimizden eksikti çünkü dostuna nasıl yeteceğini bilmiyordu, ben onu anlıyordum… gözleri doluyordu her konuşmasında, o anıları anlatırken ilk defa gülümsemekten çok “Biz bu hale nasıl geldik be kardeşim” deyişi vardı yüzünde… 18’li yaşlarının en değerli arkadaşlığı karşısında bambaşka bir durumdaydı, yaş aldıklarını fark ediyordu bu kez… sürekli “Ya turp gibisin Hayri maşallah kardeşim” diyordu, babamda “Ne biliyim iyiyiz de sanki kötü hissediyorum” diyordu.

Doktor henüz babama söylememize izin vermemişti hastalığı o yüzden el titremesi sebebiyle ve vücutta vitamin eksikliği sebebiyle o ilaçları içtiğini söylemiştik. Kalp ameliyatından beri ilaçlarını annem verdiği için ne olduklarına bakmamıştı ama “bir gariplik olduğunu” kesinlikle anlıyordu…

Her şeyin tadı herseye rağmen daha güzeldi, daha keyifliydi o günler ama sonrasında da her şey bozulucak mı korkusu doluydu…
Gezmeyi bırakmış, agresifliği ve korkusu yoğun, iştahı kesilmiş, sosyalliği azalan adam gitmiş; yerine tam tersi keyifli, neşeli, mutlu, itiraz etmeyen, eğlenen, sürekli gezmek isteyen ve oldukça iştahlı bir adam gelmişti. Ara sıra cümleleri karıştırıp unuttukları oluyordu; bunlara ya biz alışıyorduk ya da herkes kadardı, sonrası korkutuyordu…

Bir yerlerde yaptığımız en doğru şey ”an”da en mutlu ve en keyifli şekilde yaşamayı öğrenmemizdi; yanlış olansa bunu bir babayı kaybetme korkusuyla daha iyi anlamış olmaktır, oysa hayatımızdaki herkes bir anda olduğu gibi başka bir anda sonsuza kadar gidebilir…
Bazen babam için yaptıklarım karşısında insanlar beni takdir ediyorlar, oysa bu bir takdir edilme meselesi değil benim için; başıma gelmeseydi bende babama daha az sarılıyor olucaktım ve birilerinin gözünde takdir edilecek bir davranışım olmayacaktı. Takdir edilecek biri varsa, bugün beni bu baba sevgisiyle büyüten Hayri Reyhan’dır…

Haftasonu erkenden yola çıktık, müziğimizi de açtık; ”Beatles”tan ”İlhan İrem”e ordan ”Frank Sinatra”ya bağlanan ve tabii ki annem sızınca uyansın da bize katılsın diye yükselen volümlerde Galatasaray marşlarıyla devam eden yolculuğumuz…
Yolculuktaki tek sorun babamın sık sık araba kullanmama karışıyor olması; gözü sürekli ibrede ve 130 km’yi geçtiğim an söylenmeye başlıyordu. Endişesini anlıyordum fakat yol boştu ve farkında olmadan hızlanıyordum, her hızlanışımda da tartışıyorduk…
O an o kadar değişik bir an ki; anlatmayı çok isterim ama ne kadar anlaşılıyor olabilirim bilmiyorum; hepimizin böyle inatlaşmaları, başkalarının korku ve paniklerini hiçe sayıp, bildiğimizi okuyuşlarımız çok…
Bunu en çok su korkusu olanlara denizde boğma şakası yapanlar veya klostrofobisi olanlara asansörde kalma şakası yapanları örnekleyebiliriz…
Kendime kızdığımdan veya babamı burda haklı gördüğümden demiyorum bunu ama anlayışlı olmak, empati yapabilmek neden zor gelir ki insana…
Benim tek cevabım “Bana güvenmiyor mu?” sorusuydu, oysa ki en güvendiğiydim ama benim anlamadığım bir şey vardı, korkuyordu…
Şimdi anlıyorum…

