Uzun zamandır yazdıklarımı paylaşamıyorum çünkü korku dolu sayfalara geldik; ne ağlatmak ne üzmek amacım gerçeklerimi anlatırken… öyle güzel mesajlar aldım ki tanıdığım tanımadığım herkeslerden, iyi ki’si çok…
Bugünse babalar günü; aldım kalemi elime, yazmaya başladım…
“Babam sağlığında olsaydı” diye başlayıp kurduğum bi cümle oldu bugün annem’e “Sana en güzel zamanlarını yaşatırdı” dediğim. Sahi ya “en güzel zamanlar” ne bizler için?
Hala beraber, sımsıkı, yan yana, sevgi dolu olmak mı yoksa zaten tüm bunları her şart ve durumda hissedebiliyor ve hissettirebiliyor olmak mı?
Ne şanslı babasıyla bugün aynı sofrada yemek yiyip sarılıp öpebilenlerimiz; bir o kadar şanslı hala babasını özleyebiliyor sevebiliyor olanlarımız…
“Baba” diyebilmiş her birimiz…
Her kusurda “Baba” olabilen herkesin günü kutlu olsun…
Ve şartlar ne olursa olsun, hala! Gözümü Dünya’ya açtığım ilk gün kadar çok sevdiğini hissettiren canım babam “Babalar günün kutlu olsun”…
Seni çok seviyorum…
Haziran 2020
Father’s Day
I cannot share what I have written for a long time because we have come to fearful pages; While I was telling my truth, neither to cry nor sadden… I received such nice messages from everyone I know, fortunately…
Today is father’s day; I picked up the pen, started to write…
It was a sentence I started saying “If my father was healthy” and today I said to my mother “He would give you the best time”. What about the “best times” for us?
Is it still being together, tightly, side by side, loving, or is it already being able to feel and feel all this in every condition and situation?
How lucky those of us who can eat, hug and kiss at the same table today; Those of us who are so lucky still miss their father and love them…
Each of us could say “Father”…
Happy day to everyone who can be “Father” in every flaw…
And whatever the circumstances, still! My dear father, who made me feel as loved as the first day I opened my eyes to the world, “Happy Fathers day” …
“Neler yaşadık beraber omuz omuza… Bir konuşsan sende beraber döksek ya anıları beyaz sayfalara; ne dert kalır ne deniz ne de derya… Doğru, duyduğun gördüğün kadarın fazlası da bende, olduğu bittiği kadar. Yaşadığım her şey boğazımda bir düğüm, bilirim bir ömür sende kalır hepsi; saol be İstanbul, güzel büyüdüm…”
Eylül 2015
Yazmışım bu satırları o zamanlar; “önümüzdeki altı ay” cümlesini “altı aylık ömür” gibi düşünmüştüm hep, her şeyi sıkıştırdığım bir altı ay… İyi mi yaptım kötü mü bilmiyorum ama canımın çok yanmaya başladığını ve her acıyan can parçamda biraz daha büyüdüğümü; büyürken güçlenip aslında o kalabalıkta ne kadar yalnız olduğumu öğrendim. Hikayemi kendince “acıtasyon” yapan bir kalabalıkla uğraştım çoğu zaman, o yüzden zamanla güvensizleştim… Ben acıdan beslenmek yerine kabul edişteydim hep; yaşama arzumu, babamla yaşayamadıklarımızı sığdırabileceğim kalan zamanlarımıza serpiştirirken -ki bu en doğal hakkımdı; insanoğlu “acıtasyon” diye düşündü, oysa ki benim şehirlerarası mesafeleri Beşiktaş-Ortaköy kadar kısa sayışım trafiğe rağmen hala sarılabildiğim bir ”baba”ydı…
O kadar kendine değer vermeyen ve ben değer veriyorum diye deliren hadsiz doluydu ki etrafım, egolarını tatmin etmektense aileme sarılmayı tercih ettim. Sözüm bazı erkeklere de değil; kendini bilmeyen herkese… Hasta babasıyla tatile gitmek isterken izin vermeyen statü meraklısı bazı kadınlara belki, kim ne alırsa bu yazıdan… Bende böyleyim işte, hayatıma iyi-kötü dokunanı kabul edip, sayfalarımda yer veriyorum, gerçeklerim bunlar çünkü, İstanbul gibi…
Vazgeçmek istedikçe ben “geçemezsin” dedi bana… Babamla daha çok vakit geçirmek istiyordum, o altı ay sanki yolun sonuydu, oysa yol daha başlamamıştı bile… Kurumsal hayatta çalışan biri olarak, izin hakkımı kullanarak “anne ve babamla tatile gitmek için”, “utana sıkıla” izin istedim yöneticimden. Durumu biliyordu, acil bir iş de yoktu, aksine denetim firmalarının en rahat dönemidir Eylül ayı, çalışanlar bilir fakat izin vermedi biliyor musunuz? İzni alma sebebim doktorun önerisi olan tatile gidecek, babamla vakit geçirecek olmamız ve benim de onlarla olmamın iyi olacağını söylemiş olmasıydı ve birilerinin egosu tatmin olacak diye gidemeyecektim, o kadar canım yandı ki o an; ilk defa babam çok haklıydı, “Ben neden burdaydım?” bu belki de beraber tatile gidebilecek son fırsatımızdı ve ben izin alamıyordum. Ağladım, delice ağladım; o kadar göz yaşı döktüm ki, yüzüm acıdı… O hafta işe gittiğimde arkadaşlarım “Yanakların kızarmış makyaj mı yaptın?” dediler çünkü ben hiç makyaj yapmazdım,olansa; akşamları ağlayarak uyuyordum, yanaklarım kırmızı uyanıyordum. Bir kişi vardı sadece “mutsuz musun?” diye sormuştu, iyi ki sormuştu…
Öğrenmeye başlıyormuşum o günlerde, İstanbul yeni başlıyormuş daha… Ne göz yaşları, ne egolar varmış, seni öldürmeyen her şey güçlendiriyormuş gerçekten; rest çekip “gideceğim” dedim ve gittim o tatile, kocaman bir ”iyi ki”dir benim için…
Unutulmayan Çanakkale-Bozcaada tatilimiz… Biriktirdiğiniz her güzel anı size çok iyi bir yol arkadaşıdır bir ömür. Babam ve bizim için de bu gezi öyle oldu… Aslında planda bir ”cruise” tatili yapmak veya yurt dışına gitmek vardı, yaşayamadığımız ne varsa yaşayalım istiyorduk fakat doktor “Gemiden atlayabilir, uçakta da panik yaşayabilir; mümkünse arabayla gidin ve arabayı da asla Hayri bey kullanmasın.” dediği için planlamamızı bu şekilde yaptık. Uzun zamandır üniversiteden arkadaşı olan Fulya ve Hülya teyzemin yanına Kuzey Ege’ye gitmek; Kaz dağları, Çanakkale, Bozcaada’yı gezmek istiyordu, bunlar sondu belki düşünmedik bile oraya plan yaptık… plana Hanife teyzem ve İnal amcam da dahil olmak istediler, çünkü onlar…
Mini Hikaye; Bazı dostluklar vardır ki bize aile olurlar; onlardan bir tanesi Hanife teyzem ve İnal amcamdır bizim için. Babam ve İnal amcam çocukken mahallede top oynayarak arkadaş olup, aynı zamanlarda askere gidip aynı zamanlarda evlenip hatta yetmeyip aynı zamanlarda ikişer çocuk yapıp beraber büyütmüşler bizleri. Mert ve Şenay bizimkilerin acemilik dönemine denk gelip ”konken” oynarlarken erkenden uyutulmuşlar ama Cem ve ben profesyonellik döneminde ”Action-man” ve ”Barbie”lerle oynayarak veya abla-abiye emanet edilerek büyümüşüzdür. Tatiller, yılbaşları, doğum günleri, iyi-kötü her an beraber geçti hepimizde, hala da öyle. Babam hastalandığında ilk koşanlardandır onlar…
Bu tatil bizim için önemliydi çünkü babamın İzmirde kayboluşundan sonra ilk defa beraber uzun yol yapıcaktık. Öncesinde birkaç gün İstanbul’da vakit geçirdik, gezip tozduk, sanki her anımızı bir daha yaşamayacak gibi yaşadık. Gittiğimiz yerlere yine gitsek bile ilk kez gelmişiz gibi fotoğraflar çekiliyorduk; “Daha önce gelmiş miydik?” sorusuna yer vermiyorduk. Gündüzlerim işe giderek geçiyordu, iş çıkışıysa eve gelip hemen yemek yiyorduk ve sonrasında önce boğazda bir yürüyüş yapıp ardından bişeyler daha yapıyorduk, en keyif aldığımız yer ”Bebek Starbucks”tı, baya en ön sandalyeleri kapmak için uğraşırdım; “Vay be İstanbul” derdi babam bende hemen İstanbul’u övmeye başlardım biraz sevsin de hep yanımda kalsın diye ama hiç oralı olmazdı… Bazen Ortaköy’de bir yerlerde bira içer, ara sokaklardaki ”karaoke bar”lardan birine gider şarkılar söylerdik, hafta içi kimse olmazdı Erkin Koray, İlhan İrem derken yine Galatasaray marşlarıyla bitirirdik geceyi…
Sosyal medya’dan Babamın İstanbul’da olduğunu öğrenen arkadaşları hemen arıyor görüşmek istiyorlardı oda buna çok mutlu oluyor ve bir şekilde plan yapıp görüşmek istiyordu. Bazen babamdan gizli arayıp arkadaşlarına bilgi veriyorduk ve “biz seni bırakalım sonra da alalım” deyip organize oluyorduk ve her biriyle görüşmesini sağlıyorduk, çünkü bu anlar çok kıymetliydi.
Bunlardan bir tanesi de hem askerlik arkadaşı hem de uzaktan kuzeni olan Necdet amcamla buluşması oldu… “İstanbul’a gelmişsin, bizde burdayız kızı ziyarete geldik” diye aramıştı babamı…
Mini hikaye: Çocukluğumdan beri bayramları hep anne ve babamla geçiririm ve o yüzden bütün sülalemi iyi tanırım… Necdet amcam, babamın öz kuzeni Emine teyze’min eşi; aynı zamanda da akrabamız bi şekilde uzaktanda kuzenler. İzmirde geçirdiğimiz bayramlarda ziyareti en son onların evde geçirirdik çünkü oraya gittiğimizde artık bayram bitmiş onların askerlik anılarını konuşuyo olurduk… bildiğim en net hikayelerinden birisi: Emine teyzem hamileyken babamın bunu Necdet amcamdan önce öğrenip askeri kantinde “Hadi bugün herkese sigara ısmarla” diyerek baba olduğunu söylemiştir. Bu anıyı ve nicelerini hayat boyu unutmazlar, Necdet amcam babama asla unutturmadı, her fırsatta ona herşeyi defalarca anlattı, hatırlattı… bazen “öyle miydi” cevabını aldı, bir kaç damla göz yaşı döktü ama yine de anlattı… “Dostum Hayri” diyerek girdi her konuşmaya…
Annem Necdet amca ve Emine teyze’mi arayıp durumu anlattı, şok geçirdiler… hemen bir plan organize ettik ve hep beraber buluştuk. Eskilerden yenilerden herşeyden konuşuluyordu çünkü kimse ne konuşacağını bilmiyordu. Necdet amcamın yüzünde bir gülümsemesi hepimizden eksikti çünkü dostuna nasıl yeteceğini bilmiyordu, ben onu anlıyordum… gözleri doluyordu her konuşmasında, o anıları anlatırken ilk defa gülümsemekten çok “Biz bu hale nasıl geldik be kardeşim” deyişi vardı yüzünde… 18’li yaşlarının en değerli arkadaşlığı karşısında bambaşka bir durumdaydı, yaş aldıklarını fark ediyordu bu kez… sürekli “Ya turp gibisin Hayri maşallah kardeşim” diyordu, babamda “Ne biliyim iyiyiz de sanki kötü hissediyorum” diyordu.
Doktor henüz babama söylememize izin vermemişti hastalığı o yüzden el titremesi sebebiyle ve vücutta vitamin eksikliği sebebiyle o ilaçları içtiğini söylemiştik. Kalp ameliyatından beri ilaçlarını annem verdiği için ne olduklarına bakmamıştı ama “bir gariplik olduğunu” kesinlikle anlıyordu…
Her şeyin tadı herseye rağmen daha güzeldi, daha keyifliydi o günler ama sonrasında da her şey bozulucak mı korkusu doluydu… Gezmeyi bırakmış, agresifliği ve korkusu yoğun, iştahı kesilmiş, sosyalliği azalan adam gitmiş; yerine tam tersi keyifli, neşeli, mutlu, itiraz etmeyen, eğlenen, sürekli gezmek isteyen ve oldukça iştahlı bir adam gelmişti. Ara sıra cümleleri karıştırıp unuttukları oluyordu; bunlara ya biz alışıyorduk ya da herkes kadardı, sonrası korkutuyordu…
Bir yerlerde yaptığımız en doğru şey ”an”da en mutlu ve en keyifli şekilde yaşamayı öğrenmemizdi; yanlış olansa bunu bir babayı kaybetme korkusuyla daha iyi anlamış olmaktır, oysa hayatımızdaki herkes bir anda olduğu gibi başka bir anda sonsuza kadar gidebilir… Bazen babam için yaptıklarım karşısında insanlar beni takdir ediyorlar, oysa bu bir takdir edilme meselesi değil benim için; başıma gelmeseydi bende babama daha az sarılıyor olucaktım ve birilerinin gözünde takdir edilecek bir davranışım olmayacaktı. Takdir edilecek biri varsa, bugün beni bu baba sevgisiyle büyüten Hayri Reyhan’dır…
Haftasonu erkenden yola çıktık, müziğimizi de açtık; ”Beatles”tan ”İlhan İrem”e ordan ”Frank Sinatra”ya bağlanan ve tabii ki annem sızınca uyansın da bize katılsın diye yükselen volümlerde Galatasaray marşlarıyla devam eden yolculuğumuz… Yolculuktaki tek sorun babamın sık sık araba kullanmama karışıyor olması; gözü sürekli ibrede ve 130 km’yi geçtiğim an söylenmeye başlıyordu. Endişesini anlıyordum fakat yol boştu ve farkında olmadan hızlanıyordum, her hızlanışımda da tartışıyorduk… O an o kadar değişik bir an ki; anlatmayı çok isterim ama ne kadar anlaşılıyor olabilirim bilmiyorum; hepimizin böyle inatlaşmaları, başkalarının korku ve paniklerini hiçe sayıp, bildiğimizi okuyuşlarımız çok… Bunu en çok su korkusu olanlara denizde boğma şakası yapanlar veya klostrofobisi olanlara asansörde kalma şakası yapanları örnekleyebiliriz… Kendime kızdığımdan veya babamı burda haklı gördüğümden demiyorum bunu ama anlayışlı olmak, empati yapabilmek neden zor gelir ki insana… Benim tek cevabım “Bana güvenmiyor mu?” sorusuydu, oysa ki en güvendiğiydim ama benim anlamadığım bir şey vardı, korkuyordu… Şimdi anlıyorum…
Mini Hikaye: Çocukluğum Ankara-İzmir arası seyahatlerle geçti, o yolu gözümüz kapalı gidebilecek kadar iyi biliriz. Araba kullanmaya başladıktan sonra da ilk uzun yol tecrübem yine bir bayramda bu yolda olmuştur. Hayatımda ilk defa 120 km hızı o yolda aşmıştım. Babam o gün “hız sınırı neden var biliyor musun?” diye sormuştu, bende “Kaza yapılmaması için.” demiştim. Oda bana “ It does not matter how slowly you go as long as you do not stop.” ne demek biliyor musun? Durmadığın müddetçe ne kadar yavaş gittiğinin bir önemi yoktur, yani gideceğin yere mutlaka varırsın” demişti. “Hıı anladım.” demiştim, sırf geçiştirmek için. Tek istediğim araba kullanmak, o sırada çalan şarkıya eşlik etmek, hızlanmak ya da ne bileyim o gün aklımda ne varsa onu yaşamaktı; belki de sadece biran önce varıp anneannem ve dedeme araba kullandığımı göstermek… Bazı kelimelerin anlamlarını büyüdükçe daha iyi anlıyor insan…
Körfeze doğru geldiğimizde biraz daha offlamaya başladı, “durup bir şeyler mi içsek” demeye başladı. Bende “Yorulmadım ki, hem sen değil miydin durmadığın müddetçe ne kadar yavaş gittiğinin bir önemi yoktur diyen? gidiyorum işte az kaldı zaten.” dedim.
Bir anda babamdan şöyle bir soru geldi;
Hayri: Sizce de bir gariplik yok mu?
Sakine: Ne gibi?
Hayri: Denizin sağ tarafımızda olması gerekmiyor mu?
Miray: Hayır babacım ne alaka?
Hayri: Biz nereye gidiyoruz? Çanakkaleye değil mi?
Miray: Evet
Hayri: E tamam, ozaman bir gariplik var, yanlış yolda mıyız acaba?
Miray: Hayır babacım doğru yoldayız.
Sakine: Hayri navigasyon da açık bak ordan görüceksin zaten
Hayri: Ver bakayım şunu (navigasyonu alır) evet doğruymuş… E bana neden öyle geldi?
Sakine: Sen bi anda İzmir yolu gibi karıştırdın ondan heralde,
Hayri: Hayır canım ne alaka… Sakine ben çok unutmaya başladım bu yeni psikoloji ilaçları mı yapıyor acaba?
Sakine: Yok canım onlar ellerinin titremesi için… Hem vitamin de alıyorsun merak etme.