Mini Hikaye: Çocukluğum Ankara-İzmir arası seyahatlerle geçti, o yolu gözümüz kapalı gidebilecek kadar iyi biliriz. Araba kullanmaya başladıktan sonra da ilk uzun yol tecrübem yine bir bayramda bu yolda olmuştur. Hayatımda ilk defa 120 km hızı o yolda aşmıştım. Babam o gün “hız sınırı neden var biliyor musun?” diye sormuştu, bende “Kaza yapılmaması için.” demiştim. Oda bana “ It does not matter how slowly you go as long as you do not stop.” ne demek biliyor musun? Durmadığın müddetçe ne kadar yavaş gittiğinin bir önemi yoktur, yani gideceğin yere mutlaka varırsın” demişti. “Hıı anladım.” demiştim, sırf geçiştirmek için. Tek istediğim araba kullanmak, o sırada çalan şarkıya eşlik etmek, hızlanmak ya da ne bileyim o gün aklımda ne varsa onu yaşamaktı; belki de sadece biran önce varıp anneannem ve dedeme araba kullandığımı göstermek… Bazı kelimelerin anlamlarını büyüdükçe daha iyi anlıyor insan…

Körfeze doğru geldiğimizde biraz daha offlamaya başladı, “durup bir şeyler mi içsek” demeye başladı. Bende “Yorulmadım ki, hem sen değil miydin durmadığın müddetçe ne kadar yavaş gittiğinin bir önemi yoktur diyen? gidiyorum işte az kaldı zaten.” dedim. 

Bir anda babamdan şöyle bir soru geldi;

Hayri: Sizce de bir gariplik yok mu? 

Sakine: Ne gibi?

Hayri: Denizin sağ tarafımızda olması gerekmiyor mu?

Miray: Hayır babacım ne alaka?

Hayri: Biz nereye gidiyoruz? Çanakkaleye değil mi?

Miray: Evet

Hayri: E tamam, ozaman bir gariplik var, yanlış yolda mıyız acaba?

Miray: Hayır babacım doğru yoldayız.

Sakine: Hayri navigasyon da açık bak ordan görüceksin zaten

Hayri: Ver bakayım şunu (navigasyonu alır) evet doğruymuş…
E bana neden öyle geldi?

Sakine: Sen bi anda İzmir yolu gibi karıştırdın ondan heralde,

Hayri: Hayır canım ne alaka…
Sakine ben çok unutmaya başladım bu yeni psikoloji ilaçları mı yapıyor acaba?

Sakine: Yok canım onlar ellerinin titremesi için…
Hem vitamin de alıyorsun merak etme.

Hayri: O zaman bu navigasyonda bir gariplik var, kaybolduk gibime geliyor…

Bilmiyordum! Bu yolun doğru olduğuna ne kadar eminsem, babamla olan yolculuğumuzun nereye gideceğini bilmiyordum. O, bu yolu bize anlatmaya çalışıyordu kendince, ne kadar anlayabilirsek…
Biz de bu yolun doğru olduğunu ona… 

Bu tartışmalar devam ederken feribota geldik, geçtik karşı tarafa biraz rahatlamıştık… Fulya teyze bize otelin konumunu atmıştı, direk otele gidip yerleştik. Sabah Hanife teyzem ve İnal amcam da geldi, hep beraber buluşup kahvaltı yaptıktan sonra ilk gün Kaz Dağları turunu yaptık. O kadar güzel yerlerdi ki, hepimiz büyülendik o doğanın karşısında. Ormanların içine girdikçe babamdan “Kaybolmayız di mi?” sorusu tabii ki geldi ama gülüyordu yani aslında kaybolmayacağımızı biliyordu çünkü Fulya teyzemin orayı çok iyi biliyordu…

Tatil boyunca çok keyifli vakit geçirdik, her şey çok iyi gitti hatta babam Fulya teyze ve Hülya teyze o kadar çok eski anılardan konuştular ki babamı görseniz unutmaktan ziyade daha fazla hatırlamaya başlamış gibiydi; hem kendi okul numarasını hem de sıra arkadaşının 13 haneli okul numarasını hatırlaması ilginçti… 

İkinci gün Çanakkale şehitliklerini gezmeye gitmiştik, hepimizi çok etkilemişti en çok da babamı…
Hayatımda ikinci kez onun göz yaşı döktüğünü gördüm, bir tanesi de kalp ameliyatı olduğu zamandı…

Mini Hikaye: babam 2016 yılında bir kalp krizi geçirdi, o zamandan sonra ona “kahramanım” demeye başladım çünkü ne kadar güçlü olduğunu göz yaşlarıyla anlatmıştı bana. Hastaneden taburcu olup eve geldiğimizde nefes çalışması için doktor babama triflo vermişti. Gün içinde en az üç dört kez onunla nefes çalışması veya balon şişirmesi gerekiyordu. Bir 10 Kasım günü hiç unutmam, eve gelirken okulda kullanmadığımız balonları getirmiştim. Babama “Hadi bunlardan şişirelim beraber.” deyip egzersiz yapmıştık; balonların okulda Atatürk’ü anma töreninden getirdiğimi söylediğimde “Atatürk öldüğü için çok üzülüyorum.” deyip ağlamaya başlamıştı…
İlk defa babamın gözyaşlarına şahit olmuştum…

O kadar etkilendi ve o kadar duygulandı ki, anılar silinirken Çanakkale o gün göz yaşı dolmuştu ama aynı zamanda da anılar silinirken silinmeyecek bir anı…
Her ne kadar zaman geçerse geçsin babam “bugün gibi” orayı hep hatırladı…

Çanakkale’den sonra Fulya teyze ve Hülya teyzeden ayrılıp Bozcaada da bir çiftliğe kalmaya gittik. Bozcaada’nın ada olması babamı biraz huzursuz etti fakat gittiğimiz çiftlik o kadar keyifliydi ki; her yerde atlar, horozlar, keçiler, tavuklar vardı; müthiş organik bir yerdi ve hepimizin çok hoşuna gitti, doğa nasılda hepimizin ruhunu sakinleştirip bizleri iyileştiriyor…

Benim de Bozcaada’ya ilk gidişimdi fakat çevremden çokça duyduğum adanın muhteşem ruhunu merak ediyordum…
İlk akşam merkeze inip güzel bir yemek yedikten sonra ufak bir ada turu yaptık. O sırada bir ada düğününe denk geldik ve “senin de mürvetini görelim” cümleleri geldi peşi sıra. Kulak asmadım,babamda kulak asmayanlardandı; “Henüz evlenmek için erken, eğlenmem lazım.” deyip düğünün ortasına atlayıp hiç tanımadığım insanlarla dans etmeye başladım, biraz deliydim “Hala öyle”. Bizimkiler kıkır kıkır gülüyorlardı; bir kaç dakikaya annem ve Hanife teyzem de bana dahil oldu, ardından kenarda söylenen babamı da çektim kolundan “Yok, saçmalama gel buraya” dediyse de beni kıramayacağından dans etmese de alkışlamaya başladı.

Mini Hikaye; Bir müzik duyalım ya da bir düğüne gidelim, eğer dans edeceksek o dansın adı hep “Yanak yanağa” olurdu.Yıllarca yanak yanağa dans ettik babamla; üç yaşımda bile düğünlerde kucağına alıp pistte “Kızımla yanak yanağa dans ediyoruz” dermiş Aşkım…
1975 yapımı “That’s The Way” şarkısı yanak yanağa danslarımızı, ergenlik dönemimde kırıp “Swing” tarzına biraz daha yaklaştırmıştır. Koca müzik listemizde evde, arabada, barda, sokakta nerde olursak olalım bu şarkı çıktığında mutlaka dans ederdik, bu bizim baba kız şarkımızdı, ardından gelen şapurtulu öpücükle biterdi dans ve benim o öpücüğü elimle silişimle… 

Ve yine o öpücüğümle yirmi beş yaşımda bile olsa silerek bitirdik o eğlenceyi de. Otele yürürken ilk defa babamın elinden tutup yürüdüm; yıllarca karşıdan karşıya geçerken elimden tutan adam oydu ama ilk kez ortadaki ben değildim, oydu. Bir elini annem bir elini ben tutuyorduk, elimi tutup öpmüştü, elim ıslandı…
Silmedim…

Herkesin anlattığı o muhteşem gün batımını izlemeye götürdüm onları, birer şişe şarap ve kadehlerimizle… Gün batımının izlendiği Polente Feneri’ni bulmak için tüm adayı arabayla gezdim ama sonunda orayı buldum… kim bilir gençliklerinde neler yaşamışlardır belki de yaşayamamışlardır bilmiyorum ama o an ikisinin de gözleri aşk doluydu, biraz biraz serserilik doluydu… o an’ı ölümsüzleştirdik, bir ömür bize yapışıp kalsın diye… Ben bir gün buraya sevdiğim adamla gelebilirdim ama onlar için vakit azdı… Hatırladığı son romantik anıları oldu, sonrasında ne kadar istediyse de olamayacaktı. 