Hayri: O zaman bu navigasyonda bir gariplik var, kaybolduk gibime geliyor…
Bilmiyordum! Bu yolun doğru olduğuna ne kadar eminsem, babamla olan yolculuğumuzun nereye gideceğini bilmiyordum. O, bu yolu bize anlatmaya çalışıyordu kendince, ne kadar anlayabilirsek… Biz de bu yolun doğru olduğunu ona…
Bu tartışmalar devam ederken feribota geldik, geçtik karşı tarafa biraz rahatlamıştık… Fulya teyze bize otelin konumunu atmıştı, direk otele gidip yerleştik. Sabah Hanife teyzem ve İnal amcam da geldi, hep beraber buluşup kahvaltı yaptıktan sonra ilk gün Kaz Dağları turunu yaptık. O kadar güzel yerlerdi ki, hepimiz büyülendik o doğanın karşısında. Ormanların içine girdikçe babamdan “Kaybolmayız di mi?” sorusu tabii ki geldi ama gülüyordu yani aslında kaybolmayacağımızı biliyordu çünkü Fulya teyzemin orayı çok iyi biliyordu…
Tatil boyunca çok keyifli vakit geçirdik, her şey çok iyi gitti hatta babam Fulya teyze ve Hülya teyze o kadar çok eski anılardan konuştular ki babamı görseniz unutmaktan ziyade daha fazla hatırlamaya başlamış gibiydi; hem kendi okul numarasını hem de sıra arkadaşının 13 haneli okul numarasını hatırlaması ilginçti…
İkinci gün Çanakkale şehitliklerini gezmeye gitmiştik, hepimizi çok etkilemişti en çok da babamı… Hayatımda ikinci kez onun göz yaşı döktüğünü gördüm, bir tanesi de kalp ameliyatı olduğu zamandı…
Mini Hikaye: babam 2016 yılında bir kalp krizi geçirdi, o zamandan sonra ona “kahramanım” demeye başladım çünkü ne kadar güçlü olduğunu göz yaşlarıyla anlatmıştı bana. Hastaneden taburcu olup eve geldiğimizde nefes çalışması için doktor babama triflo vermişti. Gün içinde en az üç dört kez onunla nefes çalışması veya balon şişirmesi gerekiyordu. Bir 10 Kasım günü hiç unutmam, eve gelirken okulda kullanmadığımız balonları getirmiştim. Babama “Hadi bunlardan şişirelim beraber.” deyip egzersiz yapmıştık; balonların okulda Atatürk’ü anma töreninden getirdiğimi söylediğimde “Atatürk öldüğü için çok üzülüyorum.” deyip ağlamaya başlamıştı… İlk defa babamın gözyaşlarına şahit olmuştum…
O kadar etkilendi ve o kadar duygulandı ki, anılar silinirken Çanakkale o gün göz yaşı dolmuştu ama aynı zamanda da anılar silinirken silinmeyecek bir anı… Her ne kadar zaman geçerse geçsin babam “bugün gibi” orayı hep hatırladı…
Çanakkale’den sonra Fulya teyze ve Hülya teyzeden ayrılıp Bozcaada da bir çiftliğe kalmaya gittik. Bozcaada’nın ada olması babamı biraz huzursuz etti fakat gittiğimiz çiftlik o kadar keyifliydi ki; her yerde atlar, horozlar, keçiler, tavuklar vardı; müthiş organik bir yerdi ve hepimizin çok hoşuna gitti, doğa nasılda hepimizin ruhunu sakinleştirip bizleri iyileştiriyor…
Benim de Bozcaada’ya ilk gidişimdi fakat çevremden çokça duyduğum adanın muhteşem ruhunu merak ediyordum… İlk akşam merkeze inip güzel bir yemek yedikten sonra ufak bir ada turu yaptık. O sırada bir ada düğününe denk geldik ve “senin de mürvetini görelim” cümleleri geldi peşi sıra. Kulak asmadım,babamda kulak asmayanlardandı; “Henüz evlenmek için erken, eğlenmem lazım.” deyip düğünün ortasına atlayıp hiç tanımadığım insanlarla dans etmeye başladım, biraz deliydim “Hala öyle”. Bizimkiler kıkır kıkır gülüyorlardı; bir kaç dakikaya annem ve Hanife teyzem de bana dahil oldu, ardından kenarda söylenen babamı da çektim kolundan “Yok, saçmalama gel buraya” dediyse de beni kıramayacağından dans etmese de alkışlamaya başladı.
Mini Hikaye; Bir müzik duyalım ya da bir düğüne gidelim, eğer dans edeceksek o dansın adı hep “Yanak yanağa” olurdu.Yıllarca yanak yanağa dans ettik babamla; üç yaşımda bile düğünlerde kucağına alıp pistte “Kızımla yanak yanağa dans ediyoruz” dermiş Aşkım… 1975 yapımı “That’s The Way” şarkısı yanak yanağa danslarımızı, ergenlik dönemimde kırıp “Swing” tarzına biraz daha yaklaştırmıştır. Koca müzik listemizde evde, arabada, barda, sokakta nerde olursak olalım bu şarkı çıktığında mutlaka dans ederdik, bu bizim baba kız şarkımızdı, ardından gelen şapurtulu öpücükle biterdi dans ve benim o öpücüğü elimle silişimle…
Ve yine o öpücüğümle yirmi beş yaşımda bile olsa silerek bitirdik o eğlenceyi de. Otele yürürken ilk defa babamın elinden tutup yürüdüm; yıllarca karşıdan karşıya geçerken elimden tutan adam oydu ama ilk kez ortadaki ben değildim, oydu. Bir elini annem bir elini ben tutuyorduk, elimi tutup öpmüştü, elim ıslandı… Silmedim…
Herkesin anlattığı o muhteşem gün batımını izlemeye götürdüm onları, birer şişe şarap ve kadehlerimizle… Gün batımının izlendiği Polente Feneri’ni bulmak için tüm adayı arabayla gezdim ama sonunda orayı buldum… kim bilir gençliklerinde neler yaşamışlardır belki de yaşayamamışlardır bilmiyorum ama o an ikisinin de gözleri aşk doluydu, biraz biraz serserilik doluydu… o an’ı ölümsüzleştirdik, bir ömür bize yapışıp kalsın diye… Ben bir gün buraya sevdiğim adamla gelebilirdim ama onlar için vakit azdı… Hatırladığı son romantik anıları oldu, sonrasında ne kadar istediyse de olamayacaktı.
Ertesi gün, dönüş yoluna başladık. Program çok yoğun geçmişti, hepimiz yorulmuştuk ama bir o kadar da keyif almıştık. Dönüş yolunda arabalı feribotla Bursa’dan Yenikapı’ya inecektik, böylece biraz daha sakin geçirecektik yolculuğumuzu fakat hiç de beklediğimiz gibi olmadı… Feribota bindiğimizde üst kata oturduk. Yolculuk iki saat on beş dakika kadar sürüyordu. Hepimiz aşırı sıkılmıştık, özellikle de babam… Feribotun iskeleye yakınlaştığını ve yavaş yavaş arabalara geçilmesi gerektiği anonsu yapıldı, herkes gibi bizde arabamıza indik. Araçları çalıştırmak yasaktı ve arabaların içi çok sıcaktı, bu yüzden ben cam açmak istediğim an olanlar oldu;
Hayri: Kapat camı şu an cam mı açılır! Herkes arabasını çalıştıracak şimdi, boğulalım mı istiyorsun burda!
Miray: Baba saçmalama! Asıl böyle boğulucaz, araba çok sıcak. Biraz cam açmanın ne zararı olabilir?
Hayri: Hayııır! Kapa camı!
Miray: Ya baba o zaman arabayı çalıştırıcam! (arabayı çalıştırırım)
Hayri: Kapat şu kontağı! Herkesi riske atıcaksın!
Miray: Baba herkes açmış neden ben riske atayım?
Hayri: Sen açma! Burası patlarsa sorumlusu sen olma! Sakine, ben daraldım kalbim sıkışıyo
Sakine: Hayri bi sakin ol, kızım kapat tamam
Kontağı kapattım, arabada bayılmak üzereyiz hepimiz o kadar sıcak ki! Babam bir yandan panik yaşamaya devam ediyordu, ne yapıcağımızı bilemiyoruz sürekli bağırıyor “Burda boğulucaz, çok kötüyüm şuan çooook!” ve en sonunda annemi alıp arabadan indi ve araçsız inen yolcuların oraya yürüdüler! Ben arabanın içinde onlar kapıda vapurun kıyıya yanaşmasını bekliyorduk, meğersem orda da panik yaşamaya devam etmiş “Kesin bir şey oldu hala yanaşmadı” diye! En sonunda kapının açıldığını gördüm, yavaş yavaş herkes indi, ben biraz sonda olduğum için geç indim ve vapurda telefonum hala çekmiyordu, indiğim an sağ tarafta babamın panik hallerini ve annemin hala onu sakinleştirmeye çalıştığını gördüm; bu kez sebebi benim hala vapurdan inmemiş olup içeride baygınlık geçirdiğimi düşünmesiydi… Şok olmuştuk! Babamın gözünden resmen ateş fışkırmıştı. Ne kadar korktuğunu gözlerinden görebiliyordum fakat dışarıya öfkeyle çıkıyordu; anlatamadığı, ona bu paniği yaşatan duygu önce beyni olmak üzere tüm vücuduna öyle bir zarar veriyordu ki…
İşte stres ve anksiyete bozuklukları son zamanlarda dünyada o kadar çok görülmeye başladı ki gencecik yaşlarda… Kendi kendimize yapıyoruz aslında “çok fazla düşünerek” ama düşündüren de çok; çünkü herkes hep “çok haklı” bu hayatta… Kim bilir babama bu travmalara sebep aslında neydi, bilmiyoruz ama tıp okumadan tıp okumuş sayılacak kadar bu hastalıkla mücadelemizde “sakin ve doğru yönetmekteki” en önemli kısımlardan birisi bizlerde de bu kaygı bozukluklarına yol açmaması için fark edişlerimiz ve kabul edişlerimizdir… Hayatımız o kadar değişti ki bir anda… Her zaman söylediğim gibi; savaşmadık, sevdik… Her kim hayata bir “savaş” olarak bakarsa o ilk kaybedendir; ben %100 kazanılmış bir savaş hiç okumadım daha önce… ama %100 emin olduğum bir şey var biz babamı sevgimizle kazandık…
Time Passing
“What have we lived shoulder to shoulder together… If you talk, what if we pour the memories on white pages; There is no problem, neither the sea nor the sea … True, I have more than what you have heard, as much as it is done. Everything I live is a knot in my throat, I know it stays in you for a lifetime; Thanks Istanbul, I grew up beautifully …“
September 2015
I wrote these lines back then; I always thought of the sentence “next six months” as “six months life”, a six months in which I was squeezing everything… I don’t know if I did it good or bad, but it started to hurt a lot and I grew a little more in every bit of my painful life; As I grew up, I grew stronger and learned how lonely I was actually in that crowd. I dealt with a crowd that made my story “painful” most of the time, so over time I became insecure… I was always accepting instead of feeding from pain; While I sprinkled my desire to live in our remaining time where I could fit what we could not live with my father – which was my most natural right; Human beings thought “agitation”, whereas my counting distance as short as Beşiktaş-Ortaköy was a “father” that I could still hug despite the traffic.
It was so full of self-worth and madness that I valued it that I preferred to hug my family rather than satisfy their egos. My word is not to some men either; To everyone who does not know himself… For some status-seeking women who do not allow themselves to go on vacation with their sick father, maybe, whoever buys whatever from this article… I am just like that, I accept what touches my life for good or bad, and include them in my pages, because these are my facts, like Istanbul …
As I wanted to give up, Myself said “you cannot pass” … I wanted to spend more time with my father, that six months was the end of the road, but the road had not even begun… As a person working in corporate life, using my right to leave, “to go on vacation with my mother and father”, “ ”I asked permission from my manager. He knew the situation, there was no urgent job, on the contrary, September is the most comfortable period for audit firms. Employees know this but they did not allow it, you know? The reason why I took the permission was that he said that we would go on vacation, which was the recommendation of the doctor, that we would spend time with my father and that it would be good for me to be with them, and I could not go because someone’s ego would be satisfied. My father was very right for the first time, “Why was I here?” this was perhaps our last opportunity to go on vacation together and I was not getting permission. I cried, cried madly; I shed so much tears that my face hurt… When I went to work that week, my friends said, “Have you put on red makeup on your cheeks?” they said because I wouldn’t wear any make up. I was sleeping crying in the evenings, waking up my cheeks red. There was one person just “are you unhappy?” he had asked, fortunately he had asked …
I was starting to learn in those days, when Istanbul was just beginning… There were neither tears nor egos, everything that did not kill you was really strengthening; I stopped and said “I will go” and I went on that holiday, it is a huge “good thing” for me …
Our unforgettable Çanakkale-Bozcaada vacation… Every beautiful moment you save is a very good companion for a lifetime. This trip was like that for my father and us… Actually, the plan was to take a “cruise” vacation or go abroad, we wanted to live whatever we could not live, but the doctor said, “He can jump off the ship, he can panic on the plane; If possible, go by car and Hayri Bey should never drive the car. ” We did our planning this way because he said. Going to the North Aegean with my aunt Fulya and Hülya, who have been friends from the university for a long time; He wanted to visit the Kaz Mountains, Çanakkale, Bozcaada, these were the last, maybe we didn’t even think about it… My aunt Hanife and Uncle Inal wanted to be included in the plan because they …
Mini Story; There are some friendships that become family to us; One of them is my aunt Hanife and uncle Inal for us. My father and my uncle Inal became friends by playing ball in the neighborhood when they were children, went to the military at the same time and even got married at the same time, they raised us together and raised two children at the same time. Mert and Şenay were put to sleep early while they were playing “conquian” that coincided with our inexperience period, but Cem and I grew up playing with “Action-man” and “Barbie” or entrusting the sister-in-law during their professionalism period. Holidays, New Year’s Eve, birthdays, good and bad moments have passed together in all of us, and it still is. They are among the first to run when my father is sick …
This holiday was important for us because it was the first time that we were going to take a long journey together after my father disappeared in Izmir. Before, we spent a few days in Istanbul, traveled and dusted, lived every moment as if we would never live again. Even if we went to the places we went to, we were taking photos as if it was the first time; that we were not including the question “Have we been here before?“. My days were passing by going to work, we were coming home to eat right after work, and then we were taking a walk in the Bosphorus and then doing something else. The place we enjoyed the most was “Babek Starbucks”, I was trying hard to grab the front chairs; My father used to say “Wow Istanbul” and I would immediately start praising Istanbul so that he would always stay with me, but he would never be there… Sometimes we would drink beer somewhere in Ortaköy, go to one of the “karaoke bars” in the back streets and sing songs,
His friends who learned from social media that my father was in Istanbul were calling immediately, they wanted to meet and the room was very happy about this and wanted to make a plan and meet. Sometimes we would call my father secretly and give information to his friends, and we would say, “Let’s leave you and then get him,” and we organized and made him meet with each of them, because these moments were very precious.
One of them was meeting with my uncle Necdet, who was both his military friend and distant cousin… “You came to Istanbul, we are here, we came to visit the girl” he called my father.
Mini story: Since my childhood I always spent holidays with my parents and therefore I know my family well… Uncle Necdet is the wife of Aunt Emine, my father’s cousin; At the same time, our relatives are somehow distant cousins. During the holidays we spent in İzmir, we spent the last visit at their home because when we got there, we would be talking about their military service memories… One of the clearest stories I know is: When my aunt Emine was pregnant, my father learned this before my uncle Necdet and told him that he was a father by saying “Come on, buy everyone a cigarette today” at the military canteen. They do not forget this memory and many others for life, my uncle Necdet never made my father forget everything, he told him everything over and over again at every opportunity… he sometimes answered “was that”, shed a few tears but still told him… “My friend, no” he entered every speech …
My mother called Uncle Necdet and Aunt Emine and told them about the situation, they were shocked… we immediately organized a plan and met together. Everything was spoken from old to new because no one knew what to talk. A smile on my uncle Necdet’s face was missing from all of us because he did not know how to be enough for his friend, I understood him … His ears were full of tears in his every speech, rather than smiling for the first time when he was telling those memories, he had the saying “How did we come to be like this, bro? He was in a completely different situation, this time he noticed that they were getting old… He was constantly saying “You are like a radish, Hayri mashallah, my brother”, my father was saying “I know we are good and I feel bad”.
The doctor had not yet allowed us to tell my father about his illness, so we told him that he took those drugs due to hand tremors and lack of vitamins in the body. He hadn’t looked at them since my mother was giving his medications since her heart surgery, but he definitely understood that “something was wrong” …
Despite everything, the taste of everything was better, it was more enjoyable those days, but it was full of fear that everything would go bad afterwards… The man stopped wandering, his aggressiveness and fear was intense, his appetite lost, his sociality decreased; on the contrary, a man who was pleasant, cheerful, happy, who did not object, had fun, wanted to travel constantly and had a very appetite. Occasionally they would confuse sentences and forget; Either we were used to them or it was as much as everyone else, the rest were scared …
The best thing we’ve done somewhere is that we learn to live in the happiest and most enjoyable “moment”; what is wrong is to understand it better out of fear of losing a father, whereas everybody in our life can go forever at another moment as at one time… Sometimes people appreciate me in the face of what I do for my father, but this is not a matter of appreciation for me; if not happened to me, I would have been less hugging my father and I wouldn’t have been admirable in anyone’s eyes. If there is anyone to appreciate, it is Hayri Reyhan who raised me today with this father’s love.
We set off early on the weekend, we also played our music; Our journey from “Beatles” to “İlhan İrem” from there to “Frank Sinatra” and of course continuing with Galatasaray anthems in the volumes that rise so that my mother wakes up and joins us… The only problem in the journey is that my father often interferes with my driving; his eye was constantly on the needle and it started to be said the moment I passed 130 km. I understood his concern, but the road was empty and I was speeding up without realizing it, we were arguing every time I accelerated… It is such a different moment; I would love to explain but I don’t know how clear I can be; our stubbornness, ignoring the fear and panic of others, We read what we know a lot… We can sample those who make a joke of drowning in the sea to those who have fear of water or those who joke about staying in an elevator to those who have claustrophobia … ? ” Whereas I was the most trusted but there was something I did not understand, he was afraid… Now I understand…
Mini Story: My childhood passed with travels between Ankara and Izmir, we know that road well enough to go blindly. After I started driving, my first long road experience was on this road again on a feast. For the first time in my life, I had exceeded 120 km on that road. My father said that day, “Do you know why there is a speed limit?” he asked me, “To avoid an accident.” I said. And he told me, “It does not matter how slowly you go as long as you do not stop.” you know what you mean As long as you don’t stop, it doesn’t matter how slow you go, so you will definitely get where you are going, ”he said. “Well I got it.” I said, just to get around. All I wanted was to drive, to accompany the song playing at the time, to speed up or, I don’t know, to live whatever was on my mind that day;
When we came towards the gulf, it started to offend a little more and started to say “should we stop and drink something”. I said, “I’m not tired, it doesn’t matter how slow you go as long as you don’t stop and whether you are or not? I am going now. ” I said.
Suddenly, a question came from my father;
Hayri: Don’t you think it’s strange?
Sakine: Like what?
Hayri: Shouldn’t the sea be on our right?
Miray: No, dad, what’s the deal?
Hayri: Where are we going? Not to Çanakkale?
Miray: Yes
Hayri: Okay, then there is something strange, are we on the wrong track?
Miray: No, dad, we are on the right track.
Sakine: You will see it from there.
Hayri: Let me see that (it takes the navigation) yes it is correct … Why did it seem like that to me?
Sakine: You probably confused with the Izmir road,
Hayri: No, dear, what’s the concern … Sakine I started to forget a lot, calmly, are these new psychology drugs doing it?
Sakine: No, dear, they are for your shaking hands… You also take vitamins, don’t worry.
Hayri: Then there is something strange in this navigation, it seems like we are lost …
I did not know! No matter how confident I was, that this road was right, I didn’t know where our journey with my father was going to go. He was trying to explain this way to us as much as we can understand …
While these discussions were going on, we came to the ferry, we crossed the other side, we were relieved a little… Aunt Fulya had sent us the location of the hotel, we went directly to the hotel and settled in. My Aunt Hanife and Uncle İnal also came in the morning. After meeting together and having breakfast, we took a tour of the Kaz Mountains on the first day. They were such beautiful places that we were all fascinated by that nature. “We won’t get lost, right?” The question came of course, but he was laughing, so he knew we wouldn’t get lost because my aunt Fulya knew it very well.
We had a very enjoyable time during the holiday, everything went very well, even my father Aunt Fulya and Aunt Hülya talked about so many old memories that if you saw my father, it seemed that he started to remember more than forget; It was interesting that he remembered both his school number and his deskmate’s 13-digit school number…
On the second day, we went to visit the Çanakkale martyrdom, it impressed all of us the most … I saw him shed tears for the second time in my life, and one of them was when he had heart surgery.
Mini Story: My father had a heart attack in 2016, and from then on I started calling him “my hero” because he told me with tears how strong he was. When we were discharged from the hospital and came home, the doctor gave my father triflo for breathing work. He had to work breathing or blow balloons with him at least three or four times a day. I will never forget it on November 10th, I brought balloons that we didn’t use at school while coming home. “Let’s inflate these together.” We said and exercised; When I said that I brought the balloons from Atatürk’s commemoration ceremony at school, “I am very sorry that Atatürk died.” he said and started to cry … It was the first time I witnessed my father’s tears …
He was so impressed and so moved that while the memories were erased, Çanakkale was full of tears that day, but at the same time, it is an indelible memory while the memories are erased …
After Çanakkale, Aunt Fulya and Aunt Hülya left and went to a farm in Bozcaada. The fact that Bozcaada was an island made my father uneasy, but the farm we went to was so enjoyable; there were horses, roosters, goats, chickens everywhere; it was a wonderful organic place and we all liked it very much, how does nature calm our souls and heal us …
It was my first trip to Bozcaada, but I was wondering about the magnificent spirit of the island, which I heard a lot around me… The first evening we went to the center and had a nice meal, and then we made a small island tour. At that time, we came across an island wedding and the sentences “let’s see your curse” came one after another. I did not listen, my father was one of those who did not listen; “It’s early to get married yet, I have to have fun.” I said, jumped into the middle of the wedding and started dancing with people I never knew, I was a little crazy, “It still is”. Ours were chuckling; For a few minutes, my mother and aunt Hanife joined me, and then I pulled my father, who was said on the sidelines, from his arm and said “No, don’t be silly, come here” but he couldn’t break me and started applauding.
Mini Story; Let’s hear a music or go to a wedding, if we were going to dance, that dance would always be called “Cheek to Cheek.” Even when I was three years old, she took her lap at weddings and said, “We dance cheek to cheek with my daughter” on the floor. The song “That’s The Way” from 1975 broke our cheek to cheek dance in my adolescence and brought it a little closer to the “Swing” style. Wherever we are at home, in the car, in the bar or on the street in our big music list, we would definitely dance when this song came out, it was our father and daughter song, it ended with a smacking kiss that followed, and that kiss of mine with my hand.
And again, with that kiss, even when I was twenty-five years old, we ended up sweeping that fun. While walking to the hotel, I took my father’s hand for the first time and walked; For years, he was the man who held my hand as I crossed the street, but for the first time, it was not me in the middle. I was holding one hand of my mother and the other, she took my hand and kissed it, my hand got wet … I did not delete it …
I took them with a bottle of wine and our glasses to watch the magnificent sunset that everyone told about … I toured the entire island by car to find the Polente Lighthouse where the sunset was watched, but finally I found it … It was full, a little bit of vagrancy… we immortalized that moment, so that it would stick to us for a lifetime… I could come here with the man I love, but there was little time for them… He had the last romantic memories he remembered, and then he could not be as much as he wanted.
The next day, we started our way back. The program was very busy, we were all tired, but we also enjoyed it. On the way back, we would take the ferry from Bursa to Yenikapı, so we would spend our journey a little quieter, but it did not go as we expected. When we got on the ferry, we sat upstairs. The journey took about two hours and fifteen minutes. We were all over bored, especially my father… It was announced that the ferry was approaching the pier and that cars should be switched slowly, we got down to our car like everyone else. It was forbidden to operate the vehicles and the cars were very hot inside, so the moment I wanted to open the window, there were things that happened;
Hayri: Close the window, is the window open now! Everyone’s gonna start their car now, do you want to drown here!
Miray: Dad, don’t be silly! We’re going to suffocate like that, the car is so hot. What’s the harm in opening a little car window?
Hayri: No! Close the car window!
Miray: And then I’ll start the car! (I start the car)
Hayri: Close that ignitiont! You will risk everyone!
Miray: Father, everybody opened it. Why should I risk it?
Hayri: You don’t! If this place explodes, don’t be responsible! Calm down, I’m constricted, my heart is squeezing
Calm down: No, take it easy, girl close okay
I turned off the ignition, we’re about to faint in the car, we’re all so hot! On the one hand, my father was still experiencing panic, we do not know what to do, constantly shouting “We’re going to drown here, I’m very bad right now, sooooo!” And finally he took my mother and got out of the car and the passengers who got off without a vehicle walked there! I was in the car, they were at the door, waiting for the ferry to dock ashore, I turned out to have panic there as well, saying “Something sure happened, still did not approach”! Finally, I saw the door open, everyone got down slowly, I got down late because I was at the end and my phone was still not working on the ferry, the moment I got off I saw my father’s panic state and my mother was still trying to calm him down; This time, the reason was that he thought I was fainting inside, still not getting off the ferry. We were shocked! Fire gushed out of my father’s eyes. I could see how scared he was in his eyes, but he was coming out in anger; The feeling that he could not explain, that made him cause this panic, was so damaging to his whole body, first to his brain …
Here, stress and anxiety disorders have started to appear so much in the world lately that at a young age… We do it by ourselves, actually “thinking too much” but it also makes people think; Because everyone is always “very right” in this life … Who knows what caused these traumas to my father, we do not know, but one of the most important parts in our struggle against this disease, which is considered to have studied medicine without studying medicine, is our “calm and proper management” is our realization to prevent these anxiety disorders and our acceptance… Our life has changed so much in a single moment… As I always say; we did not fight, we loved… Whoever views life as a “war” is the first to lose; I have never read a 100% won war before… but there is one thing that I am 100% sure that we won my father with our love …
Evde buluştuğumuzda herkeste bir sessizlik sakinlik hakimdi. Doktor ilk altı ay çok önemli demiş, – ne olabilirdi ki altı ayda?- daha iyi ya da daha kötü? Sonuca giden “en kötüyü” düşünüyorsun ilk olarak tabii ama o süreç, bilinmezlik… Evde normalleştirilmeye çalışılan bir durum var, boğazlarda bir düğüm, ama herkes bir anda bir kaç yaş birden büyüyen çocuk gibi, çayını bile yudumlarken biraz daha sorumluluk sahibi oluverdi, bir saat öncesinden farklı olarak…
O gün hiçbir şey konuşmadık, ertesi gün babam, Demir ve eniştemle vakit geçirsinler diye ablamlara gittik; “Alışveriş yapıp gelicez.” deyip biz de annem, ablam ve ben evden çıkıp bir cafeye gittik konuşmaya…
Doktor olabilecek her şeyi en açık ve sert şekilde söylemişti kendimizi hazırlamamız için: “Yürümeyi, konuşmayı, belki görmeyi belki de duymayı zamanla unutabilir, süreci kestiremiyoruz; beş ayda da olabilir beş yılda da, ama genç hastalarda genelde çabuk ilerlediğine çok şahit olduk istemesek de… Bunlar buz dağının görünen kısımları, bir de görmek istemeyeceklerimiz var, söylemesem sizi kandırmış yalan söylemiş olurum… Sizi bile unutacak… Bu davranış yavaş yavaş gösterecek kendini; önce belki de en sevdiği yemeğin adını hatırlamayacak sonra yemeği gördüğünde “çok değişmiş tadı” diyecek ve sonra “ben bunu hiç sevmezdim” deyip yemeyecek… Ne demek istediğimi anlatabilmişimdir umarım… Şuan kontrol edilebilir düzeydeyken dikkat etmeniz gereken bir kaç önemli şey var; ilaçlarını kesinlikle içtiğinden emin olalım, çünkü bunlar çok ağır ilaçlar. Hastamızın ilaçlara alışma süresi tam altı ay alacak ve herhangi birinin aksaması bizi en başa ya da hiç başlamadığımız noktalara geri götürür… Bu süreçte her şey değişecek; alışkanlıklar, karakter, sevdiğimiz sevmediğimiz, inandığımız inanmadığımız her şey… Bugünden itibaren kesinlikle yalnız bırakmamalısınız; her yere birlikte gitmelisiniz. Alışık olduğu mekanlara gidin, yabancı bir yer asla önermiyorum çünkü panik olacaktır ve bu da hastalığı tetikleyebilecek bir etken. Gittiğiniz yerlerde “lavaboya gidiyorum” deyip uzaklaşın ya da onun gitmesine izin verin, fakat onu uzaktan gözetleyin, davranışlarındaki değişiklikleri not alın. Herhangi bir şekilde araç kullanmaması gerekiyor, her an kaza yapabilir, yolu kesinlikle bulamayabilir. Bu tarz hastaların yer değiştirmesi hastalığı ilerletir, bilmediği yerlere gitmemelisiniz; yeni yerleri hafızaya kaydetmek isteyecek fakat kaydedemediğinden stres, korku ve kaygı hissedecektir, bu da isteyeceğimiz en son şey olur çünkü hastalığı ciddi şekilde ilerletir. Bol bol yürüyüş yapmalısınız; kendinize rutin bir rota belirleyip her gün aynı yerlerde hatta uygunsa aynı saatlerde yürüyün; bu zaman kavramını unutmasını yavaşlatacaktır ama eninde sonunda onu da unutacaktır; Tüm bunları söylerken eklemek isterim ki onunla geçirebileceğiniz zamanları çoğaltın; belki söylediklerimle pek örtüşmeyen bir şey ama bu zamanlar geri gelmeyecek bunu da biliyoruz, “en sevdiği” şeyleri yapın, isteklerini geri çevirmeyin. İlk olarak söylediği eylemleri, kelimeleri sanki hiç söylememişsiniz/yapmamışsınız gibi “kısa kısa” unutkanlıklarla baş gösterecek; örneğin yemek yiyeceksiniz, aradan üç saat geçtiğinde “Akşam yemeğini ne zaman yiyeceğiz?” diyecek ya da eve geldiniz anahtarı koyduğu yeri bulamayacak, ki bu anlattıklarınıza göre sizin hastanızda başlayan davranışlardan biri. Ona sert tepkiler kesinlikle vermemelisiniz; beraber anahtarı arayabilirsiniz; koyduğu yeri unuttuğundan sizi suçlayacaktır “sen koydun!” diye “Evet, gözümden kaçmış…” deyip geçin; kendi unuttuğunu kabul edemediği her şeyi size suçlayacak ya da soracak; bazen üç kez bazen otuz kez aynı cevabı vereceksiniz; olayların süresi kısalırken sorular sıklaşacak, on saniye öncesini hatırlamayacak… günler geçtikçe geçmiş anıları daha çok hatırlayacaktır; geçmişten konuşun, eski anılarınızı anlatın, eski fotoğraflara bakın, eski arkadaşlar dostlarla bir araya gelin, bunların her biri kıymetli. Bu süreçte Emre Bey’e de devam edelim, bu hastaların muhakkak psikolojik yardım almaları gerekiyor, bende Emre ile sürekli haberleşiyor olacağım. Aynı şekilde sizlerde Emre’den veya başka bir doktordan kendiniz için destek almalısınız; bu hastalık öyle ki yanında olanı çeker, ona bağımlı hale gelirsiniz, bunu yapmamalı kendi hayatlarınızı devam ettirmelisiniz, süreçteki en önemli şey budur, çünkü sizin güçlü olmanız gerekiyor ki kontrol edilebilir bir süreç yaşayalım, siz kendinizi bırakırsanız başarılı olamayız… Yeni bir Hayri Reyhan; yeni bir eş ve yeni bir baba… O unutmadan siz unutun, sürece alışmanız daha kolay olacaktır…”
Dilim damağım kuru, söylediğimiz çay-kahve her neyse masada duruyor, hiçbirimiz tek cümle etmeden bu konuşmaları dinledik annemin ses kayıt yaptığı telefondan. Doktor abartmıştı, fazlasıyla! Ne demek yediği yemeği unutmak? Yemek yemeği unutmak? Bugünü unutmak? Cumartesinin cumartesi olduğunu herkes bilir, saatin 11 olduğunu gösterirsin bilir! Ve en sevdiği yemek “biber dolması” ben biliyorum, o mu bilmicek? Hadi unuttu diyelim, hatırlatırız bir şekilde! Benim babamdan bahsediyoruz, bu anlatılanlara o da inanmaz ki biz inanalım! Ufacık bir unutkanlık meselesi buralara kadar nasıl gelebilir, aklım almıyor, almıcak da! Ben inanmıyorum…
Kimse konuşmaya nerden başlayacağını bilemedi, tutacağımız her dal kırılarak elde kalacaktı o an. Sessizliği nerede bozduk hatırlamıyorum ama “İstanbul’a dönmüyorum sizinle yaşayacağım…” dediğim bir an var; Annem “ Hayır kızım, döneceksin ve hayatına devam edeceksin. Doktor ne dedi bak: “Sizler hayatınıza devam etmek zorundasınız.” Babanın iyi olmasını istiyorsan devam edeceksin hayallerine, hayatına.”
Mini hikaye: “Okuldan mezun olduğum gün İstanbul’a taşınıcam.” derdim; Babam “Asla!” derdi. Çocukluğundan kalma İstanbul’la ilgili kötü bir anısı var; babasıyla çocukken gittiği İstanbul tatilinde kadınların zorla tecavüze uğradığına şahit olmuş çok eskiden… Bu hikayeyi tam olarak anlatmasa da kaldıkları otelde dedemin babamı bırakıp işlerini halletmeye gittiğinde otelde olup biten olaylardan biri olduğunu ve İstanbul’un kötü bir şehir olduğunu söylerdi her zaman ve gitmemi hiçbir zaman istemedi…. PriceWaterhouseCoopers firmasında 3 ay staj yapıp dönmek için İstanbul’a gittim babamın da izniyle; “Nasılsa hevesini alır döner.” diye düşündü fakat üç ay sonunda iş teklifi alıp taşındım ve İstanbul hayatımızın bir parçası oldu ama neredeyse her konuşmamızda “Ne zaman geçecek şu hevesin de döneceksin” dedi, geçmedi…
Doktorun söylediklerine inanmak ve inanmamak arasında bir yerde sıkıştık… Tabii ki de bir doktorla sınırlı kalmayacak ve bir çok doktora gösterecektik tüm raporları! Bunların hiç biri inanılacak şeyler değildi, biz bunları kendimize söyleyemez bir ses kaydıyla dinlerken babama nasıl söyleyebilirdik ki… Soracaktı, MR sonucum ne oldu diyecekti ve biz “Hiçbir şey yok.” diyemeyecektik ama ne diyecektik… Araba kullanamazsın, dışarı tek başına çıkamazsın… Özgürlüğünüz elinizden alındığında çırılçıplak hissedersiniz kendinizi, babam çırılçıplak kalmıştı ve biz ne yapacağımızı gerçekten bilmiyorduk…
Bir başka doktora gidene kadar bu doktorun söylediklerine dikkat etmeye ve ilaçlara başlamamaya karar verdik. Şarap gibi, yıllandıkça güzelleşen her anıyı anlatıp gülecek ve yenilerini hep eskisine benzetecektik… Babamın gözünün içine bakıp yalan söyleyecektik “iyisin” diyecektik, hatta on kere soracaktı biz on kere daha “İYİSİN” diyecektik… Sesler asla yükselmeyecek, kimse artık birbirini üzmeyecekti, o kadar biz oluvermiştik ki sanki hiç olmamışçasına… Ben İstanbul’a giderken arabayı da götürecektim çünkü babamın araba kullanmasını önlemenin başka bir yolu yoktu; annem de her gün babamı alıp ablama gidecek ve Demir’e orada bakacaktı, ki babamla beraber yürüyüş yapsınlar diye beraber gitmeyi teklif edecekti; böylece babam her gün her dakika annemle beraber olacak rutin yürüyüş yapacak ve başka bir yere gidemeyecekti… O hafta hepimiz dört bir yandan doktorlara gidip tüm raporları gösterecek ve “Yoo babanız gayet iyi.” denilmesini bekleyecektik…
İstanbul’a döner dönmez ne kadar doktor varsa ulaşabildiğim, elimde raporlarla kapısını çaldım, aynı şekilde ablam da Ankara’da, ama sonuç hep aynıydı… Bir doktordan bile farklı tek bir cümle duymadık, hatta “Ersin Bey çok iyi söylemiş size lütfen dediklerini dinleyin.” cümleleri ve bizim inanmak istemeyişlerimiz… Sürekli annemi arayıp babamı soruyoruz, “Aynı gayet normal arada dışarı çıkmak istiyor bende iş uyduruyorum ona sonra arada kaynıyor.” Böyle başladık sürece…
Tüm bu doktor serüvenlerinin üzerine bir hafta sonra tekrar Ersin Bey’e gittik. O hafta ekstra büyük bir davranış değişikliği olmamıştı ama kısa kısa unutmaları çoğunluktaydı, dışarı çıkmak istediğini, rutine devam etmek istediğini söyledik ve hastalığı söyleyemediğimizi söyledik; Ersin Bey de bir an önce ilaçlara başlamamız gerektiğini, hastalığı söylemek için erken olduğunu, dışarı çıkmasa daha iyi olacağını fakat çok ısrarcıysa toplu taşımayla daha güvenli bir şekilde gidip gelebileceğini, fakat bizim yine de onu takipte olmamızın önemli olduğunu üstüne basa basa söyledi. Ve işte bizim hayatımıza “Demans ilaçları” böyle girdi… Hayatın değişmeye başladığı o altı ay, dili olsa, ben yazmayı bıraksam, o konuşsa keşke… çok daha kolay olurdu.