Ertesi gün, dönüş yoluna başladık. Program çok yoğun geçmişti, hepimiz yorulmuştuk ama bir o kadar da keyif almıştık.  Dönüş yolunda arabalı feribotla Bursa’dan Yenikapı’ya inecektik, böylece biraz daha sakin geçirecektik yolculuğumuzu fakat hiç de beklediğimiz gibi olmadı…
Feribota bindiğimizde üst kata oturduk. Yolculuk iki saat on beş dakika kadar sürüyordu. Hepimiz aşırı sıkılmıştık, özellikle de babam…
Feribotun iskeleye yakınlaştığını ve yavaş yavaş arabalara geçilmesi gerektiği anonsu yapıldı, herkes gibi bizde arabamıza indik. Araçları çalıştırmak yasaktı ve arabaların içi çok sıcaktı, bu yüzden ben cam açmak istediğim an olanlar oldu;

Hayri: Kapat camı şu an cam mı açılır! Herkes arabasını çalıştıracak şimdi, boğulalım mı istiyorsun burda! 

Miray: Baba saçmalama! Asıl böyle boğulucaz, araba çok sıcak. Biraz cam açmanın ne zararı olabilir?

Hayri: Hayııır! Kapa camı!

Miray: Ya baba o zaman arabayı çalıştırıcam! (arabayı çalıştırırım)

Hayri: Kapat şu kontağı! Herkesi riske atıcaksın!

Miray: Baba herkes açmış neden ben riske atayım?

Hayri: Sen açma! Burası patlarsa sorumlusu sen olma! Sakine, ben daraldım kalbim sıkışıyo

Sakine: Hayri bi sakin ol, kızım kapat tamam

Kontağı kapattım, arabada bayılmak üzereyiz hepimiz o kadar sıcak ki! Babam bir yandan panik yaşamaya devam ediyordu, ne yapıcağımızı bilemiyoruz sürekli bağırıyor “Burda boğulucaz, çok kötüyüm şuan çooook!” ve en sonunda annemi alıp arabadan indi ve araçsız inen yolcuların oraya yürüdüler! Ben arabanın içinde onlar kapıda vapurun kıyıya yanaşmasını bekliyorduk, meğersem orda da panik yaşamaya devam etmiş “Kesin bir şey oldu hala yanaşmadı” diye! En sonunda kapının açıldığını gördüm, yavaş yavaş herkes indi, ben biraz sonda olduğum için geç indim ve vapurda telefonum hala çekmiyordu, indiğim an sağ tarafta babamın panik hallerini ve annemin hala onu sakinleştirmeye çalıştığını gördüm; bu kez sebebi benim hala vapurdan inmemiş olup içeride baygınlık geçirdiğimi düşünmesiydi…
Şok olmuştuk! Babamın gözünden resmen ateş fışkırmıştı. Ne kadar korktuğunu gözlerinden görebiliyordum fakat dışarıya öfkeyle çıkıyordu; anlatamadığı, ona bu paniği yaşatan duygu önce beyni olmak üzere tüm vücuduna öyle bir zarar veriyordu ki… 

İşte stres ve anksiyete bozuklukları son zamanlarda dünyada o kadar çok görülmeye başladı ki gencecik yaşlarda…
Kendi kendimize yapıyoruz aslında “çok fazla düşünerek” ama düşündüren de çok; çünkü herkes hep “çok haklı” bu hayatta…
Kim bilir babama bu travmalara sebep aslında neydi, bilmiyoruz ama tıp okumadan tıp okumuş sayılacak kadar bu hastalıkla mücadelemizde “sakin ve doğru yönetmekteki” en önemli kısımlardan birisi bizlerde de bu kaygı bozukluklarına yol açmaması için fark edişlerimiz ve kabul edişlerimizdir…
Hayatımız o kadar değişti ki bir anda…
Her zaman söylediğim gibi; savaşmadık, sevdik…
Her kim hayata bir “savaş” olarak bakarsa o ilk kaybedendir; ben %100 kazanılmış bir savaş hiç okumadım daha önce… ama %100 emin olduğum bir şey var biz babamı sevgimizle kazandık…