Babamı evde tutmak sandığımız kadar kolay olmadı ve o yine de dışarı çıktı. Bir iki hafta boyunca arkadaşlarının yanına toplu taşımayla gidip geliyordu, bu da araba kullanmaması için ve en azından yanında insan olsun diye doktorun önerilerinden biriydi. Her şey o kadar normal ilerliyordu ki sanki babam eskisinden de iyi olacakmış gibi bir izlenime kapıldık bir süre, çünkü keyfi yerinde, daha sakin, tekrar sosyalleşmeye başlamıştı.Tabii bunlar oldukça biz de mutlu oluyorduk. İlaçlar demek ki işe yarıyor ve babamı düzeltmeye başladı diye düşünüyorduk…
Ta ki bir gün annemi arayıp “Sakine sanırım kayboldum, otobüsten indim fakat evi bulamıyorum.” diyene kadar… Annem yine durumu kontrol altına alıp, yakınlarda ne olduğunu öğreniyor ve bir durak önce indiğini fark ediyor… Tekrar otobüse binip geliyor babam ve otobüste bir adamla sohbet ettiğini, onunla beraber aynı durakta indiğini, fakat yanlış yerde olduğunu fark ettiğini söylüyor. Bunları anlatırken ilk olan olaya göre çok daha soğukkanlı ve çok daha bilinçli olduğundan aynı sakinlikle otobüse binip evin olduğu durakta inip eve gelebiliyor. Bu olay bizi ne kadar korkutsa da ilaçların gerçekten etkisini gösterdiğine ve babamın iyi olacağına inanmaya başladık, doktor “Hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak.” demiş olsa bile…
Bu olaydan sonra birkaç gün babam dışarı çıkmıyor. Annemin gözlemleri: “Canı sıkkın gibi, bir şey saklıyor ama söylemiyor. Yürüyüş yapsın diye Şenay’a gidelim.” diyorum istemiyor. Bende damardan girdim “Hadi Demir’i de alıp beraber Gordion’a (eve yakın bir AVM) gidelim.” dedim. Önce itiraz etti sonra “Bende Mediamarkt’tan bişey alıcaktım, gidelim.” dedi ve gittik… Üst katta çocuk oyun alanına çıktık, zaten sürekli gittiğimiz bir yer. Demir oyuncaklara biniyor, bizde yanındayız “Ben bi Mediamartk’a gidip geleceğim.” dedi, içimden garip bir his “Gitmesin” dedi ama “Gitme…” diyemedim o an “Dikkatli ol, istersen beraber gidelim birazdan.” dedim, “Yok gidip gelicem ben.” dedi… Aradan üç dakika geçti ve AVM’de bir ses;
Hayri: Sakineeee… Sakineee nerdesinnn! Hemen “Burdayım, Hayriiii!” diye seslendim Koşarak nefes nefese sesime doğru geldi… Sakine: Ne oldu Hayri, iyi misin? Nefes nefesesin ne oldu? Hayri: Bilmiyorum ne olduğunu, bilmiyorum. Bir yere oturalım, bir anda panik oldum kayboldum sandım seni zor buldum! Şok oldum, sinirlerim çok bozuldu! ”Kaybolabilirdi!“
O günden sonra daha kontrollü olmaya başlamalıydık… İlaçlar… Daha mı kötü yapıyordu? Dışarıda biz yanında yokken yaşadı mı böyle bir an acaba… Hiç birini bilmiyorduk… “Bildiklerini unutmak” böyle bir şey miydi? Alışkanlıklarından vazgeçiyordu, bunlar korkuya kaygıya dönüştürüyordu ve bizim bunu engellemeye gücümüz yetmiyordu… “Artık araba kullanmamalısın…” demek ya da “Yalnız başına dışarı çıkamazsın…” demek; bunlar en basitleriymiş, tabii bize göre çünkü sonucunda en kötü bağırabilirdi ve biz onu dizginleyebilirdik. Şimdi fark etmeye başlıyordu, olan biteni… Hasta olduğunu nasıl söyleyecektik? O zamanlar en çok istediğim hasta olduğunu unutmasıydı, “arafta kalmaya” böyle başladım işte; en kötü de iyiyi görmek veya tam tersi… Siyah yok, beyaz yok, hep alacalı renkler; tek avantajı her şey rengarenk, biliyorsun ki sağlık yoksa her şey boş… Keşke yeniden doğmanın bir yolu olsa…
If I was born and come again
When we met at home, everyone was quiet. The doctor said the first six months were crucial, – what could it be in six months? – Better or worse? First of all, you think of the “worst” that has come to a conclusion, but that process is unknown … There is a situation that is trying to be normalized at home, a knot in the throats, but everyone suddenly became a little more responsible while sipping their tea, like a child who grew up a few years later unlike before …
We did not talk about anything that day, and the next day we went to my sister to spend time with my father, Demir and my uncle; “We’ll shop and come.” My mother, sister and I left the house and went to a cafe to talk …
The doctor said everything that could be possible in the most clear and harsh way so that we could prepare ourselves: “He may forget to walk, talk, maybe see, maybe hear, in time, we cannot predict the process; It could be in five months or five years, but although we didn’t want to witness that it progressed very quickly in young patients in general … These are the visible parts of the iceberg, and there are some things you wouldn’t want to see, I would have deceived you if I didn’t say it … He will even forget you … This behavior will show itself slowly; first, maybe he will not remember the name of his favorite food, then when he sees the food he will say “its taste has changed a lot” and then he will say “I never liked it” and not eat it. I hope I could explain what I mean … While it is controllable now, there are a few important things to consider; Make sure you to drink his medicines Because these are very heavy drugs. It will take our patient to get used to the drugs for exactly six months and the failure of any of them will take us back to the beginning or to the point where we never started … Everything will change in this process; habits, character, everything we do not like, do not believe in. From now on, he should never be left alone; you have to go with him everywhere together. Go to the places he is used to, I never recommend a foreign place because there will be panic and this is a factor that can trigger the disease. Go away saying “I’m going to the bathroom” or let him go, but watch him from a distance, note any changes in his behavior. He should not drive in any way, he may crash at any time, he may not find the road at all. The displacement of such patients will advance the disease, you should not go to unknown places; He will want to memorize new places but will feel stress, fear, and anxiety because he is unable to save it, which is the last thing we want because it seriously advances the disease. You should walk a lot; Set yourself a routine route and walk in the same places every day, and at the same times if appropriate; this will slow him forget the concept of time, but eventually he will forget it too; While saying all this, I would like to add that you increase the time you can spend with it; Maybe something that does not match what I said, but it will not come back these times, we know that, do “favorite” things, do not refuse their requests. First of all, the actions and words he / she says will appear as if you never said / did not do it with “short short” forgetfulness; for example, you will eat, when three hours have passed, “When will we have dinner?” He’ll say, or come home and won’t find where he put the key, which is one of the behaviors that started with your patient, according to what you said. You should never react harshly to it; you can search the key together; he will accuse you of forgetting the place he put “you put it!” say “Yes, I missed it…” and pass by; He will blame or ask you anything he cannot admit he has forgotten; sometimes three times, sometimes thirty times; As the duration of the events gets shorter, the questions will become more frequent, he will not remember ten seconds ago… as the days pass, he will remember the past memories more; Talk about the past, tell about your old memories, look at old photos, get together with old friends and friends, each one of them is precious. Let’s continue with Emre Bey in this process, these patients definitely need psychological help, and I will be in constant communication with Emre. Likewise, you should get support from Emre or another doctor for yourself; This disease is such that you attract those with you, you become dependent on it, A new Hayri Reyhan; a new wife and a new father … Remember it, it will be easier for you to get used to the process … “
My tongue is dry, whatever the tea and coffee we say are standing on the table, none of us listened to these conversations without a single sentence on the phone my mother recorded. The doctor was exaggerating, too! What do you mean forgetting the food you ate? Forgetting to eat? To forget today? Everyone knows that Saturday is Saturday, you show that it’s 11 o’clock! And his favorite food is “stuffed peppers” I know he won’t know? Let’s say he forgot, we remind you somehow! We are talking about my father, he would not believe what is being told, so we can believe it! How can a tiny matter of forgetfulness come so far, I do not mind, I will not! I do not believe…
Nobody knew where to start the conversation, every branch we would hold would break and remain in that moment. I don’t remember where we broke the silence, but there is a moment when I say “I’m not going back to Istanbul, I will live with you…”; My mother said, “No, my daughter, you will come back and move on with your life. Look what the doctor said: “You have to go on with your life.” If you want your father to be good, you will continue your dreams, your life. “
Mini story: “The day I graduate from school, I will move to Istanbul.” I would say My father said, “Never!” he would say. He has a bad childhood memory of Istanbul; He had witnessed women being raped by force during his holiday in Istanbul when he was a child with his father … Even though he did not tell this story exactly, when my grandfather left my father and went to do his work, he always said that it was one of the events that happened at the hotel and Istanbul was a bad city and he never wanted me to go. …. After doing an internship for 3 months at PriceWaterhouseCoopers, I went to Istanbul to return with the permission of my father; “He takes his enthusiasm anyway.” but at the end of three months, I got a job offer and moved out and Istanbul became a part of our life, but almost every time we talked, “When will you pass and you will return?”
We were stuck in a place between believing what the doctor said and not believing… Of course, we would not be limited to one doctor and we would show all the reports to many doctors! None of these things were unbelievable, how could we tell my father while we were listening to them with a voice that we cannot tell ourselves… He would ask, what was my MR result and we said “There is nothing.” We could not say, but what would we say… You cannot drive a car, you cannot go out alone… You feel naked when your freedom is taken away, my father was naked and we really did not know what to do…
We decided to pay attention to what this doctor said and not start taking medications until we went to another doctor. Like wine, we would tell every moment that became more beautiful as we age, and laugh and always compare the new ones to the old ones … We would look in the eye of my father and tell a lie, we would say “you are good”, even ten times, we would say “YOU are GOOD” ten times … The voices would never rise, nobody would upset each other anymore. we had become as if it never happened… I was going to take the car on my way to Istanbul because there was no other way to prevent my father from driving; My mother would take my father and go to my sister and look after Demir there, so she would offer to go together with my father so that they could take a walk; so my dad would take a routine walk with my mom every minute and not go anywhere else… That week, we would all go to the doctors from all sides and show all the reports and say, “Yes, your dad is fine.” we would wait for it to be called …
As soon as I returned to Istanbul, I could reach all the doctors I had, I knocked on the door with the reports in my hand, and my sister was also in Ankara, but the result was always the same… We did not hear a single sentence different from a doctor, even “Mr. Ersin told you very well, please listen to what he said. ” sentences and what we do not want to believe… We constantly call my mother and ask my father, “It is just as normal, she wants to go out every once in a while, I make up a job for her, then it is crawling.” As long as we started like this …
After all these doctor adventures, we went to Ersin Bey again a week later. There were no extra large behavioral changes that week, but short forgetting was the majority, we said that he wanted to go out, he wanted to continue the routine, and we said we couldn’t tell the disease; Mr. Ersin said emphatically that we should start taking medications as soon as possible, that it was early to tell about the disease, that it would be better if he did not go out, but if he is very persistent, he can go and come in a safer way by public transport, but it is important for us to follow him anyway. And that’s how “Dementia drugs” entered our lives… Those six months when life started to change, if it had language, if I stopped writing, it would have been much easier.
Keeping my dad home was not as easy as we thought, and he still went out. For a week or two he was traveling by public transport to and from his friends, which was one of the doctor’s suggestions not to drive and at least to have people with him. Everything was going so normally that we had the impression that my father would be better than before, because he was in good mood, calmer, socializing again. Of course, the more we were happy, the more we were. We thought the medicines were working and my father started to fix it …
Until one day she called my mother and said, “Sakine I think I’m lost, calmly, I got off the bus, but I can’t find the house.” until he says… My mother takes control of the situation again, learns what is happening nearby and realizes that he got off one stop ago… he comes back on the bus and says that he is chatting with my father and a man on the bus, that he got off at the same stop with him, but realized that he was in the wrong place. While telling these, he is much cooler and more conscious than the first case, so he can take the bus with the same calmness and get off at the stop where the house is. As much as this incident frightened us, we began to believe that the drugs really work and that my father would be fine, the doctor said, “It will never be the same.” even if he said …
After this incident, my father does not go out for a few days. My mother’s observations: “She is hiding something but does not say, as if she was upset. Let’s go to Şenay for a walk. ” He says he does not want. I went through the vein, “Let’s take Demir and go to Gordion (a shopping mall close to home) together.” I said. First he objected, then “I was going to buy something from Mediamarkt, let’s go.” He said and we went… We went to the children’s playground upstairs in shopping mall, it is a place where we always go. He gets on the iron toys, we are with us “I will go to a Mediamartk and come.” He said, a strange feeling inside of me said “Don’t go” but I couldn’t say “Don’t go…” at that moment “Be careful, let’s go together if you want.” I said, “No, I will go and come.” he said… Three minutes passed and a voice in the AVM;
Hayri: Sakineeee… Where are you in Sakineee! ”“ I’m here, Hayriiii! ” I shouted, running, gasping, and came to my voice… Sakine: What happened? No, are you okay? What happened? No: I don’t know what happened, I don’t know. Let’s sit somewhere, suddenly I panicked I thought I was lost, I found you hard! I was shocked, very nervous! “He could have lost!“
After that day, we should have started to be more controlled… The drugs… Was it worse? I wonder if he lived in such a moment when he was not with us outside… We didn’t know any of them… Was it such a thing to “forget what you know”? He was giving up his habits, they were turning fear into anxiety and we could not afford to prevent it… Saying “You shouldn’t drive anymore…” or saying “You can’t go out alone…”; These were the simplest ones, of course for us, because as a result the worst could shout and we could restrain it. Now he was starting to realize, what was happening… How were we going to say he was sick? At that time, what I wanted most was for him to forget that he was sick. That’s how I started to “stay in between”; at worst to see the good or vice versa… No black, no white, always mottled colors; the only advantage is everything is colorful, you know that; if there is not health, everything is empty…
Bilmiyorum bu yazıyı kaç kişi okur ya da geçer ama son günlerle ilgili yazmadıkça kendi kendime konuşan beynimi susturamayacağım belli ki. Bu yüzyılda ilk kez herkes ilk defa sanırım “Herkes” oldu; kimsenin kimseden bir üstünlüğü ya da eksikliği yok. Her akşam canlı yayına çıkan Sağlık bakanını bile bizlerden biri gibi görüyorum; bazen “Maskesiz korumasız neden televizyonda” diyorum, bazen biz demeden kendisi yanına yaklaşan yardımcıya “Fazla yaklaşmayın” bana demekten alıkoyamıyor kendini…
“Her şeyin başı sağlık” demeyi “İyi misin” demek kadar sıradanlaştırmıştık belki de her şey gibi ve bir o kadar “sınıflandırmıştık” birbirimizi. “Oysa herkes eve gidince çorabını salonun ortasına çıkarıp fırlatıyordu” evden çıkabildiğimiz zamanlarda. Şimdi o fırlatılan çorap bile bize kendini kaldırtıyor “pis” ve “dağınık” diyoruz, dün sildiğimiz yerler sanki bugün bir kez daha pislenmiş, pislenmemişse de kesin pislenmiştir biliyoruz; çünkü kendimizi izliyoruz. Bazı evler tek başına “üretmeye” çalışırken kalbinden sesler duyuyor belki de bir ses duymak için saatlerce telefonla konuşuyor ya da sadece kalbinden gelen sesleri dinliyor hiç dinlemediği, duymadığı, anlamlandırmadığı kadar onlarla sohbette.
Kimi evlerde iki kişi bir eve hatta bazen bir bedene sığmaya çalışıyor, dün tanıdığını bugünlerde aslında hiç tanımadığını fark ediyor belki de. Dün dünde kaldığı için değil, sen hiç “sen” olmadığın için, ilk defa en özgür alanında yalnız olmamayı öğreniyor. Kimisi de birini yeniden tanımaktan büyük keyif alıyor, tadını çıkarıyorlar beraberce, yarınlarda beraberce “olmak mı olmamak mı” bunu yaşarken, belki de ileride bugün birbirlerine verdikleri şanstan sebep başkalarıyla mutlu olabilecekler.
Kimi evler de çok kalabalık, o kalabalıkta sesler o kadar yükseliyor ki çoğu zaman belki de kaçıçak bir oda bile yok. O kalabalıkta arıyor mutluluğu huzuru… Bazen bulamıyor, bazen de hiç sarılmadığına sarılabildiği için şanslı olduğunu farkediyor…
Çok sıkılmamış mıydık zaten her birimiz her şeyden? Herkes istemiyor muydu bir şeyler değişsin, değişiyor işte… Bunu da “biz istedik” kimse demesin sakın “ben istememiştim” diye kendine yalan söyler bugüne kadar yaptığı gibi, kandırmasın kendini. Kimimiz “Allah” diyip istedi, kimimiz “Evren” diyip veya başka bir şeyler, inandığımız yegâne o şey her neyse ama hep şikayetederken bulduk. “Olmuyor bir şeyler” dedik, çünkü hep fazlasını istedik, elimizdekini görmeden onun tadına bakmadan hep daha fazlası… Ne olanın kıymetini bildik ne de gelenin, belki de zamanla geleceğin, sabretmedik; sabretmek yerine yine tüketip istedik üstelik bu kez hırslarla, egolarla…
Ne oldu peki şimdi? Allah’tan isteyene Allah kendi evinin bile kapılarını kapadı, onlarca müslüman ne gidebildi ne de dönebildi. Başka bir inancı olan peki? Biz şimdi evlerimizdeyken o sokaklarda mı geziyor her istediği mi oldu? Herkes eşit. Herkes şu an kalbi kadar bir odaya sahip ve o odanın içinde barınmak için tutunacak bir dala… Bırakın içiniz aksın, dökülsün tüm duygularınız… Korkmayın, kimse sizi duymayacak zaten, kendimizi bir görelim ve ona sımsıkı sarılalım, bu herşeye değer…
Tarih: 18.04.2020
It has been a long time since I started to get bored.
I do not know how many people read or pass this article, but it is obvious that I will not be able to silence my brain speaking to myself unless I write about the last days. For the first time in this century, I think everyone has become “Everyone”; nobody has any superiority or deficiency over anyone. I even see the Minister of Health, who goes live every night, as one of us; sometimes I say “Why is he on TV without a mask?
We had made saying “Health is the top of everything” as ordinary as saying “Are you okay”, like everything else, and we “classified” each other as much. “However, when everyone went home, they took their socks off in the middle of the living room and threw them” when we could leave the house. Now even those thrown socks lift themselves up to us, we say “dirty” and “messy”. We know that the places we wiped yesterday are as if they were dirty once again today, even if they were not dirty; because we watch ourselves. While some houses try to “produce” alone, they hear voices from their heart, maybe they talk on the phone for hours to hear a voice, or just listen to the voices from their heart, they are in conversation with them as much as they never listen, hear or understand.
In some houses, two people try to fit into a house, sometimes even a body, and maybe he realizes what he knew yesterday that he does not actually know at all these days. Not because he was yesterday, but because you were never “you”, he learns for the first time not to be alone in his freest area. Some of them also enjoy getting to know someone and they enjoy it together, while experiencing this together “to be or not to be” in the future, maybe they will be happy with others because of the chance they give each other today.
Some houses are also very crowded; voices are so loud in that crowd that most of the time, maybe there is not even an illegal room. He is looking for happiness and peace in that crowd… Sometimes he cannot find it, and sometimes he realizes that he is lucky because he never hugs it…
Were we not too bored with each of us already? Didn’t everybody want something to change, it is changing… Nobody should say that “we wanted” and he lied to himself saying “I didn’t want it” as he has done so far, don’t be fooled. Some of us said “Allah” and asked, some of us said “Universe” or something else, whatever that is the only thing we believe in, but we always found it complaining. We said “something is not happening” because we always wanted more, more without seeing what we have, without tasting it… We neither appreciated what happened, nor what came, maybe it will come in time, we were not patient; Instead of being patient, we wanted to consume it again, and this time with ambitions, egos …
What happened now? “Allah”, who asked “Allah”, even closed the doors of his own house, and dozens of Muslims could neither go nor return. Any other beliefs? Was he walking around those streets when we were in our homes now and had everything he wanted? Everyone is equal. Everyone has a room as big as his heart right now and a branch to hold onto to stay in that room… Let all your feelings pour out… Don’t be afraid, nobody will hear you anyway, let’s see ourselves and hug him tightly, it’s worth everything…
Bir sabah uyandım; babam çocuk oldu ben ise bir nevi ebeveyn… Önümü, arkamı, sağımı, solumu, ilk adımlarımı öğreten adam yer/yön duygusunu bilmediğini söylüyor bana ve tüm bunlara inanmamı bekliyor…! “İlgi çekmekten başka ne olabilir ki?” olamaz tabii ki de! Bir de karşıma geçmiş “Annen beni aldatıyor.” diyen bir adam var! İçimden “Asıl sen onu aldatıyorsun bence.” demek istiyorum ama diyemiyorum, ikisi için de ihtimal vermiyorum!
Ağzımdan çıkan cümleler, inanmak istemediklerim bu kadarla kalmayacak kadar çirkindi… Değil bir babaya söylemek, ağza asla alınmayacak kelimeler döküldü o sabah… Ama insan böyle kaçıyor işte gerçeklerden; kabullenip inanmaya başladığında “büyümek” diye adlandırıyorsun ama yaşça büyüdüğün zaman aslında kerametin büyümekte değil gerçekler olduğunu anlıyorsun ve onlarla yaşamayı öğreniyorsun…
Bilenler çok iyi bilir ki babam yıllarca tüm Dünya’yı “Passiflora” ve “bir kadeh şarap” ile gezmiştir; çünkü uçaktan çok korkardı ama, işi sebebiyle dünyada gitmediği yer neredeyse kalmadığından bu iki arkadaş yıllarca ona eşlik etmiştir tüm seyahatlerinde. 🙂
Mini hikaye: Hikayenin başlamasından tam bir sene önce sanki tüm olacakları hissetmiş gibi ablamla beraber anne ve babamızın evlilik yıldönümleri için yurt dışı tatili ayarlamıştık; onlara yıllanmış dostları Hanife Teyzem ve İnal Amcam eşlik edecekti, [bakın bu ekip yıllarca çocukları sokağa salıp ya da beşikte sallayıp erkenden uyutup sabahlara kadar konkene düşen gerçek ekiptir, neyse şimdi orayı karıştırmayım çok :)] fakat unuttuğumuz bir şey vardı ki babamın uçak fobisi… Yıllarca yalvardık uçağa binip bir yerlere gitmek için ama cevap hep aynıydı “Ben size bütün Türkiye’yi karış karış gezdiricem arabayla, Dünyanın neresine isterseniz ben sizi arabayla götürürüm oraya da ya da bensiz gidin, gezin.”… Ta ki o güne kadar… ” Sakine on beş gün önce ilaca başlıcam, o tatile gidelim ve çok eğlenelim.” diyip gittiler…Geri döndüklerinde ise ” Çok rahat geçti, seneye hep beraber Amerika’ya Fahri’nin yanına gidicez” dedi…
Evet “Amerika’ ya gidelim.” dedi, eve gelemedi… Babam kaybolmuştu ve kaybolmaya devam edecekti… O zamanlar annem araba kullanmayı bilmiyordu ve benim de İstanbul’a iş için dönmem gerektiğinden, uçakla onları Ankara’ya göndermeye çalıştık ama nafile; babam asla uçağa binmeyeceğini arabayla gideceğini söylemeye başladı… Bir terazi alıp son zamanları tarttığımda adına “risk” dediğimiz davranışı sergilemek daha az riskli olduğundan; sırf arabayla Ankara’ya gitmesinler, yolda başlarına bir şey gelir diye -ki annem de bunu destekledi çünkü babam aşırı inat yapacaktı- sabah erkenden arabaya atlayıp İstanbul’a yola çıktım… Onlar da babamın bir kaç saat itirazının üzerine otobüsle Ankara’ya gitmek üzere yola çıktılar…
Mini hikaye: Hangi kız çocuğu arabaya atlayıp babadan izinsiz herhangi bir yere gidebilir? Ben… Çünkü on sekiz yaşıma bastığımda, ehliyetimi almama rağmen bana değil ÇEVREDEKİ ARABARALARA güvenmediğinden 🙂 bir ay özel ders aldırmıştı bana… En sonunda hoca “Hayri bey, Miray gayet iyi kullanıyor lütfen bir gün gelin siz de göreceksiniz.” demesiyle hoca ve babam yanımdayken bütün Ankara’yı gezdirmeme rağmen “on beş gün daha çalışın” demişti… Akşam eve geldiğimde ağlayıp bağırıp çağırıp ortalığı yıkmıştım; babam ise “Bana da babam izin vermezdi, gizli gizli kaçırırdım!” demesiyle ertesi gün arabayı kaçırıp okula gitmem bir oldu… Eve geldiğimde önce benzinin durumunu sordu ve sonra da “Tek bir söz ver, hayatın boyunca asla alkollü araç kullanmayacaksın.” dedi ve ben de söz verdim; ve kesinlikle kullanmadım… O günden sonra beraber yaptığımız tüm seyahatlerde şoförlüğü “ben”, radyoculuğu “babam” üstlendi.
Ankara’ya vardıklarında annemle konuştuk;
Annem: Yolda önce gayet sakindi, sonra biraz konuşmaya başlayınca kendi söylediklerine itiraz etmeye başladı; o haklıymış her şeyde ona göre tabii… Biz onu kaç kere aradık telefonu bile açmadı ama o itiraz ediyor ve ”Ben aradım siz açmadınız telefonu.” diyordu sürekli… Ablanla da konuştum anlattım olanları az önce, artık sinirlerim bozuldu ağlamaya başladım tabii telefonda… En iyi doktoru bulacağını söyledi; bir psikiyatri doktoru varmış Emre Bey, yarın hemen randevu alacak gidicez…
“Psikiyatri” diyince cahilce her şey geliyor akla… Bir yanda “Babam delirdi mi acaba?” sorusu bir yanda ablamla konuştuklarımız geliyor aklıma… O gece itibariyle altı ay kadar her gece neredeyse hiç uyumadım…
Ertesi gün Emre Bey’den randevu alındı ve hemen gidildi. Emre Bey önce babamla birebir görüşüyor sonra da annemle… Annemden babamı dinliyor fakat asıl bizi şaşırtan babamın Emre Bey’e söyledikleri oluyor… Annemin onu aldattığını ama kimle olduğunu bilmediğini ve babamın bu yüzden bazen bazı şeyleri unutmuş gibi davranıp oyun oynadığını; ve tüm bunları ona uzaylıların söylediği, hatta uzaylıların bizim evi gözetlediğinden bahsediyor.
Yaşanmışlıklar olmadan bunları duyduğunuzda adına “hastalık” bile dense “Senin baban delirmiş!” diye düşünebilecek o kadar arsız, densiz ve cahil insan olur ki etrafınızda… Boşverin siz onları, bunları yaşadığınızda sevdiklerinizi iyileştirmenin yollarını bulmaya devam edin, biz öyle yaptık… Annem anlattıkça Emre Bey’in kafasında bir takım şeyler oturmaya başlıyor ve babamı bir nöroloji doktoruna yönlendiriyor. Ne olup bittiğini anlamadan ertesi gün nöroloji doktoru Ersin Bey’den bir randevu alınıyor ve hemen gidiliyor…
Bizim babamda gördüğümüz son zamanlarda ki belirgin değişikliklerden doktora da bahsediyor annem;
“Unutkanlığını bir türlü kabul etmiyor, evde çekmeceler alt üst durumda… Sürekli bir şeylerin yerini değiştiriyor veya bir şeyleri saklıyor ve bulamıyor; bulamadığında “Siz aldınız…” diye suçluyor… Çorap çekmecesi neresi hatırlamadığını söylüyor, yolda giderken her gün geçtiğimiz yerler için “Burası ne kadar değişmiş.” diyor. Çevresindeki insanlarla sürekli kavga ediyor ve kendi fikirlerinin doğru olduğunu söylüyor, her konuda haklının bir tek o olduğunu düşünüyor, yanlış bile olsa. Gözlerinde görmenin azaldığını söylüyor, yürüyüşünde de bir yavaşlama var ama bunu kabul etmiyor. Beni herkesten kıskanıyor, benden sürekli şüpheleniyor “Başkasıyla berabersin.” diyor, kadın-erkek ilişkilerine gelince konuyu muhakkak cinselliğe getiriyor normal olmayan bir şekilde… Hayattan kopuk yaşıyor; eskiden yürüyüş yapardı, sürekli bir yerlere gitmek isterdi, yeni hobiler edinmek isterdi, şimdi hiç biriyle ilgisi yok ve ellerinde titremesi var.”
Doktor tüm bu anlatılanlar ve muayeneden sonra babamdan birkaç tetkik ve MR istiyor. Tüm tetkikler yapılıyor fakat MR çekilme kısmı na-mümkün…
Mini hikaye: Babam gençliğinde bir arkadaş grubuyla araba kazası geçiriyor ve koluna çivi takmak zorunda kalıyorlar. Üzerinden kaç yıl geçerse geçsin o çivinin çoktaaaan erimiş olduğuna ne bir doktor ne bir mühendis ne de bizler asla inandıramadık ve yıllarca x-ray cihazlarından dahi geçmedi, MR bizim için “imkansız” demekti… 🙂
Bizim evde en ufak bir hastalıkta benim canım ilkokul arkadaşım Elif’in biricik annesi evimizin doktoru Şerife Teyzem aranır. Annem hemen Şerife Teyzemi arıyor çünkü babamı öyle ya da böyle bu konuda ikna edebilme ihtimali olan tek kişi o. O da hemen oldukları hastaneye geliyor ama nafile… En sonunda sabah, narkozlu bir MR çekmeye ikna ediyorlar, erken uyanacaklarından sebep “Bize gelin, bizde kalın Galatasaray maçını da beraber izleriz, sabahta hep beraber gideriz.” diyor Şerife Teyzem ve gidip orada kalıyorlar. Babam ve Fazıl Amcam salonda maç izliyor, annem ve Şerife Teyzem de içeride sohbet ediyorlar; babam o akşam üç kez gelip anneme “Bu ev bizim mi? Biz buraya neden gelmiştik?” gibi garip sorular soruyor… Ahh benim babacım, o kadar dikkatli biriyken bunları yaptığına kimse inanmak istemedi… Tüm bunları yazarken bile kabullenemiyorum geçen beş seneyi…
Ertesi sabah MR çekiliyor ve iki gün sonra sonuçlar geliyor… Annemler doktor görüşmesindeyken ben İstanbul’da işten çıkmışım, bir AVM’de yemek yiyip Ankara’ya doğru yola çıkıcam… Doktor’dan çıkıp beni arıyorlar ve işte o telefon geldiğinde… Elimde tuttuğum tepsiyi yere düşürdüğüm koca AVM’de her şey sustu bir anda; ve Osman o sesle koşarak yanıma geldi; “Ne olduğunu konuşuruz, sakin ol, yola çıkalım.” dedi ve beş saat hiç konuşmadan sadece ağlayarak o yolu geldik…
Osman, altı yıllık erkek arkadaşım; beraber büyüdük diyebilirim, ayrıyız o zaman ama en iyi arkadaşız belki de… Babamı çok sever, hala da öyle; babam da onu; Biri koyu Galatasaraylı biri koyu Fenerbahçeli ikisinin arasındaki en ortak özellik “farklı renklerin dostça mücadelesi”ydi. Bazı ilişkiler vardır; beraber büyürsün, büyüdüğünde yollar ayrılabilir, o ayrılıklar o an “en kötüsüdür” ama üzerine bir kaç yaşanmışlık daha girdiğinde ne kadar masumane olduğunu görürsün… “Geri dönüş” değil, hiç gidemediğin kadar “hâla” berabersindir, ama birbirini özgürleştirmek gerekir, ki kişiler “yaşamaya ve Büyümeye” devam etsin diye… Özgürleşip, özgürleştirmeye başladığınız her aşk sizin için “en iyi dost” olabilir; çünkü “dost, acı söyler” ve o “en acıda” yanında olabilendir.
Doktorun “Kesin olmamakla beraber…” diye başladığı cümlenin sonu “demans” ile bitiyordu. Hastalığın Türkçesi “bunama“… Yirmi beş yaşındaki ben için “bunama” kelimesi… Taşımak için o kadar ağırdı ki, ilk altı ay hayatımda neyi nereden tutacağımı şaşırdığım, Tuttuğum her şeyi düşürüp kırdığım, kırmadıysam kıracağımdan korktuğum biri haline dönüştüm…
İnsanlar kalbime acıyarak bakıyorlardı mesela, ben de güçlü olmak için savaşmaya çalışıyordum sadece… Ne geçmişten medet umabiliyorsun, ne de geleceği anlamlandırabiliyorsun; “Peki şimdi ne olacak?” sorusuyla geçen bir zaman döngüsü… “Baban nasıl?” sorusunu soran herkese karşı cevabın: “Aynı, iyi gibi ama değil.” Bir yanda kabul edemediğin gelecek günler, diğer bir yanda “Bugününe şükür…” dediğin o “an“… Ahh o anlar… Çerçeveletip duvara asmalıktır her biri…
Bir hastanız varsa “acınıcak halde” olmuyorsunuz… Ama insanlar size öyle davranıyorlar (bir kısmı); bu insanların acınası bakışlarını öncesinde anlamlandıramıyorsun, sonra asıl bu durumu bir “pandemi”ye döndürmelerine sen acıyarak bakıyorsun. Günümüzün en yaygın hastalığı “alzheimer” bana ilk olarak düştüğümde ayağa kalkabilmeyi öğretmesiyle hayatımıza dahil oldu; evet bu olayla yerle bir oldum; ama babama artık “Dizim acıdı beni hastaneye götür.” diyemedim, ağlayıp ortalığı yıkamadım, şımaramadım; çünkü doktor: “Onu yeni doğmuş bir bebek gibi düşünün, günden güne her şey gerileyecek… Bugün görüşü ve yürüyüşü azalırken; yarım yamalak unutuyorken yarınlarda konuşmayı, yemek yemeği, hatta sizi bile unutucak. Babanız artık yok, yeni biri var hayatınızda, helvasını kavurun.” dedi… Bildiğim en iyi şeyi yaparak kalktım yerden; sevmekten asla vazgeçmedim, sizler de hasta yakınlarınızı sevmekten asla vazgeçmeyin. Çünkü ”sevgi”, bir tedavideki en etkili ilaçtır.
—- 2. Bölüm Sonu —-
Sleepless nights begin …
One morning I woke up My father became a child and I was kind of a parent… The man who taught me my front, back, right, left, first steps tells me that he does not know the sense of place / direction and expects me to believe in all this…! “What could be other than interest?” of course not! I also came across “Your mother is cheating on me.” There is a man who says! I feel like “Actually, you are cheating on him.” I want to say but I can’t say, I don’t think it is possible for either!
The sentences that came out of my mouth, the things I didn’t want to believe were too ugly to end up with this… Not to say to a father, words that would never be put into mouth were spilled that morning… But that’s how one escapes from the truth; When you accept it and start believing, you call it “growing up” but when you get older, you actually realize that the miracle is not growing but the facts and you learn to live with them …
Those who know it know very well that my father has traveled the world for years with “Passiflora” and “a glass of wine”; Because he was very afraid of the plane, but since there is almost no place left in the world because of his work, these two friends accompanied him on all his travels for years.🙂
Mini story: Just one year before the story began, we arranged a holiday abroad for my parents’ wedding anniversary with my sister, as if she felt all that would happen; Their old friends Aunt Hanife and Uncle İnal would accompany them. [Look, this team is the real team that let the children out on the street for years or shake the children in the cradle and fall to sleep early in the morning, anyway, I don’t mess it up now :)] but there was something we forgot that my father had a phobia of aircraft … We have begged him to go somewhere with plane, but the answer was always the same “I will drive you around Turkey inch by inch, Anywhere in the world I will take you by car or go without me, travel navigate.” … Until that day … “Sakine I will start medicine fifteen days ago, let’s go on that vacation and have a lot of fun.” they said and left …When they came back, he said, “It was very comfortable, we will go to America to see Fahri together next year.”
Yes “Let’s go to America.” He said, he could not come home… My father had disappeared and would continue to disappear… At that time, my mother did not know how to drive, and since I had to return to Istanbul for business, we tried to send them to Ankara by plane, but in vain; my father started to say that he would never board a plane and go by car… Since it is less risky to behave what we call “risk” when I buy a scale and weigh it lately; Just because they wouldn’t go to Ankara by car, something might happen to them on the road – and my mother supported it because my father would be too stubborn – I jumped in the car early in the morning and set off for Istanbul.