Time Passing

“What have we lived shoulder to shoulder together…
If you talk, what if we pour the memories on white pages; There is no problem, neither the sea nor the sea …
True, I have more than what you have heard, as much as it is done. Everything I live is a knot in my throat, I know it stays in you for a lifetime; Thanks Istanbul, I grew up beautifully …“

September 2015

I wrote these lines back then; I always thought of the sentence “next six months” as “six months life”, a six months in which I was squeezing everything… I don’t know if I did it good or bad, but it started to hurt a lot and I grew a little more in every bit of my painful life; As I grew up, I grew stronger and learned how lonely I was actually in that crowd. I dealt with a crowd that made my story “painful” most of the time, so over time I became insecure… I was always accepting instead of feeding from pain; While I sprinkled my desire to live in our remaining time where I could fit what we could not live with my father – which was my most natural right; Human beings thought “agitation”, whereas my counting distance as short as Beşiktaş-Ortaköy was a “father” that I could still hug despite the traffic.

It was so full of self-worth and madness that I valued it that I preferred to hug my family rather than satisfy their egos. My word is not to some men either; To everyone who does not know himself… For some status-seeking women who do not allow themselves to go on vacation with their sick father, maybe, whoever buys whatever from this article… I am just like that, I accept what touches my life for good or bad, and include them in my pages, because these are my facts, like Istanbul …

As I wanted to give up, Myself said “you cannot pass” … I wanted to spend more time with my father, that six months was the end of the road, but the road had not even begun… As a person working in corporate life, using my right to leave, “to go on vacation with my mother and father”, “ ”I asked permission from my manager. He knew the situation, there was no urgent job, on the contrary, September is the most comfortable period for audit firms. Employees know this but they did not allow it, you know? The reason why I took the permission was that he said that we would go on vacation, which was the recommendation of the doctor, that we would spend time with my father and that it would be good for me to be with them, and I could not go because someone’s ego would be satisfied. My father was very right for the first time, “Why was I here?” this was perhaps our last opportunity to go on vacation together and I was not getting permission. I cried, cried madly; I shed so much tears that my face hurt… When I went to work that week, my friends said, “Have you put on red makeup on your cheeks?” they said because I wouldn’t wear any make up. I was sleeping crying in the evenings, waking up my cheeks red. There was one person just “are you unhappy?” he had asked, fortunately he had asked …

I was starting to learn in those days, when Istanbul was just beginning… There were neither tears nor egos, everything that did not kill you was really strengthening; I stopped and said “I will go” and I went on that holiday, it is a huge “good thing” for me …

Our unforgettable Çanakkale-Bozcaada vacation… Every beautiful moment you save is a very good companion for a lifetime. This trip was like that for my father and us… Actually, the plan was to take a “cruise” vacation or go abroad, we wanted to live whatever we could not live, but the doctor said, “He can jump off the ship, he can panic on the plane; If possible, go by car and Hayri Bey should never drive the car. ” We did our planning this way because he said. Going to the North Aegean with my aunt Fulya and Hülya, who have been friends from the university for a long time; He wanted to visit the Kaz Mountains, Çanakkale, Bozcaada, these were the last, maybe we didn’t even think about it… My aunt Hanife and Uncle Inal wanted to be included in the plan because they …

Mini Story; There are some friendships that become family to us; One of them is my aunt Hanife and uncle Inal for us. My father and my uncle Inal became friends by playing ball in the neighborhood when they were children, went to the military at the same time and even got married at the same time, they raised us together and raised two children at the same time. Mert and Şenay were put to sleep early while they were playing “conquian” that coincided with our inexperience period, but Cem and I grew up playing with “Action-man” and “Barbie” or entrusting the sister-in-law during their professionalism period. Holidays, New Year’s Eve, birthdays, good and bad moments have passed together in all of us, and it still is. They are among the first to run when my father is sick …