Mini story: Which girl can jump in the car and go anywhere without the father’s permission? I … Because when I turn eighteen, Because when I turn eighteen, although I got my driver’s license, he doesn’t trust me but the CARS AROUND 🙂He had me take private lessons for a month… Finally, the teacher said, “Hayri Bey, Miray uses it very well, please come one day and you will see it.” He said, “Work for fifteen more days” even though I had walked the whole of Ankara while my teacher and my father were with me… When I came home in the evening, I cried and shouted and destroyed everything; And my father said, “My father wouldn’t let me either, I would sneak up on it!” I missed the car and went to school the next day. When I got home, he first asked about the gasoline condition and then said, “Just one word, you will never drive with alcohol in your life.” he said and I promised; And I definitely did not use it… After that day, in all our travels together, “I” was the driver and “my father” was the radio broadcaster.
We talked to my mother when they arrived in Ankara;
Mom: On the way, he was very calm at first, then when he started talking a little bit he started to object to what he said; he was right in everything according to him of course … How many times we called him, he didn’t even pick up the phone, but he is objecting and “I called, you did not pick up the phone.” he kept saying… I talked to your sister as well, I told what happened, I got nervous now, I started crying on the phone of course … He said he would find the best doctor; There was a psychiatry doctor, Emre Bey, we will make an appointment tomorrow.
When we say “psychiatry”, everything comes to mind in ignorance… On the one hand, “I wonder if my father is crazy?” On the other hand, the question comes to mind about what I talked to my sister… As of that night, I hardly slept every night for six months…
An appointment was made with Emre Bey the next day and they visited immediately. Emre Bey first meets my father one-on-one, and then with my mother… He listens to my father from my mother, but what surprises us is what my father tells Emre Bey… My mother cheated on him but he didn’t know who he was with and my father sometimes pretended to forget some things and played games; And he talks about all this that the aliens told him, even the aliens spying on our house.
When you hear these things without experience, even if it is called “disease”, “Your father is crazy!” There are so many cheeky, reckless and ignorant people around you who can think of it … Never mind them, continue to find ways to heal your loved ones when you experience these, we did so … As my mother tells Emre, something starts to place in Emre Bey’s head and he directs my father to a neurology doctor.
My mother also talks to the doctor about the recent significant changes we have seen in my father;
“He does not accept his forgetfulness; the drawers are upside down at home… He is constantly moving things or hiding something and cannot find it; when he cannot find it, he accuses him of “You bought it …” … The sock drawer tells him where he does not remember, for the places we pass every day on the road, “How has this place changed.” says. He is constantly fighting with the people around him and telling them that his ideas are right, he thinks he is the only one who is right about everything, even if it is wrong. He says that the vision in his eyes has decreased, there is a slowdown in his gait, but he does not accept it. He makes me jealous of everyone, constantly suspects me “You are with someone else.” He says, when it comes to male-female relationships, it definitely brings the issue to sexuality in an unusual way. He lives disconnected from life; He used to walk, always wanted to go somewhere, wanted to learn new hobbies, now it has nothing to do with anyone and has a tremor in his hands.“
After all these explanations and the examination, the doctor asks my father for some tests and MRIs. All examinations are done, but MR is not possible …
Mini story: As a teenager, my dad got into a car accident with a group of friends and they had to put nails in his arm. No matter how many years have passed, neither a doctor, an engineer, nor us could ever believe that that nail had melted long ago, and it has not even gone through x-ray devices for years, MR meant “impossible” for us …🙂
In the slightest illness at our home, my dear primary school friend Elif’s only mother, our home doctor Aunt Şerife, is sought. My mother immediately calls my Aunt Şerife because she is the only one who can convince my father about this one way or another. He comes to the hospital where they are right away, but in vain… Finally, they convince him to have an anesthetized MRI, because they will wake up early. Says Aunt Şerife and they go and stay there. My father and Uncle Fazıl watch the game in the hall, and my mother and Aunt Şerife are chatting inside; My father came to my mother three times that evening and said, “Is this house ours? Why did we come here? ” asks strange questions like … Ahh my daddy, nobody wanted to believe that he did these things when he was so careful… I can’t even accept the past five years while writing all this…
MRI is taken the next morning and the results are coming two days later… While my mother was at the doctor’s meeting, I left work in Istanbul, I will eat at a shopping mall and go to Ankara … They came out of the doctor and they call me, and here’s when that phone call… In the big shopping mall, where I dropped the tray I was holding, everything stopped suddenly; and Osman came running to me with that voice; “We’ll talk about what happened, take it easy, let’s hit the road.” He said and we came that way for five hours without talking, just crying …
Osman, my boyfriend of six years; I can say we grew up together, we are apart then, but maybe we are best friends … He loves my father, and still is; my father also him; The most common feature between the two, one from the dark Galatasaray and the other from the dark Fenerbahçe, was the “friendly struggle of different colors”. There are some relationships; You grow up together, when you grow up, the roads may separate, those separations are the “worst” at that moment, but when you get a few more experiences, you see how innocent you are … Not “return”, you are together “still” as much as you can never go, but it is necessary to liberate each other to continue to live and to grow … Every love that you liberate and begin to liberate can be the “best friend” for you; because “the friend hurts” and he is the one who can be “with the most pain”.
The sentence in which the doctor started “Although not certain…” ended with “dementia”. The Turkish word for the disease is “dementia”… The word “dementia” for the twenty-five-year-old me … It was so heavy to carry, that I was confused about what to hold in my life for the first six months, I dropped and broke everything I held, and I was afraid that I would break it if I didn’t.
For example, people looked at my heart with pity; I was just trying to fight to be strong… You can neither hope for help from the past nor make sense of the future; “Alright what now?” A time loop with the question… “How’s your daddy?” Your answer to anyone who asks the question: “He’s like good, but he’s not.” On the one hand you cannot accept the upcoming days, on the other hand, that “moment” when you say “Thank you for today …” … Ahh those moments… Each one is framed and hung on the wall…
If you have a patient you are not in a “painful condition”… But people treat you like that (some of them); You cannot make sense of the pitiful looks of these people first, and then you look at them with pity that they turn this situation into a “pandemic”. Today’s most common disease “alzheimer’s” first came into our lives when it taught me to stand up when I first fell down; yes I was destroyed by this incident; but now to my father, “My knee hurts, take me to the hospital.” I could not say, I could not cry and wash the mess, I could not be spoiled; because the doctor: “Think of him as a newborn baby, day by day everything will regress… Today his vision and walk is decreasing; He will forget talking, eating, even you tomorrow, while he is half-forgotten. You don’t have a father anymore, you have someone new in your life, roast the halva. He said… I got up from the ground doing the best thing I know; I never stopped loving, and never stop loving your relatives. Because “love” is the most effective medicine in a treatment.
İyilik veya kötülük… ne beraberler ne de farklılar diyebiliriz; vazgeçmenin zorluğundan kendine yaptığın alışıla gelmiş durumlar…
Gel gelelim “Vicdan”! Yastık ve Kalbin asıl meselesi; Kalp öznesi, Yastık yüklemi; ve ise onları birarada tutan bağlaç, yani yegane dost…
Bugün sordum kendime “İyi bir insan mıyım?” diye; korkusuzca “Evet” diyebildim, kendime güvenim en sonsuz bu dünyada…
Kendimi seviyor muyum? EVET! Hemde sonsuza kadar Evet!
Peki kendime neden kötülük yaptım? Alışılmışlık dimi… Kötüye o kadar alışmışım ki; onu normalleştirip, hayatıma dahil etmeye çalıştım… Yeni yeni farkediyorum; kendime kötülük yapmamalıyım çünkü ben yaparsam herkes yapar!
İnsanlar… Kötü insanlar… Kötü insanın hayatımdan iyilikle gidebileceğini düşünecek kadar iyiyim… ve tüm bunları düşünürken kendime yaptığım kötülükleri göremeyecek kadar alışık…
Birkaç gündür Yastık ve Kalbin meselesini çözmeye çalışırken “farketmeye” başladım yeniden… Ve bugün cevab-ı vicdan, hiç tanımadığım bir kalpten sessizce fısıldadı…
“İnanıyorsan iyi bir insan olduğuna, kötünün hayatına da saygı duy” …
Doğru, sen iyisin diye oda iyi olmak zorunda değil ki… Üstelik kötü olmasa nasıl fark edicektin sen “iyi” olduğunu…
ve ” bırak, özüyle gitsin hayatından”.
Beni hiç tanımadan “Ne şanslı bu motorsikletin sahibi” demiş ben yokken… verdiği nazar boncuklu anahtarlığı alıp, motoruma atladım… Az önce ağlayarak yürüdüğüm yollardan, farkedişin mutluluğuyla gülümseyerek geçtim… Ağlarken göremediğim kadar güzelmiş hava ve hala motorsiklet kullanabilicek kadar sağlıklı olduğum için şanslıymışım…
Ve sonra, iyi bir insan olarak önce kendimi sonra bildiğim tüm kötülüklerden iyilik beklediğim için her birini affettim… İşte Yastık ve Kalbin tüm meselesi buymuş…
Tarih 14.09.2017
Matters of the Pillow and the Heart
Good or evil… we cannot say that they are neither together nor different; The usual situations that you do
for yourself from the difficulty of giving up …
On the other hand, “Conscience”! The main issue of the pillow and the heart; Heart subject, Pillow loading;
and the conjunction that holds them together, that is, the only friend.
Today I asked myself “Am I a good person?”; I was able to say “Yes” without fear, my confidence is the most
endless in this world …
Do I love myself YES! Yes forever!
So why did I do myself harm? It is habitual… I got so used to the bad; I tried to normalize it and include it
in my life… I am just realizing; I shouldn’t do myself evil because if I do, everyone does!
People… Bad people… I’m good enough to think that bad people can go out of my life with good… and
while I think about all this, I’m too used to see the bad things I’ve done to myself…
While trying to solve the issue of the Pillow and Heart for a few days, I started to “notice” again… And
today the answer is conscience whispered silently from a heart that I have never known.
“If you believe that you are a good person, respect the life of the bad”…
True, the room does not have to be good just because you are good… And how would you realize that if it
was not bad, you were “good”…and “let it go with the essence of your life”.
He said “How lucky the owner of this motorcycle” without ever knowing me… I took the evil eye bead
keychain he gave me and jumped into my motor bike… I just passed the paths I walked crying, smiling
with the happiness of realized… The weather was so beautiful that I could not see when I was crying and I
was lucky to be healthy enough to be able to ride a motorcycle…
And then, as a good person, I forgive each and every one of them for expecting good, first myself, and then
all evil that I know… That is the whole point of the Pillow and Heart…
Tarihe not… İlk hatırladığım yazın en sıcak günü olduğun, sonrasında ‘’gün‘’ olma kavramını kaybettin bende…
İstanbul’dan İzmir’e gelip yaz mevsiminde eve erken girmek bizde yasaktır; Ege’de yaz mevsimleri ezelden beri ebeveynlerin sabahlara kadar taş (okey), konken (bin çeşit kağıt oyunu hepsine de konken derler) oynayarak balkonlarda veya bahçelerde çiğdem çitleyerek (eh bunu herkes biliyor ki biz çekirdeğe çiğdem deriz…) geçer; çocuklar da sabahlara kadar sokakta gezer oyunlar oynar; ilk ‘’disco‘’suna on beş yaşında Çeşme’ye kaçarak gider. 🙂 Neyse, ben o zamanlar yirmi beş yaşındayım, bayram tatili için İstanbul’dan İzmir’e geldim, tüm aile beraber olacağız her bayram gibi… Gelir gelmez herkes öpüldü sarıp sarmalandı, hediyeler verildi, iki üç dedikodu yapıldı ve soluk Çeşme’de alındı… Gece üç gibi eve geldim, bir tek babam oturuyordu; anımsıyorum hala kulağımda, ‘’Bana Bir Masal Anlat Baba‘’ dizisinin melodisi, neden bilmiyorum çalar ya bazen durup dururken bir şarkı içimizde, öyleli… Eve ilk geldiğimde babam yoktu. ‘’sabah bol bol sarılır koklaşırız‘’ diyip koca bir “iyi geceler” öpücüğüyle uyudum, şapurdattı diye uffladım…
Mini hikaye: Çocukluktan beri babamın her şapur şupur öpüşlerini ellerimle ıslak ıslak öpüyor diye sildim durdum… Anlamıyorsun tabii o zamanlarda ne tatlıymış o öpücük…
Ve o sabah, hayatımda ilk defa şarj kablosu için bağıran birinin sesiyle uyandım; ne gariptir ki aradığı kablonun elinde olduğunu on beş dakika sonra fark ediyor ve bir telefonla her şey o anda kalıyor… Hiç yaşanmamış gibi… Arayan Hikmet amca… Telefon kapanır kapanmaz ‘’bugün ayın kaçıydı?‘’ sorusuyla aniden sakinleşti, hepimiz şaşkınız…
Çünkü tarih 19 Temmuz 2015’di, annem ve babamın otuz dördüncü evlilik yıl dönümü; Hikmet amca ve eşi; babam ve annemle aynı gün evlendikleri için her yıl birbirlerine hatırlatır ve eşlerine çiçek alırlar, 🙂 dostlukları dillere destan… O sene de hatırlatmak için aradığında babamdan yine aynı cümleler; ‘’öyle mi? oldu mu o tarih ya hahaha… e iyi bari tamam‘’ beş dakika önce ortalığı bir kablo için yıkan adam gitti, bambaşka biri geldi…
Sabah sekiz gibiydi; annem, anneannem ve misafirliğe gelen anneannemin kardeşi (canımızın içi Fatma Teyzem) hıçkıra hıçkıra ağlıyorlar… Ben küçük cengaver, babamla yaptığım son kavga o gün oldu… Kimse kimseyi kolay kolay ağlatamaz karşımda, hele yaşlıları asla! Babama olağan tüm gücümle bağırdım, cümlelerimi bağırmaktan ve ağlamaktan hatırlamıyorum bile… Şimdi olsa bağırır mıydım, asla! Sakince konuşarak onu ikna ederdim, tüm bunlardan sonra hep yaptığım gibi…
Birkaç dakika sonra babam sinirle evden çıktı… Annem biraz sakinleştikten sonra karşılıklı oturduk ve konuşmaya başladık…
Annem… Size nasıl anlatsam ki onu… Bu dünyaya “iyilik” için gelmiş bir melek… Ben annemi tanıyıp hakkında bir gram kötü bir şey düşünebilicek hiç kimseyi tanımıyorum. Hayatımda tanıdığım en kudretli kadın; o kadar güçlü ki, o gücü sıradanlaştırmış; hayatta çocukları ve kocası hariç hiç bir şey için övünmez; ne cebindeki parayla ne de o güzel gözleriyle… Gençliğini dinliyorum eskilerden bazen; “Sakine hep başkaydı, bambaşka…” cümleleri ve içlerini dolduran övgüler… Mahallenin en güzel kızıymış; hala bugünlerde karşılaştığım mahallelilerden annemin güzelliğini duyup “hayranıydım” cümleleri duyuyorum şaşılacak derecede… Çok isteyen olmasına rağmen anneannem ve dedem Reyhan’ların okuyan oğlu Hayri’ye verelim demişler ve evlendirmişler, yani görücü usulü… Onlar da görmüşler ve çok sevmişler birbirlerini, bugün her şeye rağmen yan yanalar… El eleler… Babamın her kelimesi “Sakine” ile başlar, annemin hayatı babamla sürer… Anlatıcak o kadar çok şey var ki, zamanla annemi çok dinlicez babamdan; ve annemin gözünden babamı…
İlk kez, belki de o sabah başladı anlatmaya; ‘’iki gün önce öğle saatlerinde bir gibi Derya ile buluşucam diyip evden çıktı, biraz gergindi sormadım hiç… Altı gibi aradım sesi gayet keyifli geliyordu, oturup sohbet ediyoruz geç gelirim dedi; on gibi aradım kalkıyoruz şimdi dedi; oniki gibi aradığımda bir gariplik olduğunu anladım‘’;
Sakine: ‘’Naptın?‘’
Hayri: ‘’Napıcam ya napıcam! Geliyorum işte yoldayım.‘’
Sakine: ‘’Tamam, nerdesin diye merak ettim.‘’
Hayri: ‘’Cehennemin dibindeyim… Yoldayım işte bilmiyorum, ağaçlıklı bir yerdeyim.‘’
Sakine: ‘’Hayri tamam, telefonunda navigasyon var baksana.‘’
Hayri: ‘’Bakamam şimdi bilmiyorum nasıl bakıldığını.‘’ (çok iyi bilmesine rağmen…)
Sakine: ‘’Tamam dikkatli gel, bi benzinlik bul ve sor yolu tarif etsinler sana…‘’
Yarım saat sonra bir benzinlikten kendisi arayıp, ‘’Merak etme, iyiyim bir benzinliğe girdim kağıda yol tarifi çizdiler çıkıcam şimdi yola.‘’ diyor ve annemin içi rahatlıyor biraz da olsa… Şimdi “kağıda yol tarifi ne garip” diye düşünüyoruz ama yıllarca o alışkanlıkla büyüdüğümüzü hatırlayanlar vardır diye düşünüyorum; kocaman kağıt haritalarla ne yolculuklar yapmışızdır doksan nesli ve öncesi…
Gece ikide annem bir kez daha arıyor ve aynı tepkiyle telefon yine suratına kapanıyor… ‘’YOLU BULAMIYORUM SAKİNE‘’; annem artık paniklemeye başlıyor inceden…