This holiday was important for us because it was the first time that we were going to take a long journey together after my father disappeared in Izmir. Before, we spent a few days in Istanbul, traveled and dusted, lived every moment as if we would never live again. Even if we went to the places we went to, we were taking photos as if it was the first time; that we were not including the question “Have we been here before?“. My days were passing by going to work, we were coming home to eat right after work, and then we were taking a walk in the Bosphorus and then doing something else. The place we enjoyed the most was “Babek Starbucks”, I was trying hard to grab the front chairs; My father used to say “Wow Istanbul” and I would immediately start praising Istanbul so that he would always stay with me, but he would never be there… Sometimes we would drink beer somewhere in Ortaköy, go to one of the “karaoke bars” in the back streets and sing songs,

His friends who learned from social media that my father was in Istanbul were calling immediately, they wanted to meet and the room was very happy about this and wanted to make a plan and meet. Sometimes we would call my father secretly and give information to his friends, and we would say, “Let’s leave you and then get him,” and we organized and made him meet with each of them, because these moments were very precious.

One of them was meeting with my uncle Necdet, who was both his military friend and distant cousin… “You came to Istanbul, we are here, we came to visit the girl” he called my father.

Mini story: Since my childhood I always spent holidays with my parents and therefore I know my family well… Uncle Necdet is the wife of Aunt Emine, my father’s cousin; At the same time, our relatives are somehow distant cousins. During the holidays we spent in İzmir, we spent the last visit at their home because when we got there, we would be talking about their military service memories… One of the clearest stories I know is: When my aunt Emine was pregnant, my father learned this before my uncle Necdet and told him that he was a father by saying “Come on, buy everyone a cigarette today” at the military canteen. They do not forget this memory and many others for life, my uncle Necdet never made my father forget everything, he told him everything over and over again at every opportunity… he sometimes answered “was that”, shed a few tears but still told him… “My friend, no” he entered every speech …

My mother called Uncle Necdet and Aunt Emine and told them about the situation, they were shocked… we immediately organized a plan and met together. Everything was spoken from old to new because no one knew what to talk. A smile on my uncle Necdet’s face was missing from all of us because he did not know how to be enough for his friend, I understood him … His ears were full of tears in his every speech, rather than smiling for the first time when he was telling those memories, he had the saying “How did we come to be like this, bro? He was in a completely different situation, this time he noticed that they were getting old… He was constantly saying “You are like a radish, Hayri mashallah, my brother”, my father was saying “I know we are good and I feel bad”.

The doctor had not yet allowed us to tell my father about his illness, so we told him that he took those drugs due to hand tremors and lack of vitamins in the body. He hadn’t looked at them since my mother was giving his medications since her heart surgery, but he definitely understood that “something was wrong” …

Despite everything, the taste of everything was better, it was more enjoyable those days, but it was full of fear that everything would go bad afterwards… The man stopped wandering, his aggressiveness and fear was intense, his appetite lost, his sociality decreased; on the contrary, a man who was pleasant, cheerful, happy, who did not object, had fun, wanted to travel constantly and had a very appetite. Occasionally they would confuse sentences and forget; Either we were used to them or it was as much as everyone else, the rest were scared …

The best thing we’ve done somewhere is that we learn to live in the happiest and most enjoyable “moment”; what is wrong is to understand it better out of fear of losing a father, whereas everybody in our life can go forever at another moment as at one time… Sometimes people appreciate me in the face of what I do for my father, but this is not a matter of appreciation for me; if not happened to me, I would have been less hugging my father and I wouldn’t have been admirable in anyone’s eyes. If there is anyone to appreciate, it is Hayri Reyhan who raised me today with this father’s love.

We set off early on the weekend, we also played our music; Our journey from “Beatles” to “İlhan İrem” from there to “Frank Sinatra” and of course continuing with Galatasaray anthems in the volumes that rise so that my mother wakes up and joins us… The only problem in the journey is that my father often interferes with my driving; his eye was constantly on the needle and it started to be said the moment I passed 130 km. I understood his concern, but the road was empty and I was speeding up without realizing it, we were arguing every time I accelerated… It is such a different moment; I would love to explain but I don’t know how clear I can be; our stubbornness, ignoring the fear and panic of others, We read what we know a lot… We can sample those who make a joke of drowning in the sea to those who have fear of water or those who joke about staying in an elevator to those who have claustrophobia … ? ” Whereas I was the most trusted but there was something I did not understand, he was afraid… Now I understand…