Tam bir saat bekleyişin ardından bir telefon daha geliyor, bu kez babamın telefonundan arayan bir başkası; ‘’Hanımefendi kusura bakmayın gece gece arıyorum, panik yapmanızsa gerek yok, beyfendi iyi ama ufak bir kaza yaptı aracıma vurdu; şu an Karabağlar yolunda sağ tarafta duruyor araçlarımız. Kendisi biraz panik yaşadığından ben aradım sizi, polis bekliyoruz, haber vermemi rica etti.‘’ Annem bu telefonun üzerine yakın bir akrabamız Aytaç abiyi arıyor ve beraber gidiyorlar…
Annem: ‘’neredesiniz?‘’ diye sorduğumda Karabağlar’da olduklarını söyledi, Hemen Aytaç’ı aradım, geldi. Tabii bu sırada annemler de kalktı… Aytaçla beraber gittik, arabanın sol önü çarpılmış; Allahtan canına bişey olmamış… Hayri sürekli ‘’Ben suçluyum, ben vurdum, 100 lira verdik biz hallettik.‘’ diyip duruyordu, fakat çarptığı araba ortada yoktu… Bir de arabanın yönü ev yolunda değil tam ters istikametteydi ve bizim eve çok uzak bir noktadaydı. Arabayı da alıp eve geldik, tabii Hayri oraya nasıl geldiğini hatırlamıyordu…‘’
Ve devam ediyor annem anlatmaya… ‘’Ertesi sabah erkenden uyandı, hiçbir şey olmamış gibi ‘’Dişim ağrıyor, eczaneye gidicem biraz da Optimum’a uğrar gezerim, gelirim.‘’ diyip evden çıktı, itiraz edeceğini bildiğim için hiçbir şey demedim, bir bir buçuk saat kadar sonra geri geldi. Bu sırada hiç konuşmuyor ve çok sakin… Derken Pervin (babamın kardeşi) arıyor;“
Pervin: ‘’Sakine abim geldi mi?‘’
Sakine: ‘’Evet geldi, neden ki?‘’
Pervin: ‘’Bir iki saat önce beni aradı size geliyorum diye, bir saat sonra tekrar arayıp “Yolu bulamadım vazgeçtim, eve dönüyorum.‘’ diyip kapattı, merak ettim.‘’
Annem ne diyeceğini bilemeyip, kapatıyor telefonu çünkü bunlardan hiç haberi bile yok; o babamın eczaneye gidip eve döndüğünü düşünüyor… O gün babam evden hiç çıkmıyor, annem de ben ve ablam uzaktayız ve bayram için yoldan geleceğiz diye, bizleri panikletmemek için bizlere hiç bir şey söylemiyor…
Ertesi gün, annem arkadaşı Ayşenur teyze ile İzmir Agora AVM’ye gidip birkaç saat alışveriş yapacağını ve döneceğini söylüyor babama. Babam da ‘’Bende çıkarım belki Mehmet’le (dayım)‘’ diyor, annem öyle söyleyince içi rahat bir şekilde çıkıyor evden fakat babam annemin arkasından sanki hiç böyle bir cümle kullanmamış gibi, tek başına bir anda çıkıyor kimseye haber vermeden ve annemin olduğu AVM’ye gidiyor ve annemi arıyor;
Hayri: ‘’Nerdesin Sakine?‘’
Sakine: ‘’Agoradayız Ayşenurla sen nerdesin?‘’
Hayri: ‘’Bende Agora’dayım, otoparktayım fakat arabayı bulamıyorum.‘’
Sakine: ‘’Nasıl arabayı bulamıyorsun?‘’
Hayri: ‘’Bulamıyorum işte, Reyhan’ın önüne gel orda buluşalım.‘’
Sakine: ‘’Tamam geliyorum.‘’
Annemler Reyhan’ın önüne gidiyorlar fakat kimse yok, babamı arıyor, asla açmıyor telefonu… Garsonlara gelirse haber versinler diye söyleyip otoparka iniyorlar ama babam yok..! Derken babam arıyor ve bağırarak ‘’NERDESİN SAATLERDİR ARIYORUM SENİ!‘’ diyor, annem anlatmaya çalışsa da asla dinlemiyor ve kabul etmiyor, sürekli bağırıp ‘’YALAN SÖYLÜYORSUN BEN ÖYLE BİR ŞEY DEMEDİM, NERDESİN ŞUAN BEN ÇIKTIM BİLE ORDAN, EVE GİDİYORUM, GEL HEMEN!‘’ diye anneme bağırıyor ve annemin sinirleri bozuluyor ağlayarak eve gidiyor… Eve geliyor fakat babam yok, saat akşam sekiz…
Annem: ‘’Eve geldim, bahçede misafirler ve annemler oturuyor fakat baban yok… Hemen aradım, bağırmaya başladı yine;
Hayri: ‘’Dönemem Sakine çünkü yolu bilmiyorum ve bulamıyorum!‘’
Sakine: ‘’Tamam sakin ol Hayri nerdesin şu an tam olarak?‘’
Hayri: ‘’Bilmiyorum dedim ya sana BİLMİYORUM!‘’
Sakine: ‘’Tamam tabelalara bak, ‘Kemalpaşa’ yazıyor mu mesela?‘’
Hayri: ‘’Bilmiyorum, yazarsa napıcam?‘’
Sakine: ‘’Bak ‘Kemalpaşa’ yazan tabelayı görünce hemen bir benzinlik var, oraya gir ve sana İzmir’e nasıl döneceğini tarif edicekler, yavaş yavaş sakin sakin gel lütfen, gel bak Miray da gelmek üzere, beraber gidip havaalanından onu alıcaz sakin sakin gel lütfen.‘’
Hayri: ‘’Tamam geliyorum, arayıp durma sürekli kafam karışıyor!‘’
Sakine: ‘’Tamam, gel sen bekliyoruz biz.‘’
Bu sırada ben geliyorum fakat annem hiçbir şey söylemiyor paniklememem için… Babam gece bir gibi eve geliyor ve bende ondan bir iki saat sonra eve giriyorum, zaten herkes çoktan uyumuş, bir tek babam uyanık ve o hiç unutulmayan öpücük…
Annem anlattıkça son zamanlardaki tüm değişik tavırları aklıma gelip durdu, konduramadığım her şey… İnsanın kabul edemediği durumların başına gelmesi kadar korkunç bir başka şey, o durumların aslında daha kötü sonuçlarının olmasıymış… Tüm bu konuşmalardan sonra annem kafası dağılsın diye arkadaşıyla biraz dışarı çıktı, bende fırsattan istifade ablamı aradım;
Ablam… Size onu anlatmak için içimde bir yerlerden başlamam gerekiyor çünkü canımın içi gerçekten… Hem en sevdiğim hem en çok kavga ettiğim… Aramızda koskocaman sekiz yaş var fakat biz büyüdükçe o sekiz yaş öyle bir küçüldü ki, zaman zaman ben abla o kardeş oluverdi… Biz küçükken öyle kavgalar ederdik ki saç saça baş başa denilen cinsten, annem, minnoşum hemen ağlardı; babamsa hemen karşısına alır, bizi önce zorla özür diletir, barıştırır ‘’bak annenizi ne kadar üzdünüz farkında mısınız!‘’ diyip kalplerimize girer, ordan başlardı sözlere ve her konuşmanın sonu şu sözlerle biterdi; ‘’Dünyada bir gün ben olmayabilirim; anneniz olmayabilir, tabii bilemeyiz ne olacağını ama hayatta olduğunuz müddet boyunca, ne beni ne de annenizi değil, en çok birbirinizi seviceksiniz, biz sizi bu hayatta yalnız olmamanız için yaptık; kavga da etseniz, birbirinize sırtınızı da dönseniz orda bi yerde birbirinizin olduğunu bilecek ve sonunda hep sarılıcaksınız, sarılmalısınız da…” ve biz sarılırdık, sonraki geçen üç gün hayatımızın en tatlı anları olurdu, çünkü birbirimiz ne isterse yapardık. 🙂 Yıllar bizi yaş olarak büyütürken aradaki yaş farkını daha da kapattıkça biz daha çok “biz” olduk… Ve Demir’in doğumu; Demir(onu anlatmak için koca bir kitap yazmam gerekebilir ama burada ona “canımın can parçası” olarak yer vereceğim.) doğumunda yaptığım “Hoşgeldin bebek” kurabiyelerini almaya tam eve gittiğimde ablama doktorunun, “doğum başlıyor.” demesiyle onun “Miray gelmeden başlayamaz” demesi üzerine otuz dakikalık yolu on dakika da geri gelip, ablama sarılıp öptüm ve doğum başladı. Hayatımın değiştiği ve Demir’in “canımın can parçası” lakabını aldığı an, o an oldu; ameliyathanenin kapısından Demir’in sesini duyup ağlamaya başladığım o an, dünyada en çok sevdiğim olan kişi bir başka bedenle buluşup iki kişi oluverdi… Gözümden akan mutluluk yaşları, ölüm ve yaşam arasındaki o ince çizgiyi öğretti bir anda bana; evet hayatımın sonuna kadar bu sevginin bir benzeri daha olamazdı. Ablamla eve çıktıkları ilk gece hiç uyumayıp, Demir’in yatağının yanına gidip durduk ve belki on beş kez annem uyanıp yanımıza gelip bizi zorla yatırdı. 🙂 O gece ablamla kardeşlik menkıbemizin tamamlandığını şu cümlelerle hissettik ikimizde;
Ben: Abla ben Demir’i kadar çok seviyorum ki, sana olan sevgim gibi… Ve ben sanırım bu hayatta onu sevdiğimden daha çok kimseyi sevemicem, senin canından bir parça koptu ve bir bedende nefes alıyor, inanılmaz bir şey bu…
Ablam: Sen doğduğunda ben de buna çok benzer bir şey hissetmiştim… Hatta o zamanlar hayatta en sevdiğim şey bir çizgifilm karakteri olan “Optimus Prime” ‘dı ve adını “Optimus Prime” koymak istemiştim çünkü görür görmez en çok ben sevmiştim seni… Şimdi hissettiğime çok yakın ama aslında bir o kadar uzak… Ve seveceksin, senin çocuğun olduğunda sen benim şu an hissettiğimi hissedeceksin ve ben de senin şu an hissettiğini hissedicem; çünkü oda benim Can’ımın can parçası olacak…
Ve o gün de tıpkı bu konuşma gibi hiç unutamayacağımız bir konuşma gerçekleştirdik telefonda, nerden bilebilirdik ki o konuşmanın bu günlere gelebileceğini… İkimizin de kafasında aynı soru-cevap: ‘’Babam neden böyle sabah gidip akşamın bir körü eve dönmeye çalıştı? Ertesi gün de ilgi çekmeye çalışmak olamazdı yapmaya çalıştığı… Neden? Emin miyiz, emin olmayalım, olmamalıyız da…‘’ ve cevap; “Annemi aldatmış olabilir mi…”
‘’Hayır… Benim babam yapmaz ki!‘’ diyorum, konduramıyorum… Ya yaptıysa…?
…………..İLK BÖLÜM SONU…………..
And that morning…
Note to history… The first thing I remember is that you are the hottest day of summer, and then you lost the concept of being “the day”…
Coming from Istanbul to Izmir and entering the house early in the summer is prohibited for us; In the Aegean, the summer seasons have been spent by the parents playing stones (okey), “conquian” (they call all a thousand kinds of card game “conquian”) until the morning and fencing crocus in balconies or gardens (well everyone knows that we call the sunflower seed :crocus…); children also walk around the streets and play games until the morning; They to “Çeşme” at the age of fifteen to their first “disco”.🙂Anyway, I was 25 years old at that time, I came to Izmir from Istanbul for the holiday, we will be together with the whole family like every holiday… As soon as we arrive, everyone was kissed and hugged, gifts were given, two or three gossips were made and the pale was taken in Çeşme… The night I came home like three, only my father was sitting; I remember still in my ears, the melody of the TV series “Tell Me a Fairy Tale Father“, I don’t know why I don’t know why, sometimes a song is in us, so it is… When I first came home, my father was not. I said, “We will hug a lot in the morning, we smell each other a lot” and sleep with a big “good night” kiss, and I was ashamed of being smacked …
Mini story: Since childhood, I wiped my father’s smacking kisses with my hands because he was kissing wet. Of course you don’t understand how sweet that kiss was at that time …
And that morning, for the first time in my life, I woke up to the sound of someone shouting for the charging cable; oddly enough, fifteen minutes later he realizes that the cable he is looking for is in his hand and everything stays in that moment with a phone… As if it never happened… The caller is uncle Hikmet… As soon as the phone is turned off, he suddenly calmed down with the question “What was the month today?”, we are all surprised.
Because it was July 19, 2015, the thirty-fourth wedding anniversary of my mother and father; Uncle Hikmet and his wife; They remind each other and buy flowers for their wives every year because they got married on the same day as my father and mother,🙂their friendship is legendary… When he called to remind him that year, the same sentences from my father; ”is that so? okay, that date hahaha … well at least okay ” The man who destroyed the mess for a cable five minutes ago left, someone else came …
It was about eight in the morning; My mother, my grandmother and my grandmother’s brother (my dear Aunt Fatma) who came to visit me sobbingly… I am little warrior, my last fight with my father was that day… Nobody can make anyone cry easily, especially the old ones! I shouted at my father with all my might, I don’t even remember my sentences of yelling and crying… Would I shout now, never! I would convince him by talking calmly, as I always did after all…
After a few minutes, my father left the house with anger … After my mother calmed down a little, we sat down and started talking…
My mother… How can I explain it to you … An angel who came to this world for “good” … I don’t know anyone who could know my mother and think about a gram bad thing. The most powerful woman I have ever known; so powerful that it has made that power ordinary; She does not brag about anything in life except his children and husband; neither with the money in his pocket nor with his beautiful eyes … I listen to your youth from the old sometimes; “The calm was always different, completely different …” phrases and compliments filling them … She was the most beautiful girl in the neighborhood; I still hear the beauty of my mother and say “I was a fan” from the neighborhood residents I come across these days. Although she wanted a lot, my grandmother and grandfather said let’s give it to Reyhan ‘s son Hayri, and they got married, in other words, by arrangement. They also saw and loved each other very much, today they are side by side despite everything … Hand to hand … Every word of my father begins with “Sakine”, my mother’s life continues with my father … There are so many things to tell, over time, we listen to my mother very much from my father; and my father through my mother’s eyes …
For the first time, maybe that morning he started to tell; “Two days ago, he said“ I will meet with Derya at noon, ”he left the house, he was a little nervous, I did not ask at all. I called like ten he said we are getting up now; I found something strange when I called like twelve ”;
Sakine: “What were you?”
Hayri: “ What will I do! I’m coming here I’m on my way. ”
Sakine: “Okay, I wondered where you are.”
Hayri: ” I am at the bottom of Hell… I’m on the road, I don’t know, I’m in a wooded place. ”
Sakine: “No, okay, you have navigation on your phone, look.”
Hayri: “I can’t look now, I don’t know how to look.” (Although he knows very well …)
Sakine: “Okay, come carefully, find a petrol station and ask them to guide you …”
Half an hour later, he calls himself from a gas station and says, “ Don’t worry, I am fine, I entered a gas station, they drew directions on paper, I will go out now. ” And my mother is relieved a little … I think there are those who remember that we grew up; What journeys have we made with huge paper maps, ninety generation and before…
My mother calls once more at two o’clock at night and the phone hangs on her face again with the same reaction… “I CAN’T FIND THE WAY SAKİNE”; My mother is starting to panic now …
After a full hour of waiting, another phone call comes, this time someone else calls my father’s phone; “Sorry, ma’am, I’m looking at night, you don’t have to panic, the gentleman is fine but he hit my vehicle in a small accident; Our vehicles are currently standing on the right side of the road to Karabağlar. Since he was experiencing a little panic, I called you, we are waiting for the police, he asked me to inform you.”
My mother said when I asked “where are you?” They were in Karabağlar. I immediately called Aytaç and came. Meanwhile, my mothers also got up… We went with Aytaç, the left front of the car was crashed; Fortunately, nothing happened to his life… Hayri kept saying “I am guilty, I crashed the car, we gave 100 liras, we took care of it”, but the car it hit was not there at all… Also, the direction of the car was not on the way home, it was in the opposite direction and it was far from our home. We took the car and came home, of course Hayri didn’t remember how he got there … ”
And my mother continues to tell … I said ” I woke up early the next morning, as if nothing had happened ” My tooth hurts, I will go to the pharmacy, I will go to Optimum, I will visit Optimum ” and left the house, I knew that he would object, I did not say anything, he came back after an hour and a half. . Meanwhile, he does not speak at all and is very calm … Then Pervin (my father’s sister) is calling;“
Pervin: “Did my brother come to the resident?”
Sakine: “Yeah, why?”
Pervin: “He called me a couple of hours ago because I was coming to you, he called me again after an hour and said” I could not find the way, I gave up, I am returning home. “
My mother doesn’t know what to say and hangs up because she doesn’t even know about them; he thinks that my father goes to the pharmacy and returns home… My father never leaves the house that day, my mother and my sister are far away and he does not say anything to prevent us from panicking, just because we will be on the road for the holidays.
The next day, my mother tells my father that she will go to Izmir Agora Shopping Center with her friend Aunt Ayşenur, shop for a few hours and return. My father says, “ Maybe I’ll go out with Mehmet (uncle) ”, my mother leaves the house comfortably when she says so, but my father leaves behind my mother as if she has never used such a sentence, without telling anyone, and at the shopping center where my mother is. going to and looking for my mother;
Hayri: “Where are you, Sakine?”
Sakine: “ We are in the agora, where are you with Ayşenur? ”
Hayri: “I’m in the Agora too, I’m in the parking lot, but I can’t find the car.”
Sakine: “How can you not find the car?”
Hayri: “ I can’t find it, come in front of Reyhan, let’s meet there. ”
Sakine: “OK, I’m coming.”
My parents are going in front of Reyhan, but no one calls my father, he never turns on the phone … They tell the waiters to let them know if they come and go down to the parking lot, but my father does not …! he never listens and does not accept it, constantly calling my mother and yelling ” YOU ARE LYING , I DID NOT SAY THAT, WHERE ARE YOU KNOW? I HAVE ALREADY LEFT THERE ,I AM GOING HOME, COME QUICKLY! ” and my mother goes home crying … , eight o’clock in the evening …
My mother said: “I came home, guests and my mother are sitting in the garden, but you don’t have a father … I called immediately, he started screaming again;
Sakine: “Where are you?”
Hayri: “I don’t know where I am, I’m in Hell! I think I am going to Ankara. ”
Sakine: “You can’t go to Ankara or somewhereg, where did it come from? Come back now ..! ”
Hayri: “I can’t return. Calm down because I don’t know the way and I can’t find it!”
Sakine: “Okay, take it easy. Where are you right now?”
Hayri: “ I said I don’t know, I don’t know! ”
Sakine: ‘Okay, look at the signs, does it say’ Kemalpaşa ‘for example?’ ‘
Hayri: “I don’t know, what will I do it writes?”
Sakine: Look !When you see the sign that says ” ‘Kemalpaşa’, there is a gas station, get in there and they will describe to you how to return to Izmir, please come calmly, come look Miray is about to come also, we will go and pick him up from the airport together. Please.”