Mini Story: My childhood passed with travels between Ankara and Izmir, we know that road well enough to go blindly. After I started driving, my first long road experience was on this road again on a feast. For the first time in my life, I had exceeded 120 km on that road. My father said that day, “Do you know why there is a speed limit?” he asked me, “To avoid an accident.” I said. And he told me, “It does not matter how slowly you go as long as you do not stop.” you know what you mean As long as you don’t stop, it doesn’t matter how slow you go, so you will definitely get where you are going, ”he said. “Well I got it.” I said, just to get around. All I wanted was to drive, to accompany the song playing at the time, to speed up or, I don’t know, to live whatever was on my mind that day;

When we came towards the gulf, it started to offend a little more and started to say “should we stop and drink something”. I said, “I’m not tired, it doesn’t matter how slow you go as long as you don’t stop and whether you are or not? I am going now. ” I said.

Suddenly, a question came from my father;

Hayri: Don’t you think it’s strange?

Sakine: Like what?

Hayri: Shouldn’t the sea be on our right?

Miray: No, dad, what’s the deal?

Hayri: Where are we going? Not to Çanakkale?

Miray: Yes

Hayri: Okay, then there is something strange, are we on the wrong track?

Miray: No, dad, we are on the right track.

Sakine: You will see it from there.

Hayri: Let me see that (it takes the navigation) yes it is correct …
Why did it seem like that to me?

Sakine: You probably confused with the Izmir road,

Hayri: No, dear, what’s the concern …
Sakine I started to forget a lot, calmly, are these new psychology drugs doing it?

Sakine: No, dear, they are for your shaking hands…
You also take vitamins, don’t worry.

Hayri: Then there is something strange in this navigation, it seems like we are lost …

I did not know! No matter how confident I was, that this road was right, I didn’t know where our journey with my father was going to go. He was trying to explain this way to us as much as we can understand …

While these discussions were going on, we came to the ferry, we crossed the other side, we were relieved a little… Aunt Fulya had sent us the location of the hotel, we went directly to the hotel and settled in. My Aunt Hanife and Uncle İnal also came in the morning. After meeting together and having breakfast, we took a tour of the Kaz Mountains on the first day. They were such beautiful places that we were all fascinated by that nature. “We won’t get lost, right?” The question came of course, but he was laughing, so he knew we wouldn’t get lost because my aunt Fulya knew it very well.

We had a very enjoyable time during the holiday, everything went very well, even my father Aunt Fulya and Aunt Hülya talked about so many old memories that if you saw my father, it seemed that he started to remember more than forget; It was interesting that he remembered both his school number and his deskmate’s 13-digit school number…

On the second day, we went to visit the Çanakkale martyrdom, it impressed all of us the most … I saw him shed tears for the second time in my life, and one of them was when he had heart surgery.

Mini Story: My father had a heart attack in 2016, and from then on I started calling him “my hero” because he told me with tears how strong he was. When we were discharged from the hospital and came home, the doctor gave my father triflo for breathing work. He had to work breathing or blow balloons with him at least three or four times a day. I will never forget it on November 10th, I brought balloons that we didn’t use at school while coming home. “Let’s inflate these together.” We said and exercised; When I said that I brought the balloons from Atatürk’s commemoration ceremony at school, “I am very sorry that Atatürk died.” he said and started to cry …
It was the first time I witnessed my father’s tears …

He was so impressed and so moved that while the memories were erased, Çanakkale was full of tears that day, but at the same time, it is an indelible memory while the memories are erased …

After Çanakkale, Aunt Fulya and Aunt Hülya left and went to a farm in Bozcaada. The fact that Bozcaada was an island made my father uneasy, but the farm we went to was so enjoyable; there were horses, roosters, goats, chickens everywhere; it was a wonderful organic place and we all liked it very much, how does nature calm our souls and heal us …

It was my first trip to Bozcaada, but I was wondering about the magnificent spirit of the island, which I heard a lot around me… The first evening we went to the center and had a nice meal, and then we made a small island tour. At that time, we came across an island wedding and the sentences “let’s see your curse” came one after another. I did not listen, my father was one of those who did not listen; “It’s early to get married yet, I have to have fun.” I said, jumped into the middle of the wedding and started dancing with people I never knew, I was a little crazy, “It still is”. Ours were chuckling; For a few minutes, my mother and aunt Hanife joined me, and then I pulled my father, who was said on the sidelines, from his arm and said “No, don’t be silly, come here” but he couldn’t break me and started applauding.

Mini Story; Let’s hear a music or go to a wedding, if we were going to dance, that dance would always be called “Cheek to Cheek.” Even when I was three years old, she took her lap at weddings and said, “We dance cheek to cheek with my daughter” on the floor.
The song “That’s The Way” from 1975 broke our cheek to cheek dance in my adolescence and brought it a little closer to the “Swing” style. Wherever we are at home, in the car, in the bar or on the street in our big music list, we would definitely dance when this song came out, it was our father and daughter song, it ended with a smacking kiss that followed, and that kiss of mine with my hand.

And again, with that kiss, even when I was twenty-five years old, we ended up sweeping that fun. While walking to the hotel, I took my father’s hand for the first time and walked; For years, he was the man who held my hand as I crossed the street, but for the first time, it was not me in the middle. I was holding one hand of my mother and the other, she took my hand and kissed it, my hand got wet … I did not delete it …

I took them with a bottle of wine and our glasses to watch the magnificent sunset that everyone told about … I toured the entire island by car to find the Polente Lighthouse where the sunset was watched, but finally I found it … It was full, a little bit of vagrancy… we immortalized that moment, so that it would stick to us for a lifetime… I could come here with the man I love, but there was little time for them… He had the last romantic memories he remembered, and then he could not be as much as he wanted.

The next day, we started our way back. The program was very busy, we were all tired, but we also enjoyed it. On the way back, we would take the ferry from Bursa to Yenikapı, so we would spend our journey a little quieter, but it did not go as we expected. When we got on the ferry, we sat upstairs. The journey took about two hours and fifteen minutes. We were all over bored, especially my father… It was announced that the ferry was approaching the pier and that cars should be switched slowly, we got down to our car like everyone else. It was forbidden to operate the vehicles and the cars were very hot inside, so the moment I wanted to open the window, there were things that happened;

Hayri: Close the window, is the window open now! Everyone’s gonna start their car now, do you want to drown here!

Miray: Dad, don’t be silly! We’re going to suffocate like that, the car is so hot. What’s the harm in opening a little car window?

Hayri: No! Close the car window!

Miray: And then I’ll start the car! (I start the car)

Hayri: Close that ignitiont! You will risk everyone!

Miray: Father, everybody opened it. Why should I risk it?

Hayri: You don’t! If this place explodes, don’t be responsible! Calm down, I’m constricted, my heart is squeezing

Calm down: No, take it easy, girl close okay

I turned off the ignition, we’re about to faint in the car, we’re all so hot! On the one hand, my father was still experiencing panic, we do not know what to do, constantly shouting “We’re going to drown here, I’m very bad right now, sooooo!” And finally he took my mother and got out of the car and the passengers who got off without a vehicle walked there! I was in the car, they were at the door, waiting for the ferry to dock ashore, I turned out to have panic there as well, saying “Something sure happened, still did not approach”! Finally, I saw the door open, everyone got down slowly, I got down late because I was at the end and my phone was still not working on the ferry, the moment I got off I saw my father’s panic state and my mother was still trying to calm him down; This time, the reason was that he thought I was fainting inside, still not getting off the ferry.
We were shocked! Fire gushed out of my father’s eyes. I could see how scared he was in his eyes, but he was coming out in anger; The feeling that he could not explain, that made him cause this panic, was so damaging to his whole body, first to his brain …

Here, stress and anxiety disorders have started to appear so much in the world lately that at a young age… We do it by ourselves, actually “thinking too much” but it also makes people think; Because everyone is always “very right” in this life … Who knows what caused these traumas to my father, we do not know, but one of the most important parts in our struggle against this disease, which is considered to have studied medicine without studying medicine, is our “calm and proper management” is our realization to prevent these anxiety disorders and our acceptance… Our life has changed so much in a single moment… As I always say; we did not fight, we loved… Whoever views life as a “war” is the first to lose; I have never read a 100% won war before… but there is one thing that I am 100% sure that we won my father with our love …