Meanwhile, I am coming, but my mother does not say anything so that I do not panic … My father comes home at about one night and I go home a couple of hours after him, everyone is already asleep, only my father is awake and that never forgotten kiss …
As my mother talked about him, all his different attitudes recently came to my mind, everything I could not imagine … Something as terrible as happening to situations that people cannot accept is that those situations actually have worse consequences … After all these conversations my mother went out with her friend a little bit to distract me. I called my sister to benefit;
My sister… To tell you about it, I have to start somewhere inside of me because my heart is really … My favorite and the one I fight the most … There are a huge eight years between us, but as we got older, those eight years became so small that from time to time I became that sister … When we were little, we used to fight so much that my mother, my little darling cried immediately; My father used to take her right in front of her, and he would first force us to apologize and reconcile, saying “Look how much you upset your mother!” He would enter our hearts, start from there, and end every conversation with the following words; “One day I may not be in the world; Also your mother, of course we do not know what will happen, but as long as you are alive, you will love each other most, not me or your mother. We have made you so that you are not alone in this life; Whether you fight or turn your back on each other, you will know that you have each other somewhere there, and you will always hug, and you should hug… ”and we would hug, the next three days would be the sweetest moments of our lives, because we would do whatever we wanted.🙂As the years made us grow in terms of age, we became more “us” as the age gap became more closed… And Demir’s birth; Demir (I may have to write a whole book to explain him, but I will include it as the “heart of my soul” here.) When I go home to buy the “welcome baby” cookies I made at birth, my sister’s doctor said, “The birth begins.” When he said “Miray cannot start before he arrives”, I came back the thirty-minute journey at ten minutes, hugged and kissed my sister and the birth began. The moment my life changed and Demir took the nickname “the lifeblood of my life” was that moment; When I heard Demir’s voice from the door of the operating room and started crying, the person I love most in the world met with another body and became two. The tears of happiness flowing through my eyes taught me that fine line between death and life in a moment; yes, this love could not have been similar until the end of my life. The first night my sister and I went home, we didn’t sleep at all, we went to Demir’s bed and stopped, and maybe fifteen times my mother woke up and put us to bed by force.🙂 That night, we both felt that our legend of brotherhood with my sister was completed with these sentences;
Me: Sister I love Demir as much as I love you … And I guess I can’t love anyone more in this life than I love him, a piece of your life is broken and breathing in a body, it’s an incredible thing …
My sister: I felt something very similar when you were born… Even then, my favorite thing in life was “Optimus Prime”, a cartoon character, and I wanted to name it “Optimus Prime” because as soon as I saw you, I loved you the most … It is very close to what I feel now but actually that far … And you will love, when you have a child, you will feel what I am feeling right now and I will feel you are feeling now; because the room will be the lifeblood of my life …
And on that day, just like this speech, we made a speech that we will never forget, how could we know that that conversation could come to these days… The same question and answer in our minds: “Why did my father go home like this in the morning and came back home in the evening? The next day he could not try to attract attention,not trying to do… Why? Are we sure, we shouldn’t be sure, nor should we be … ” and answer; “Could he have cheated on my mother…”
“No… my father wouldn’t!” I say, I can’t get it done… What if he did…?
Herkese merhaba, hikaye’ye başlarken bu hikaye de hiç yalnız olmadığımı söylemek en başta geliyor… Babam, Annem, Ablam ve ben; bir de zaman zaman okurken “Bu ben” diyecek sizler…
Benden ve yazılarımdan babam’ı ve anılarımızı çok dinleyeceksiniz o yüzden hikayemin ilk sayfasını “Ablam’ın gözünden babam” ile geçen sene doğum gününe yazdığı yazıyla başlıyorum…
Babamı bilenler bilir….
Annemi de bizi de büyük bir aşkla sever… şapur şupur öper,sarılır…sevgisini içinde tutamaz…sevmeyi öyle iyi bilir ki….
Hele anneme aşkı, bilen bilir “sakineee” der, yanından ayırmaz. Öyle bir bağlılıktır ki bu… insanı küçücük yaşta aşka inandırır.
Etrafındaki insanlar onu dinlemeye bayılırlar çünkü gerçekten her şey hakkında bir fikri vardır ve bu fikirler öyle boş değildir… Gezerek, okuyarak ve gerçek bir hayat tecrübesiyle inşa etmiştir onları…
İnanılmaz hümanisttir, yardımseverdir aslında… insanların yokluklarını anlar, destek olmak ister ve bunun için çaba sarfeder, gücü yetmese de el uzatır herkese… hayvanları da çok sever, onlarla haşır neşir olur, gözlerinden sevgi akar, karşısına alıp bir insan gibi konuşur… onun sayesinde köpeklerimiz, kedilerimiz, balıklarımız, kuşlarımız, bukalemunumuz bile oldu… hatta ben küçükken bana annemle yavru tavşanlar, civcivler, ipek böcekleri aldılar…
İzmir hayvanat bahçesindeki Bahadırı (fil) unutamayanlardan çocukluğumun parçası yapanlardan oldu mesela, kuş cennetleri çocukluğuma damga vurdu…
Eskiden herkes kızardı ona bazen çünkü en zor huyu; yüksek sesle konuşması ve inatçılığıydı…. ama bu yazıyı okuyanlar bi dönüp düşünsün mesela… herkes eleştirirdi onu bu konuda, ama dönüp kızmazdı küsmezdi hiç… hiç kin tutamazdı babam… acaba birileri bizi onu eleştirdiği kadar eleştirse biz ne yapardık…. inatçıydı evet ama ben bu kadar insanlara açık kendini eleştirme hakkı tanıyan birini daha tanımadım….şimdi görüyorum bunu…
Evet çok inatçıydı ve sonuna kadar da savunduğu şeyin arkasında dururdu… inadı sahip olduklarının ve hayat mücadelesinin bir lütfuydu aslında…ve sahip olduklarına ve içindeki çabaya inadı ışık tutmuştu aslında…
Doğayı da çok sever babam… arabayla giderken durup, denizleri, ovaları bitki örtüsünü anlatır.. toprağa dokunmamızı sağlardı… evimizin her yeri taştı mesela … bir mermerdeki farklı damarın bir insanı bu kadar etkileyebileceğine ben bir daha şahit olamam bence…
Felsefi temellerimi de ondan almışım bence… çünkü çok meraklıdır babam, inanılmaz sorgulayıcıdır ve çok araştırma yapar… bir şey söylersiniz bilgisayarlardan, kütüphanelerden ya da hayatın içinden cevabı hemen bulur…derinlemesine inceler, nereden geldik, hayat nasıl başladı, neden insanız…. filozoftur babam…ve hep aynı öğüdü verir;” Körü körüne bağlanmayın, okuyun, tecrübe edin ve mutlaka sorgulayın ve seçimlerinizi öyle yapın.”
Çok okur ve çok gezer, dünyayı gezmiştir ve bizi Türkiye’de bir çok insanın görmediği yerlere küçücük yaşımızda götürmüştür… ama öyle boş boş götürmez; tarihini anlatır, doğasını anlatır, milattan önce nasıl oluştuğunu orada kimlerin yaşadığını bile anlatır…
Çok okur ve Bilgiye çok inanır…herşeyi bilimin açıklayacağına , bilmenin ve öğrenmenin bizi mutlu edeceğine inanır, sadece doğuştancılıkta ayrılır Sokratesten ama tecrübeyle ve öğrenmeyle birleştirir bilme arzusunu… yani tam bir Otodeterministtir…
Müziğe bayılır ve her türlüsünü dinler… küçücükken Led Zeplinle; The doors ile beni tanıştırmış; Barış Manço, İlhan İrem, Cem Karacayla büyütmüştür… ve Galatasaray Marşları ve tabii ki Atatürk şarkıları…her araba yolculuğumuz “İzmirin dağlarında çiçekler açar” la başlar , “Cimbom Galatasaray Galatasary Şampiyon”la devam eder , aralarda Frank Sinatralar, Led Zepplinler, Hotel Californiyalar , Those were the daysler dolanır ve mutlaka “İşçisin sen işçi kal giy dedi tulumları “ ile son bulur..
Sinemayı da çok sever… Rita Haywortlardan, Türkan Şoraya’ giden bir birikimi vardır…
Yaşadığı her yeri çok sever…ve bize de sevdirir…
Çok anı ve insan biriktirmiştir babam… bugünkü durumunu normalleştirebilmemize en büyük katkısı budur… öyle bir hayat dersidir ki bu…Anıları silinirken bize o kadar çok anı yaratmıştır ki tutunabileceğimiz… öyle sevenler ve dostlar biriktirmiştir ki onu hissedebilecek ve bugün bu yazıyı okurken bir çok insanı hem duygulandıracak hem gülümsetebilecek…
Tarih 24 Şubat 2019… Canım babam… İyi ki doğmuşsun sen… Seni çooook seviyoruz… Evimizin direği, gözümüzün bebeği…
Şenay Reyhan
Have a Good Time
Hello everyone, at the beginning of the story, it is first of all to say that I am not alone in this story… My father, mother, sister and I; And from time to time you will say “This is me” while reading …
You will listen to my father and our memories a lot from me and my writings, so I start the first page of my story with the article he wrote for his birthday last year with “My father through my sister’s eyes” …
Those who know my father know….
She loves both my mother and us with great love… she smacks, kisses, hugs… she can’t keep her love in it… she knows how to love….
Especially the love of my mother, who knows, says “sakineee”, does not leave her with him. It is such a devotion that… makes one believe in love at a very young age.
The people around him love to listen to him because he really has an idea about everything and these ideas are not so empty… He built them by traveling, reading and real life experience …
He is incredibly humanist, he is benevolent… he understands the lack of people, he wants to support and strives for this, he reaches out to everyone even if he cannot afford it… He loves animals too, he mingles with them, love flows from his eyes, he speaks like a human… Thanks to him, our dogs We even had cats, fish, birds, chameleons… even when I was little, they bought me rabbits, chicks, silkworms with my mother…
One of those who could not forget Bahadır (elephant) in the zoo in İzmir became part of my childhood, for example, bird paradises marked my childhood.
In the past, everybody got angry at him sometimes because his hardest habit; it was his loud speech and stubbornness…. But let those who read this article think back, for example… everybody would criticize him about it, but he would not be angry at all… he could not hold grudges… I wonder what we would do if someone criticized us as much as he criticized him…. he was stubborn, yes, but I haven’t met anyone who gives such open right to self-criticism… now I see this…
Yes, he was very stubborn and would stand behind what he was defending to the end… his stubbornness was actually a blessing of what he had and the struggle for life… and his stubbornness to what he had and the effort he had had actually shed light …
My father, who also loves nature very much… he would stop while driving by car and tell us about the sea, the plains and the vegetation… he would allow us to touch the soil… all parts of our house have overflowed…
I think I have taken my philosophical foundations from him… because my father is very curious, he is incredibly questioning and does a lot of research… you say something, he finds the answer from computers, libraries or from within life… he examines it deeply, where we came from, how life started, why we are human…. my father is a philosopher… and he always gives the same advice; ” Do not be blindly attached, read, experience and definitely question and make your choices. “
It reads a lot and travel a lot, has toured the world and took us to places where we see a very tiny age of people in Turkey … but it is indisputable blankly; It tells about its history, tells about its nature, how it was formed before Christ, even who lived there …
He reads a lot and believes in Knowledge … he believes that science will explain everything, that knowing and learning will make us happy, it differs only from the innate Socrates, but combines it with experience and learning … that is, he is a complete Auto determinist …
He loves music and listens to all kinds of it… when he was a kid, He introduced me with the Led Zeppelin; to the doors; he has grown up with Barış Manço İlhan İrem, Cem Karaca… and Galatasaray Anthems and of course Atatürk songs… our every car journey starts with “flowers bloom in the mountains of İzmir”, continues with “Cimbom Galatasaray Galatasary Champion”, in between, Frank Sinatras, Led Zeppelins, Hotel California’s Those were the days would go around and always end with “You are a worker, stay a worker, wear his overalls” ..
He also loves cinema… He has a background that goes from Rita Haywort to Türkan Şoray.
He loves everywhere he lives… and makes us love it too…
My father has accumulated a lot of memories and people… This is his greatest contribution to normalizing his present situation… It is such a life lesson… While his memories are erased, he has created so many memories that we can hold on to… he has accumulated so many lovers and friends that we can feel him and many people can feel him while reading this article today he will make you touch and smile …
Posted on February 24, 2019… My dear father… Happy birthday to yo… We love you soooo much… The pillar of our house, the baby of our eyes…
Bugüne kadar hayatıma girmiş, girmeye çalışmış olmamış-oldurulamamış, girememiş bütün adamları şöyle bi düşünmeye başladım; iyi-kötü manzaralar mevcut tabii ama vasat durumda değilim çok şükür, bi noktada hep “inanmayış” sebebi gütmüşüm kendime… Şimdilerde zor gerçekten inanmak…
Düşünsene bir ilişkiye başlarken erkeğinden kadınına ilk kıstas “zenginlik”. Nereden başlayacaksın inanmaya? Cebindeki para bile değil ilgilendiği, yaşadığın şaşalı hayatın altındaki hazine… Ulan “bu kadar mı merak ediyor acaba beni” diyorsun da diil o iş öyle, baya parana bakıyo elin kızı-oğlu… O hazineyi görene kadar hayatında gördüğün en samimi insan; sonrasında da en sahtekar…
E güzel… Bu insanla geçsin ömrün; hastalanırsan da sana değil parana bakar elin kızı-oğlu…
Bak babama, can çekişiyor içerde… Annem yanıbaşından bir dakika ayrılmıyor; eli hep elinde ya da kalbinde… Görücü usulü evlenmişler, sonra bi sevmişler; ben böyle aşk görmedim… Görür müyüm diye sormuyorum da kendime, görürüm çünkü sevmeyi biliyorum, aşırı eğlenmeyi bildiğim gibi…
Aç kalmamışlar çünkü annem yemek yapmış hep; yemek yoksa da bizim evin dolabından eksik olmamış “hazır menemen“… Çoğu istememişler ki yettiği kadar demişler; çok olanı da sevmezler o yüzden, varı yoğu dağıtırlar; bazı şeyler dağıtılsın diye alınmış gibi eve; mesela evde “Rusların pazarından alınmış iki tane gaz maskesi var, neden bilmiyorum bile” ama bi gün öğreniriz…
Diyeceğim o ki; oluyor böyle geceler; 9-8’lik bi gece diyorsun ama değilmiş; 19-8’lik bir gece, tansiyonlar tavan… Olsun yarın da eğleniriz; şimdi içeri girip, bir diğer elini de ben tutucam babişkomun…
Bazen de böyle bi konuşuyorum susmak bilmeden, bu da öyle bir yazı sanırım, neyse kokusu çıkar yakında…
02/02/2020
19-8 Night
I started to think about all the men who have entered my life until today, who have never tried to enter, who have not been killed or not; There are good and bad scenes, of course, but I am not in a mediocre situation, thankfully, at some point, I always had the reason to “disbelieve” in myself … Nowadays it is hard to really believe…
Think about it, when starting a relationship, the first criterion from man to woman is “wealth”. Where do you start believing? Not even the money in your pocket, but the treasure under the glamorous life you are interested in. Ulan, you say “I wonder if he is so curious about me”, but that’s not the job, people’s daughter-son are looking at your money; then the most fraudulent …
Well … Let your life be spent with this person; even if you get sick, your hand looks at your money, not you, people’s daughter-son.
Look at my father, he is dying inside… My mother is not leaving for a minute; his hand is always in his hand or in his heart… They got married in an arranged way by parents, then they loved eachother; I did not see love like that … I don’t ask myself if I can see, I see it because I know how to love, as I know how to have excessive fun …
They were never become hungry because my mother always cooked; even if there is no food, the “instant menemen” was not missing from the refrigeratorof our house. They did not not like the much, so they distribute everything; as if some things were taken to the house for distribution; For example, at home there are “two gas masks bought from the Russian market, I don’t even know why” but one day we will learn …
I will say that; nights like this happen; You say a 9-8 night, but it isn’t; 19-8 night, tensions are top … Let it be, we will have fun tomorrow; Now I’ll go in and hold another hand of my daddy.
Sometimes I talk like this without hesitation, I think this is such an article, anyway we will understand soon …
İnsanlar, birbirleri için iyi bir şeyler yapmaya ne kadar da çekinir olmuşlar, karşılık beklemekten ötürü… Oysa ki karşılıksız olan her şey daha kıymetlidir. Aşk gibi…
Bir beklentiye girmeden sevmenin de sevilmenin de tadı ayrıdır, apayrı… Düşünsenize, yıllarca bir fotoğrafa sıkışıp kalmış da, yine de bir gün şikayet etmemiş anılar; tozlu raflardan o günün kokusuyla-dokusuyla gelip tarihi çalıyor ve biz bir an olsun şikayet etmiyoruz…
O yüzden en yüce özgürlük biçimidir aşk… En sevmediğini bile sevdirecek kadar özgürleştirir seni!.. Bir solukta aldığın nefesi, bir ömürde yaşamaya değer her bir zerresi!.. Tozlu o rafın kokusu da başkadır, dokusu da… Yokken var eder, varlığı da sen… Baktığın heryer hatta herkes hiçleşir, bir tek o heryer olur, herkes olur…
Tadını unutamadığın her şeyde biraz aşk vardır muhakkak!.. Sevmez unutmayı; bu yüzden canı da en çok o acıtır, iyi bir ‘’dost‘’tur. En büyük acıyı o söyler… Yine de doymak mümkün değildir hiçbir zaman… Hem çok doymuşluk hissini, hem de çok aç olmayı aynı anda hissedersin. Bak bunu yaşamalısın mesela…
Bir takım kelebekler dolanır vücudun her yerinde; her yeni gün yeniden doğar, uçmayı öğrenir ve ölürler… Ve sen her yeni ölümle birlikte yeniden doğar ve uçmayı öğrenirsin…
Öyle tutkuluymuşsun ki, fark edersin… Korkmayı unutursun… Ecel bile öldüremez aşkı… Derler ya hani ‘’Aşk ölmez biz ölürüz!‘’ diye… Nefes alıyorsa hala, tadına var… Bir gün bile…
Çünkü bir gün, bir bakarsın; sen ölürsün ya da ben… Kelebek kadar ömrümüz var, sevmek lazım, hemen başlayalım…
Nisan 2019
Butterflies Love…
How hesitant people have been to do something good for each other, because of waiting for a return … However, everything unrequited is more valuable. Like love …
Loving and being loved without an expectation have a different taste, quite different … Think about it, memories stuck in a photograph for years but never complained one day; comes from dusty shelves with the scent-texture of that day and steals history and we do not complain for a moment …
That is why love is the supreme form of freedom… It frees you enough to make you love even the most disliked! .. The breath you take in a breath, every particle worth living in a lifetime! .. The smell and texture of that dusty shelf are different … … Everywhere you look, even everyone, becomes nothing, only it becomes everywhere, everybody becomes…
There is definitely a little love in everything you can’t forget! .. love doesn’t like to forget; That’s why love hurts the most, love is a good “friend.” …
Still, it is never possible to get full…
You feel the feeling of satiety and being very hungry at the same time.
Look!!, you have to live this for example …
Some butterflies swarm all over the body; every new day they born again, they learn to fly and die… And with each new death you are reborn and learn to fly…
You realize that you were so passionate …
You forget to be afraid…
Even death cannot kill love…
AsThey say “Love doesn’t die, we die!”…
If it still breathes, it still tastes…
Even one day…
Because one day you take a look; you die or I…
We have a life as much as a butterfly, we have to love, let’s start right away…
Hayatım Roman: “Babam Söylerdi.” 